Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Once Upon a Lifetime


Καποτε...
υπηρξε ενα αγορι διαφορετικο απο τα υπολοιπα...
Παντου και παντα εκανε αισθητη την διαφορετικοτητα του.Ακομα και οταν ηταν πολυ μικρο σε ηλικια.
Φαινοταν οτι δεν ανηκε πουθενα..
Δεν δισταζε να το επιδεικνυει και να προκαλει....
To Ρισκο ηταν το αγαπημενο του παιχνιδι...
Ακομη κι'αν η αποτυχια ηταν στο κατωφλι και τον περιμενε...
Οσο κι'αν τον επιπλητταν...εκεινος συνεχιζε ν'ακολουθει την καρδια του.Τα Θελω του.
Σ'εναν κοσμο σκληρο και κατακριταιο.
Εστρεφε το βλεμα του μακρια απο αυτα που τον πονουσαν,ενω ταυτοχρονα,η καρδια και το κορμι του τον εφερναν πιο κοντα σε ολα αυτα που τον κατεστρεφαν μερα με την μερα...
Επρεπε να ανταπεξελθει σε προσδοκιες τριτων.
Να διαπρεψει.
Να κανει το Μελλον υποχειριο του.
Σ'εναν Κοσμο οπου η ΑΓΑΠΗ υφισταται μονο σε ταινιες και στιχους....
Σ'εναν Κοσμο οπου  η ειλικρινεια και το ενδιαφερον σβηνουν με την παραμικρη ριπη του Ατομικισμου.
 Την Ανατροπη πολλοι την εκθειασαν,λιγοι καταφεραν να την βαλουν ομως στην ζωη τους.
Οπότε πρεπει να πεταξουμε οτιδηποτε "ανιερο"... τεινει να εισβαλει στην ΑΠΟΛΥΤΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ  ζωη μας...
  Να ξεχασουμε το παρελθον,να σαρκασουμε το παρον και να ξεγελασουμε το Μελλον.
Το αγορι,οσο κι'αν πονουσε,οσο κι'αν αιμορραγουσε εσωτερικα,συνεχισε να Πιστευει στην Αγαπη.
Ηξερε πως θα εγλειφε τις πληγες του για μια αιωνιωτητα,μηπως και επουλωθουν...
Ηξερε πως δεν θα αλλαζε ποτε του, πως καμια πληγη,ποτε δεν θα εκλεινε.
Με τον τροπο που πορευοταν στην Ζωη,γνωριζε πως μονο καινουρια "μετωπα" θα μπορουσε ν'ανοιξει και νεες πληγες.
  Απορουσε συνεχως γιατι οι ανθρωποι λειτουργουν με τοσο εγωκεντρισμο.Γιατι τοποθετουν την ματαιοδοξια,τα συμφεροντα και την υπερηφανεια τους,υπερανω ολων των αγνων συναισθηματων.
Αν πλεον δεν αντεχε την επαφη με αλλους ανθρωπους,ηταν γιατι εκεινοι επαψαν να φαιρονται ανθρωπινα..............
Και μερικες φορες,ο εαυτος σου μπορει να γινει ο καλυτερος σου φιλος...
Καποιοι,ποτε δεν θα ειναι αξιοι να αγαπησουν.
Ισως γεννιουνται διχως αυτο το ενστικτο αναπτυγμενο μεσα τους.Θα ειναι παντα σκληροι,επικριτικοι,καλπικοι.
Οσο εκεινος ηταν εξωστρεφης,παρορμητικος και διαχυτικος,τοσο καποιοι αλλοι θα ηταν μια ζωη εσωστρεφεις,κρυψινοι,ευθυνόφοβοι και πανω απ'ολα...υπεροπτες.



  Εκεινος ομως γνωριζε,πως μπορουσε ν'αψηφισει τα παντα,οσο αδυναμος κι'αν ηταν.
Πως θα γινοταν πιο "σκληρος"συναισθηματικα.
Τουλαχιστον Πιστευε σε αυτο.
Και γι'αυτο συνεχιζε να Ζει,με τον δικο του τροπο (οχι τοσο διαφορετικο απ'οτι των αλλων,απλα με λιγο περισσοτερη ενταση απ'οσο θα αντεχαν μερικοι...) .
Η υπομονη/προσμονη ηταν η τροφη του,καθημερινα.
Αυτη την στιγμη γραφει οχι για να τα μοιραστει,αλλα μηπως καταφερει να αφομοιωσει ολα αυτα...
Ενδομυχα πιστευει πως θα ερθει η μερα που θα τα εκτυπωσει ολα οσα εχει γραψει,θα τα κανει σαϊτες και θα τα πεταξει απο τον τελευταιο οροφο της Πολυκατοικιας του....Σκορπιες σελιδες/σκεψεις/αναμνησεις...
Σαν να διαλυει ενα παζλ και να σκορπιζει τα κομματια του...

Καποιος Αξιος για ν'αγαπησει Πραγματικα,ισως να βρισκοταν στον δρομο του καποια στιγμη...(ισως)...
Διχως να χρειαστει να ξαναπονεσει παλι...τοσο πολυ...(???) !!!


Παντα ηταν,ειναι και θα ειναι Αισιοδοξος...
Και σαν Φοινικας,θα γεννιεται απο την τεφρα του και θα συνεχιζει..............
Μεχρι να σταματησει να Ζει!!!!(?)