Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Happy New Year!!!Mια Νεα Ταξη Πραγματων ειναι καθ'οδόν...



Αλλη μια χρονια φτανει στο τελος της.Αφηνοντας μας μεταιωρους ν'αναθεωρουμε τις 365 μερες που περασαν.Εστω και υποσυνειδητα κανουμε εναν απολογισμο για οσα βιωσαμε σ'αυτο το διαστημα.Η ωριμοτητα ειναι κατι αναποφεκτο στην παροδο του χρονου (τουλαχιστον για ολους εκεινους που ειναι ενεργα σκεπτομενοι).Η Θλιψη,η Υγεια,ο Ερωτας,η Μοναξια εχουν και τ'αντιθετα τους...Για μερικους η ζυγαρια εγειρε απο την μια και για καποιους αλλους απο την αλλη.Ολους ομως πανω-κατω μας αφηνει αυτη η χρονια με αναμεικτα συναισθηματα.Καταφεραμε πραγματα που θελαμε,χασαμε καποια που ηταν ζωτικης σημασιας για 'μας ενω παραλληλα κερδισαμε αλλα.Καποιοι ερωτες εσβησαν κι'αλλοι ανθισαν...Φιλοι ερχονται και φευγουν...Ο Χρονος γι'αλλη μια φορα μας δειχνει οτι ειναι υπερανω ολων μας,απροβλεπτος,αψυχολογητος.Φιλος κι'εχθρος ταυτοχρονα.Δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα για ν'αντιστρεψουμε την ροη του "ποταμου".Ακομη κι'αν κανουμε "κουπι" για να παμε πισω,το μονο που θα καταφερουμε θα ειναι αν οχι να μεινουμε στασιμοι,αλλα στο τελος να μεινουμε εξουθενωμενοι,αδυναμοι αρκετα για να δεχτουμε την ζωη που μας περιμενει παρακατω....Ευχομαι υγεια σε ολους,υπομονη σε οσους ειναι σε καποιο νοσοκομειο και παλευουν να ξαναμπουν στο παιχνιδι της ζωης φθονωντας ολους εμας που πιθανον η ζωη μας ειναι αρτια και ακομη γκρινιαζουμε.Φωτιση και υπομονη σε ολους εκεινους που μια απωλεια τους εκανε συναισθηματικα νεκρους και εχουν κατσει στην οχθη παρακολουθοντας την ροη των πραγματων αλλα δεν εχουν το κουραγιο να την ακολουθησουν...Εκτιμηση,αγαπη και υπομονη σε ολους οσους ειναι ή νιωθουν μονοι τους και αποψε θα προσπαθησουν να περασουν την βραδια οσο πιο ανωδυνα γινεται.Ειτε μπροστα απο εναν Υπολογιστη,ειτε μ'εναν δισκο με φαγητο μπροστα απο μια τηλεοραση...
Επισης υπομονη σε οσους εργαζονται αποψε και νιωθουν οτι δεν μπορουν να ειναι με ατομα που αγαπουν ή εκτιμουν...Τον Οικτο μου εχουν ολοι εκεινοι που θα συμβιβαστουν με ανθρωπους που δεν τους γεμιζουν,δεν εκτιμουν,δεν συμπαθουν καν αλλα θελουν να αποφυγουν την Μοναξια με τοσο φτηνο τροπο................................................



  Το 2010  να φερει σε ολους σας Υγεια-Ευτυχια-Ωριμοτητα.
 Εκτιμηση κι'αγαπη σε ολους τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου.
ΧΧΧ
Χρηστος

P.S  Και για εκεινους που ειναι σαν εμενα και σιχαινονται ολα τα "δηθεν" πυροτεχνηματα και ολη την "δηθεν"
χαρα που θελουν να νομιζουμε οτι υπαρχει στον αερα και οτι ολα ειναι Καλα...μην ξεχνατε οτι ειναι αλλο ενα βραδυ.Μια φτηνη αφορμη να αναστατωνουμε την καθημερινοτητα μας....κι'οτι αυριο θα ξημερωσει μια μερα που ολα μας τα θελω θα νικησουν καθε οριο που μας εχει επιβαλει ο Χρονος και ο Χωρος.......................................................................

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

"Το Κοριτσι με τα σπιρτα-2009" (based on "Little Match Girl " written by Hans Christian Andersen)




  Παραμονη Πρωτοχρονιας.Ο χειμωνας σε αντιθεση μ'αλλες χρονιες ειχε τον πρωταγωνιστικο ρολο φετος καλυπτοντας τα παντα με το λευκο του πεπλο.
  Η ευτυχια ηταν διασπαρτη στον αερα.Οικογενειες σφιχτα αγκαλιασμενες την προσπερνουσαν,με τσαντες και δωρα.Ο ηχος των γελιων τους τη βυθιζε καθε λεπτο, στην πραγματικοτητα που βιωνε.
Στην Μοναξια που πλεον βασιζοταν...
   Καθισμενη στο πλατυσκαλο ενος σπιτιου,σε κεντρικο δρομο,αφηνε το ψυχος να "ντυνει" το υποσιτισμενο της κορμι.Πανω στα γονατα της,σε μια φουστα πολυφορεμενη,φθαρμενη απο το χαδι του Χρονου,κρατουσε μερικα κουτακια με σπιρτα.Απο τις αρχες του μηνα δεν ειχε καταφερει να πουλησει κανενα.Για την τροφη της επρεπε να αντιμετωπισει αδεσποτα σκυλια εξω απο εστιατορια και ταβερνες για μερικα αποφαγια ή ωμο κρεας...ακομη κι'αν επρεπε να παλεψει μαζι τους...
  Αν υπηρχε ζωη καπου εκει εξω...σιγουρα αποψε ηταν η τιμητικη της!!!Ανθρωποι ψωνιζαν,γελουσαν,περιμεναν την αλλαγη του Ετους...εκτος απο εκεινη.
  Καποτε,ειχε κι'εκεινη μια αρτια ζωη που η ιδια η Ευτυχια θα ζηλευε.
Η οσμη απο φρεσκοψημμενα γλυκα και το τρεμοσβησμα των  γιορτινων φωτων  την βυθιζαν διαρκως σε μια θλιψη απο την οποια προσπαθουσε να ξεφυγει...να γλιτωσει τον Πονο και την Απωλεια...
Καποτε ειχε κι'εκεινη μια οικογενεια,Θεοποιημενη στα ματια της,που μπορουσε να της προσφερει το αισθημα της Ασφαλειας.Της Προστασιας.....Καποτε ειχε...
Μια Μητερα (που η αγαπη της για 'κεινη αψηφουσε καθε λογικη-ηταν ο Θεμελιος Λιθος για την ενοια της Υπερμετρης αφοσιωσης ) κι'εναν Πατερα τοσο συμπονετικο και Τρυφερο (που ακομη κι'ο Χαρος θα αφηνε το δρεπανι του και θα δωριζε ενα Δακρυ του).
  Ενας οξυς πονος στο στομαχι της,διελυσε καθε σκεψη που κυοφορουσε το παιδικο της μυαλο.
Σταλλες ιδρωτα,πιο παγωμενες κι'απο του Δεκεμβρη το ψυχος,αρχησαν να κυλουν απο τους κροταφους της.Δεν μπορουσε να θυμηθει την τελευταια φορα που εφαγε...Πλεον,μονη και ξεχασμενη απ'ολους,ετρεφε ψυχη και σωμα μονο με αναμνησεις.
  <<Σπιρτα...πουλαω σπιρτα....>> καταφεραν να ξεστομισουν τα ματωμενα-ξεσκισμενα απο τον παγετο,χειλη της...
Γεμισε το παιδικο της χερι με χιονι και το 'φερε στο στομα της.Ισως ετσι να μπορουσε να κατευνασει διψα και πεινα.Πλεον μονο αυτο ειχε...Απειρες νυφαδες χιονιου ισως να κρατουσαν το μικρο της κορμι ζωντανο εστω για μια μερα ακομη...
  Αναψε ενα απο τα σπιρτα που κρατουσε.Μια μικρη φλογα με τοσο μεγαλα οραματα να ελοχευουν μεσα της...



{{Εκεινη κι'ο Πατερας της,καθισμενοι στο γιορτινο τραπεζι...κρασι για 'κεινον,χυμο για 'κεινη...Μια μητερα να προσπαθει να καταφερει τα παντα αμμεσα για να μην απογοητευσει κανεναν>>}}
Το σπιρτο εσβησε,οπως και η αναμνηση.
Ολα της τα σπιρτα ηταν νοτισμενα απο την υγρασια.Δεν θα μπορουσε να πουλησει κανενα...
Αυτοκινητα και "φαινομενικα" απολυτα ευτυχισμενες οικογενειες συνεχισαν να την προσπερνουν λες και ηταν αορατη.
  Επισπευσε καθε της ψυχικη και σωματικη της δυναμη ν'αναψει αλλο ενα σπιρτο...Το βλεμμα της χαθηκε καπου μεσα στην μικρη φλογα που σιγοκαιγε 'μπρος της.
 {{Καθισμενη διπλα στον αγαπητο της Πατερα,με το χερι του ολογυρα απλωμενο στους ωμους της,να της χαμογελαει...Εκεινη να κοιταζει τα Δωρα κατω απο το Χριστουγεννιατικο δεντρο και ν'ανυπομονει να σκισει καθε περιτυλιγμα με τα μικρα της δαχτυλα...}}
   Αλλο ενα σπιρτο εσβησε και την αφησε μονη της μεσ'το κρυο και την μοναξια.
   Πλεον ολη αυτη η ματαιοδοξια και ο υπερ-καταναλωτισμος του πληθους φανταζαν στα ματια της τοσο ψευτικα...Τοσο εγωιστικα.Οπως ζουσε κι'εκεινη.Καμια εκτιμηση στην οικογενειακη "θαλπωρη" ...Ολα τα θεωρουσαν δεδομενα...
Ανουσια ρεβεγιον κι'εκρηξεις ματαιοδοξιας καταλαμβαναν ολη τους την υπαρξη.
   Ποσο της ελειπε η οκογενειακη της ζεστασια...Το χαδι των Γονιων της...Μακαρι να μπορουσε να γυρισει τον χρονο πισω...οχι για να ν'αλλαξει κατι,αλλα για να ξαναζησει στιγμες αδιαπραγματευτες...αστειρευτης ομορφιας...
   Το τρεμοπαιγμα των χριστουγεννιατικων φωτων θολωναν την σκεψη της,την πηγαιναν "πισω" ψυχικα...επαιζαν με το υποσυνειδητο της...αναβοσβηναν μ'ενα σαδιστικο Τεμπο που την βιαζε ξανα και ξανα...
  Αναψε αλλο ενα σπιρτο και μια μικρη φλογα ελαμψε μπροστα της,ευαλωτη,ετοιμη να σβησει...
{{Ξαπλωμενη διπλα στο τζακι,διπλα στο Δεντρο που ειχαν στολισει...Ποσο την επνιγαν τα χαδια των γονιων της και ποσο ηθελε ν'ανεξαρτητοποιηθει,ν'απογαλακτιστει απο την απολυτη αγαπη τους,που την κρατουσαν δεσμια των ουτοπικων επιθυμιων της...}}
   Το σπιρτο εσβησε αναμεσα στα παιδικα της χερια.Ο κοσμος συνεχισε να την προσπερναει και να ξεστομιζει ατακες τυπου "Τι Κριμα" ή " Ποτε  θα καθαρισουν την Πολη μας απ'ολους αυτους...κοιταξτε την...ασ'την περιμαζεψει καποιος.Τι θλιβερο..."
   Η μικρη,παρ'ολο που πλεον την ειχε καλυψει το χιονι,η ψυχη της σιγοκαιγε...Οσο πονο κι'αν ειχε υποστει,οση  αγαπη κι'αν ελοχευε στα σπλαχνα της αλλα ποτε δεν εκτιμηθηκε...
   Τα ποδαρακια της χαλαρωσαν,αφηνοντας τα υπολοιπα σπιρτα να πεσουν κατω και να βυθιστουν στο χιονι,κατω απο τα γελια και την χαρα που βιωνε το πληθος.Πλεον ηταν εκ φυσεως αδυνατο να διακρινεις αν οι μπουκλες των μαλλιων της ηταν πυροξανθες οπως πριν ή λευκες-γκριζες,οπως το χιονι που τις καλυπτε,καθε λεπτο που περνουσε...
 Η ευτυχια και η οικογενειακη γαληνη ηταν ο προορισμος της...Το σπιτι στο οποιο θα επεστρεφε...
    Και τα παιδια συνεχιζαν να λενε τα καλαντα παρ'ολο που το Νεο ετος ειχε σχεδον διαδεχτει το παλαιο...

    Τα λαμπακια τρεμοπαιζαν γιορτινα,οι χιονονιφαδες συνεχιζαν να καλυπτουν το αθωο,παιδικο της κορμι...και το ψυχος του Δεκεμβρη ειχε "παγωσει" τον πονο στα χαρακτηριστικα του προσωπου της...
                          *******************************************************

    Μην θεωρεις τα παντα ως δεδομενα.Μπορεις να περασεις τα πιο υπεροχα Χριστουγεννα της ζωης σου εαν ξερεις που να εστιασεις την προσοχη σου...Και η ευτυχια δεν κρυβεται ουτε πισω απο ενα ρεβεγιον ουτε απο μια εξοδο με φιλους επειδη το προσταζει η μερα...
   Ζησε φετος οτι μπορει να πεθυμησεις μελλοντικα....



  (Το κειμενο ηταν μεταφορα απο το ομοτιτλο διηγημα του Χανς.Κ.Αντερσεν με λιγο μελανι απο την δικη μου "πενα".)