Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

"Ο Φάρος"


    Φθηνοπωρο,Ανοιξη,ενα Καλοκαιρι που αργοπεθαινει...δεν ξερω καν τι εποχη ειναι.
Μπορω να μυρισω τα νεα Ανθη που ανοιγουν δειλα τα πεταλα τους και στρεφουν προς τον ηλιο...Μπορω να μυρισω την θαλασσινη αυρα...
Απο δω μπορεις να δεις μονο Ωκεανο και Ουρανο...
Οι εποχες μπασταρδευονται,αναμιγνυονται τοσο περιτεχνα μεταξυ τους,που δεν ξερεις τι οσμηζεσαι ή βλεπεις...
  Ειμαι τοσο ψηλα,στον πυργο μου.Απορω πως διαλεξα αυτη την θεση.Καθημερινα ξυπναω και φτιαχνω τον καφε μου,παιρνω το "πρωινο" μου,ριχνω φευγαλέες ματιες εξω απο τα παραθυρα που ειναι καλυμενα με αλμυρα και λησμονια.Τα ιδια πραγματα καθημερινα...Κοιταζω τ'αγριεμενα κυματα και νιωθω εν μερη ασφαλης.Αυτη την στιγμη υπαρχουν τοσα πλοια εκει εξω,πρεπει να ειμαι αγρυπνος...Κρατω ενα βιβλιο στα χερια μου,πολυκαιρισμενο,με κιτρινες σελιδες αλλα το βλεμα μου ειναι χαμενο στο απεραντο βαθυ μπλε που με τρομαζε παντα...Δεν μπορω να κανω την κινηση να το ξεφυλλισω,δεν μπορω να εστιασω στη μικρη γραμματοσειρα του...δεν θα μπορουσα να το ξαναδιαβασω...
Η αισθηση του να το κρατω σφιχτα στα χερια μου ομως ειναι ασυγκριτη.Με κανει να νομιζω πως εχω τον ελεγχο του παρελθοντος.
  Το βλεμα μου χαθηκε περα μακρια,στον Ηλιο που δεν ηθελε να πεσει και να χαθει ακομα στην απεραντοσυνη της θαλασσας.Η ακοη μου,απο την αλλη,αναλωθηκε στο σταθερο φτερουγισμα των γλαρων που πετουσαν ολογυρα.Στον παφλασμο των κυματων που εσκαγαν βιαια στα βραχια,ακριβως κατω απο τα ποδια μου...
  Απορω ακομη πως διαλεξα αυτη την ρουτινα.Ο μισθος δεν θα μπορουσε να με δικαιολογησει.Η μοναξια και η αποξενωση που κερδιζεις εδω πανω,δυσκολα ανταμοιβονται. Αλλα πιανω τον εαυτο μου απειρες φορες,με το μετωπο κολλημενο στο βρωμικο τζαμι,να κοιταει εξω χαμογελοντας.Νιωθοντας ασφαλεια επειδη ειμαι ψηλα,επειδη η οργη της θαλασσας δεν μπορει να με αγγιξει.Επειδη τα κυμματα,οσο οργισμενα κι'αν ειναι κατα καιρους,δεν μπορουν να με φτασουν ουτε κατα το ημιση εδω πανω.Επειδη απο αυτο το σημειο μπορω να βλεπω περιμετρικα,μπορω να προσανατολισω πλοια που ισως χασουν την πορεια τους.Επειδη το να μενεις αμετοχος και να εισαι απλα παρατηρητης μερικες φορες σε βολευει.
  Τις τελευταιες μερες εχω αρχισει να αναπτυσω μια παραλογη φοβια να κατεβω τις σπυροειδη σκαλες και να βγω εξω,ακομη και τις ηλιολουστες μερες...Απλα κρατω σφιχτα μια κουπα με καφε στην χουφτα μου και κοιταζω το Μπλε...το αχανες Μπλε...Τα συννεφα που παιρνουν  τα σχηματα που εγω θελω να δω....
Ειναι παραξενα εδω πανω.Δεν ειναι ευκολη δουλεια,οφειλεις να το γνωριζεις.Η μοναξια σε διαβρωνει κατα καποιο τροπο.
Ειδα καταιγιδες και παλιροιες.Ειδα ομως και απιστευτα ηλιοβασιλεματα.Ειδα τον Ηλιο απειρες φορες να ανατελει και να δυει...Ολα ομως μονος...
Ψιθυριζοντας σκορπιες λεξεις διχως νοημα,στο χοντρο τζαμι του φαρου.Με χαμόγελα και δακρυα να πνιγονται στον πυθμενα της Αβυσσου που κειτεται κατω απο τα ποδια μου.
Αφηνοντας την ζωη που εζησα καποτε να χαθει ειτε κατω απο το παιχνιδι των δελφινιων που μπορει να συλλαβει η ματια μου,ειτε κατω απο τα λυσσασμενα κυματα μιας τρικυμιας...
Οσο κι'αν ανεβει η σταθμη του νερου,οσο κι'αν το νερο γλυφει το κτιριο ολο και πιο ψηλα σε καθε του επιθεση...εγω ειμαι ασφαλης.Με καθε τιμημα.
  Αυτη την στιγμη βλεποντας τον Ηλιο να χανεται μες'το νερο,θα μπορουσα να ορκιστω οτι η Γη ειναι τετραγωνη,αν δεν γνωριζα οτι κατι τετοιο δεν ισχυει...Οτι ανατελει και βασιλευει μονο για τα δικα μου ματια.Για τις δικες μου αισθησεις.
Θα πρεπει να σταματησω να ονειροπολω και να'χω τον νου μου για τυχον πλοια που εχασαν τον δρομο τους...Μου το υπενθυμιζω διαρκως.
Θα πρεπει να σταματησω καποια στιγμη να κοιταζω κατω,στους κυματοθραυστες.Μετρωντας νικες και ηττες.Διεκδικοντας με την απόχη μου οτι ξερναει το αγριεμενο νερο,αντι να βγω στ'ανοιχτα ο ιδιος,με τα διχτυα μου...

  Ερχεται το σκοταδι.
Νερο και οριζοντας γινονται ενα.
Πρεπει ν'αναψω το φως του φαρου.Ολο κι'ολο αυτο ειναι που εχω να κανω.Να ειμαι συνεπης καθε σουρουπο και να στολιζω την νυχτα και τον ωκεανο,με το περιστρεφομενο,υπνωτιστικο του φως...Να υποδεικνυω την υπαρξη της στεριας στους ταξιδιωτες.Σ'εκεινους που δεν φοβουνται να βγουν στ'ανοιχτα και να διασχισουν ωκεανους φιλικους ή εχθρικους...Μεχρι να κουραστω.Μεχρι καποιος αλλος ονειροπολος με αντικαταστησει...
Μεχρι να βρω το θαρρος να επιβιβαστω σ'ενα απο αυτα τα πλοια που καθημερινα κοιταζω και δημιουργω σεναρια,για το που πηγαινουν ή απο που ερχονται...
Μεχρι να βρω το θαρρος να παλεψω με τ'αφρισμενα κυματα,αν χρειαστει,και να νιωσω την αλμυρα στο προσωπο μου...
Μεχρι τοτε...πρεπει να δινω Φως...