Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

"Inner Sanctum"

 
   "Tικ....Τακ....
               ....Τικ....Τακ...."

 Οι δεικτες συνεχιζουν αμειλικτα την διχως τελος πορεια τους...
Ο ηχος τους μπορει να ειναι ειτε διαφανος,λογο της "κινησης" που περικλειει μεσα της μια ηλιολουστη ημερα,ειτε εκκωφαντικος λογο της σιγαλιας που προσφερει η Νυχτα...
  Ενα μικρο ρολογακι μπορει να γινει ενα παγανιστικο ειδωλο,μπρος την αναγκη σου να προχωρησεις τον Χρονο,ή ενας ελεήμον Θεος που θα τον σταματησει για χαρη σου...
Ειτε εισαι μεσα μονος,ειτε εξω με παρεα,το Κενο στην ψυχη σου νιωθεις να επεκτεινεται,σαν μια Μαυρη Τρυπα ετοιμη να καταβροχθησει οτι βρεθει μπροστα της...
Προσπαθεις ν'αγγιστρωθεις απο τα χομπυ σου,αλλα το αναβαλεις (κι'αυτο)...
    Τα γραναζια του Αιωνιου Ρολογιου κινουνται φυσιολογικα,δεν σκουριαζουν ποτε...κι'αυτο σε τρομαζει!!!!
Τα παντα κινουνται (το βλεπεις,το νιωθεις,το οσμηζεσαι),αλλα εσυ μενεις στασιμος και αναθεωρεις τον καθε "χτυπο" που εχεις ακουσει στο παρελθον...διχως να εισαι σε ετοιμοτητα ν'αφουγκραστεις εναν Νεο....
Η αδιαλλαξια,ειναι η κυρίαρχη μασκα σου (πορσελανινη-καλογυαλισμενη-ακριβη) μα τοσο ευθραυστη......
Η τεχνολογια μετατρεπεται σε Γιατρο-Μαγο προκειμενου να 'ξορκισει τους Δαιμονες στους κροταφους σου,που σφυροκοπουν αδιακοπα και προσπαθεις να τους καταπολεμησεις με παρακεταμόλη,προσευχες,δακρυα και Πιστη...
Μερικες φορες βρισκεις το σωμα σου να προσπαθει να εξιλεωσει την ψυχη σου μεσω του ερωτα.
Μερικες φορες ισως οντως να καταφευγουμε στην Ηδονη και την Ακροτητα για να "σβησουμε" τον πονο που καιει μεσα μας...
Και αυτον τον Ηφαιστιακο κρατηρα προσπαθουμε να τον κρατησουμε ανενεργο...!Αλλα η φυση (καλως ή κακως) εχει τα δικα της σχεδια...μας προμηνυει τακτικα για μια ενδεχομενη εκρηξη...

       " Τικ....Τακ....
                  Τικ...Τακ "

Ακομα κι'αυτη τη στιγμη που διαβαζεις,νιωθεις οτι πρεπει η αναγνωση σου να ειναι ταχυτερη........οτι εχεις κι'αλλα πραγματα να τακτοποιησεις,οσο "χαζα" κι'αν φαινονται στα ματια τριτων...Ο χρονος διαβρωνει ακομη και αυτο το 10' που αφιερωσες γι'αυτο το κειμενο...αλλα ισως αυτη η αναγνωση να μπορεσει να σου προσφερει κατι...

Μπορει να εισαι κρυψινος μια ζωη,επειδη ετσι εμαθες,μεγαλωσες και εζησες...επειδη νιωθεις ασφαλεια...αλλα......για ποσο ακομα....????Ποσο αντεχει η ψυχη σου να συσσωρευει τα σκουπιδια που της πετας καθημερινα...που ποτέ και τιποτα δεν αποβαλλει...???Ολα μεσα σου γινονται ενας σωρος απο οστα...ενα "χωνευτηρι" αναμνησεων...που η μνημη σου ΠΟΤΕ δεν θ'αποβαλει!!!!
Ζησε!!!!!!Ξεχασε!!!!!!!!!!!!!!!Ξαναδημιουργησε....!!!!!Ξανα-ζησε!!!!!!!
Ο ηχος του ρολογιου ισως μας κανει να κυνηγησουμε αυτα που χασαμε αμμεσα....να τα κατακτησουμε ξανα (σαν να μην τα χασαμε ποτε).............................................
Μεχρι τοτε...συνεχισε ν'αναπνεεις...ν'αγαπας....να προσφερεις...,να μιλας για ολα οσα νιωθεις ακομη κι'αν στο μελλον το μετανιωσεις!!!Κι'αν ριξεις λιγο φως στο σκοταδι,ισως καρποφορησει η αγαπη που νιωθεις μεσα σου και σε κατακλεισει με το αρωμα της για παντα...

«Ο λoγος ο δικoς σου ειναι αληθεια»


Σάββατο 10 Απριλίου 2010

7 Deadly Sins:LUST

         
                                 "The Cutting Edge"
             (Βασισμενο στο "Μια Σταγονα Ασυδοσιας" του Χρήστου Μαντέλου)


#.1
  Το σοκακι ηταν τελειως ερημικο και η οσμη των σκουπιδιων ηταν διαχυτη σε ολη την περιοχη.Εκανε το στομαχι μου να σφιγγεται.
Το χερι μου κατεβηκε απο τους ωμους της στην  πλουσια  περιφερεια  της μεσης της,ενω της χαμογελουσα σαν φιλος,την κοιτουσα σαν εραστης και την αγγιζα σαν...κυνηγος...
Προσπαθησε να φυγει μακρια μου γελοντας,παραπατοντας...
Την κρατησα σφιχτα επανω μου,μυριζοντας τον καπνο που ειχαν αποροφησει τα μακρια,καστανα μαλλια της...και το ακριβο αρωμα που αναδυοταν απο τον μακρυ,λεπτο (κυκνειο) λαιμο της.
Δυο σωματα-δυο ψυχες,μια σκεψη....
Την ενιωθα να ριγει στα χερια μου απο αγχος και ποθο...
Η πολη επαυσε να υπαρχει προς στιγμη...Μπορουσα να εστιασω μονο στην  βαθια ανασα της και τον ηχο των τακουνιων της....
Ενδομυχα αναρωτιομουν εαν ενιωθε εστω και λιγο φοβο...
Φτασαμε σ'ενα αδιεξοδο σοκακι....
Σειρινες περιπολικων και κλαξον αυτοκινητων ηχουσαν σαν μακρινος κεραυνος στ'αυτια μας...
Στηριξε την πλατη της στον βρωμικο τοιχο....
Εφερα τα χειλη μου στα δικα της και τα ρουφηξα,τα δαγκωσα...Ποτο,τσιγαρο,φτηνο κραγιον και Ποθος αγγιξαν την ακρη της γλωσσας μου.Και ναι...στεκοταν εκει ερμαιη του παθους μου,με σηκωμενη την φουστα και το εσωρουχο της ν'αγγιζει τους αστραγαλους της...με το κραγιον της ολογυρα πασαλειμενο στο προσωπο της σαν Αρλεκινος...
Κατεβασα το χερι μου και το οδηγησα αναμεσα στους μηρους της.Την χαϊδεψα στο κεντρο της θυλυκοτητας της.
Ενιωσα την γλωσσα της να τυλιγεται επιθετικα στην δικη μου.
Μπηκα μεσα της,βιαια αρκετα ωστε να νιωσω οτι τα γονατα της ριγουν,τα χειλη της ν'ανοιγουν σαν λουλουδι που ανθιζει....Μπορουσα να νιωσω τους παλμους της φοβισμενης ψυχης της πανω στον Ανδρισμο μου.
Τα δαχτυλα μου αγκαλιασαν τον λαιμο της.Μπορουσα να νιωσω ακομη και τον βρωμερο αερα που προσπαθουσε να περασει στα πνευμονια της.
Τα εσφιξα περισσοτερο.
Τα ειδα ν'ανοιγουν διαπλατα προκειμενου να καλεσουν για βοηθεια...την στιγμη που ο"τρομος" ελενγχε  καθε μερος του κορμιου της...Η "θηλυκοτητα" της ετεινε να παρει μαζι της τον Ανδρισμο μου...Ενιωσα τους σφιγκτηρες του κολπου της να με "κλειδωνουν" μεσα τους και να με σφραγιζουν...Τους μυες του κορμιου της να παγωνουν και να γινονται ενα με το αισθημα του φοβου που κυριευε την Θνητη καρδια της.
Ειδα τις κορες των ματιων της να διαστελλονται απο τρομο και ηδονη....
Παλευε μεχρι το Τελος.
Μεχρι τ'ακροδαχτυλα μου να μουδιασουν και να την αφησουν.
Το βαρος του κορμιου της με κατεστησε ανικανο να το συγκρατησω ορθιο και τ'αφησα να σωριαστει στο εδαφος.Σκουπισα με το εσωτερικο των καρπων μου  τον ιδρωτα που κυλουσε απο τους κροταφους μου,γλειφοντας νευρικα τα χειλη μου.
Γευοντας για τελευταια φορα το κραγιον της.
                   
                                                                           ***

  Οι πρωτες σταγονες της βροχης που επεσαν στο προσωπο μου περασαν απαρατηρητες,μεσ'τον πανικο που με ειχε κυριευσει.Οταν πληθυναν,οταν επαιρναν απο πανω μου καθε Στιγμα Αμαρτιας και Απρεπειας,αφεθηκα στο υγρο τους χαδι....Ηταν κατι Θεοσταλτο.Ηταν ισως συγχωρεση για την Οργη και το Παθος που ελοχευε μεσ'το ταπεινο μου κορμι....
   Η Νυχτα και η  Βροχη ηταν με το μερος μου.Ποτε δεν θα προδιδαν τις ανομολογητες μου πραξεις....

#.2
  Λαγνεια.Οργη.Ζηλεια.
Τρεις συνωμοτες εναντιων μου.
Κι'εγω,εντελως ανυμπορος να ξεφυγω απο την πλεκτανη που τοσο περιτεχνα μου υφαινουν,τους αποδεχομαι και τους αγκαλιαζω σαν αδερφια μου.Τους Βαφτιζω σε Συμμαχους και εθελοτυφλω,ενω νιωθω τα παντα γυρω μου να καταρρεουν.Να βυθιζονται στην δινη των αρρωστημενων μου "αναζητησεων".
Εφερα την παλαμη μου κοντα στο προσωπο μου και οσμηστηκα για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορα το αρωμα της ,αναμιγμενο μ'εκεινο της Θηλυκοτητας της.
Τυψεις...Ισως και να ενιωθα λιγες.Εν μερη για Εκεινη,εν μερη για 'μενα.Δεν μπορουσα να κατανοησω τι με ωθουσε στο Σεξ και την Οργη.Ποια ηταν η κινητηρια δυναμη που μ'εσπρωχνε ολο και πιο πολυ προς το χειλος του γκρεμου....
Κι'ουτε ειχα διαθεση για σκεπτικισμο ή αυτοκριτικη.
Πνιγομουν.Ηθελα να ξεφυγω.
Απ'ολους και ολα...
 Θα εβγαινα εξω.......

#.3
  Παρα το γεγονος οτι ειχε ηδη μπει ο Νοεμβρης,ο καιρος ηταν ηπιος και ενα απαλο δροσερο αερακι μας αγκαλιαζε ολους.Ηταν ευπροσδεκτο και αναζωγοννητικο.Ειδικα για τους αμαρτωλους που περπατουσαν αναμεσα στο πληθος με τον Ποθο να τους σιγοκαιει.
Φτανοντας στη εισοδο του Club,μπηκα αμεσως διχως να περιμενω στην σπειροειδη ουρα που εκτινοταν καμποσα μετρα μακρια.Μερικες φορες το να εχεις γνωστους που δουλευουν  νυχτα ειναι καλο.
Ενιωσα αμεσως να γινομαι "Ενα" με το ημιφως και την μουσικη που εριχνε γροθιες στον θωρακα μου.
Γινοταν "πατεις με,πατω σε" διχως να με πειραζει,Προχωρουσα σαν υπνωτισμενος,με οδηγο το Παθος και την αναγκη να φτασω στο μπαρ να παραγγειλω το συνηθισμενο μου ποτο.
  Η αυτοεκτιμηση μου,το ωραιο μου παρουσιαστικο και ηΤεχνη του να κανω Κορτε ενδυναμωθηκαν απο το σκοταδι και την ψευδαισθηση του Αλκοολ.
Ακροβατησα περιτεχνα στον ιστο που ειχα στησει και πλησιασα το θηραμα μου.
Η μελαχροινη κοπελα,την υπολογιζα περιπου 25 ετων,φανηκε ενθουσιασμενη μαζι μου.
Ενα μοναχικο,θερμο θηλυκο,χαμενο στην πολυκοσμια.Χορευε λαγνα,διχως να φοβαται το φλερτ,διχως να την φοβιζει η Γλωσσα του σωματος.Με τα χερια της σηκωνε τα μαυρα της μαλλια,λικνιζοντας το κορμι της στον ηχο της μουσικης.
   Ω ναι!!!!Χορεψαμε.Αγκαλιαστηκαμε και φιληθηκαμε αναμεσα στον κοσμο που μας εσπρωχνε και μας  ποδοπατουσε!!!!!Ηξερε πως θα την εκανα δικη μου.Ενιωθα τους μηρους της να καινε,ενιωθα την αναγκη της για "οικειοτητα" απο τον τροπο που τα μαυρα της ματια κοιταζαν τα δικα μου.
 
Προχωρησα βιστικα προς την εξοδο παραμεριζοντας τον υπολοιπο κοσμο.Το χερι μου την κρατουσε σφιχτα προκειμενου να μην την χασω.Ενιωθα την αναγκη να χαθω αμμεσα στο κορμι της.Ν'αγγιξω τα χειλη μου σε καθε ιντσα του κορμιου της.Να φιλησω καθε της ατελεια.Να δαγκωσω το Μηλο της Εριδος που εκριβε αναμεσα στους πληθωρικους μηρους της.
Βγηκαμε εξω απο το μαγαζι κι'εκεινη σχεδον τρεκλιζοντας απο το ποτο προπορευτηκε και μ'αφησε να την ακολουθω σαν υπνωτισμενος,ερεθισμενος.
Μια σκοτεινη γωνιτσα ηταν το καταλληλοτερο σημειο για να της αποσπασω ενα φιλι.Μια αγκαλια.Ενα χαδι στο στηθος της,που παλλοταν απο ποθο.Σηκωσα βιαια την μπλουζα της και κατεβασα το σουτιεν της.Μεσα στο σκοταδι που καλυπτε με μητρικη στοργη τ'ανομηματα μας...Δεν μπορουσα παρα να σκεφτω μονο την θερμη του κορμιου της.
Καποιος καλουσε τ'ονομα μου.Το ακουσα καθαρα.Μεσα στην νυχτα.Και το σκοταδι ηταν ικανο να αντανακλαει καθε ηχο,καθε ψιθυρο...
Συνεχισα να την φιλαω καθως ειχα ριξει ολο το βαρος του κορμιου μου επανω της.
Το καλεσμα ηταν επιμονο και οικειο.Παρ'ολο που προσπαθουσα να το αγνοησω,εκεινο γινοταν ολο και πιο δυνατο,εχθρικο.Μπορουσα ν'ανιχνευσω θυμο στην χροια του.
Παγωσα...με το χερι μου στο στηθος της και τα χειλη μου λιγα εκατοστα απο την θηλη της...
Ξανακουσα να καλουν τ'ονομα μου.Κοιταξα δεξια...Ηταν Εκεινη....
                                                                           ***

   Καθοταν διπλα στην μπαλκονοπορτα και με κοιτουσε που ημουν χαμενος στις σκεψεις μου.
<<Με αγνοεις?Τοση ωρα καθομαι και σου μιλαω κι'εσυ με αγνοεις?Ποσο θα συνεχιστει ολο αυτο?Απο την ημερα που σε γνωρισα μεχρι τωρα,εισαι χαμενος στις σκεψεις σου!>>
Την κοιτουσα τρομαγμενος (θαρρεις) και προσπαθουσα ,ματαια να βρω επειχηρηματα να θεσω για να με υπερασπιστω.
<<Λοιπον,να σου πω κατι....???Βαρεθηκα.Κουραστηκα....Δεν μπορω πλεον να προσπαθω ν'αποκωδικοποιησω  οτι νιωθεις.Καποια στιγμη θα πρεπει να μου μιλησεις.Δεν αντεχω ολη αυτη την σιωπη.>>
   Ποσο δικαιο ειχε.
Και την ειδα να κανει παυση σε αυτα που ηθελε να πει επειδη ολα εκεινα που ηθελε ν'ακουσει ηταν πολυ πιο σημαντικα...Επνιγε καθε λεξη που ηθελε ν'αρθρωσει απλα και μονο για να με ακουσει...
Κενο.Το μονο που μπορουσε να διαπερασει και να σπασει το "φραγμα του Ηχου" ηταν οι σειρηνες απο τα περιπολικα που περνουσαν βιαστικα απ'εξω...
   (Ηθελα να την "παρω" αμεσως!Αυτη η αμυντικη/επιθετικη σταση που κρατουσε απεναντι μου μ'ερεθιζε απιστευτα.Η σιωπη της.Τα σφιγμενα της χειλη.Το επικριτικο της βλεμμα)
  Κι'επειτα μιλησε...
  <<Το περιμενα πως δεν θα ειχες τιποτα να πεις!Τα γαμησες ολα.Μια ζωη ησουν Βλακας.Και συνεχιζεις να εισαι>> Εκανε μια μικρη παυση αγγιζοντας το τζαμι της μπαλκονοπορτας,κοιταζοντας εξω...και συνεχισε...
<<Αυτο που δεν εχω καταλαβει ειναι πως παρ'ολο που με βλεπεις οτι εχω φτασει τα Ορια μου,συνεχιζεις να φαιρεσαι μ'αυτη την μυστικοπαθεια που ποτε δεν συμπαθησα.>>
     Ποσο δικαιο ειχε!!!!
Παντα ημουν ετσι.Κρυψινος.Ποτε δεν μπορεσα να μιλησω ανοιχτα για ολα οσα ηταν μεσ'το μυαλο μου.Παντα σιγο'καιγε η φλογα της Λαγνειας και της Οργης μεσα μου.
Ενιωθα το εδαφος να γκρεμιζεται κατω απο τα ποδια μου.Παντα ετεινα προς την παρακμη.Τις σχεσεις μιας βραδιας.Ερωτας διχως δεσμευσεις.
Λατρευα την Σαρκα και υποτιμουσα το Πνευμα των ερωμενων μου.



   Δεν εκανα τιποτα για να την σταματησω απο το να βγει απο το διαμερισμα/την ζωη μου.
Απλα αναψα αλλο ενα τσιγαρο και αφουγκραστηκα τον ηχο των τακουνιων της να "δραπετευουν" απο την "διαφορετικοτητα" που δεν μπορουσε ν'αντεξει.Την αδιαφορια μου.Την ελλειψη αγαπης και στοργικοτητας.
 Και λιγο πριν ακουσω τον ανελκυστηρα να φτανει στο ισογειο,αρπαξα το κινητο μου και εψαξα στις "επαφες" μου....για κατι αλλο,κατι διαθεσιμο,κατι που θα μπορουσα να κανω δικο μου εστω και για μιση ωρα...
Σατυρος!Σοδομιστης!Βεβηλος!
Ημουν τα παντα και τιποτα.
Ερμαιος των νοσηρων μου σκεψεων.Ερμαιος της Παρακμης που παντα εκρινα αρνητικα.Ισως απο φοβο,ισως απο αρνηση.
Ημουν γονατιστος μπροστα στην "Αφροδιτη" απο την ωρα που ειδα το φως της Ζωης...
                                                              ***

Εσφιξα την θηλη της αναμεσα στα δοντια μου...απαλα εν μερη,δυνατα ωστοσο,για να νιωσω τα γονατα της να λυγιζουν και να την εγκαταλειπουν...Μπηκα μεσα της αργα...βασανιστικα αργα...
Ενιωθα ν'ανοιγω διοδο σ'ενα σκοτεινο διαδρομο που μπορουσε να κυοφορησει Φως και Σκοταδι μεσα του...Στην Πηγη της Ζωης που με ειχε δεσμιο...
Με τα δαχτυλα μου χαϊδεψα το "Ροδο" που πασχιζε ν'ανθισει...Ισως και να το χαϊδεψα λιγο πιο βιαια απ'οτι πιστευε πως θα εκανα.Απ'οτι ηλπιζε ...
Ενιωσα τους χυμους της,σαν λαβα,καυτους,επανω στα χερια και τον Ανδρισμο μου....
Μικρες φλογες  τρεμοπαιζαν στις κορες των ματιων μου,προμηνυοντας ενα μελλον διχως...εκεινη!
    Η παλαμη μου επνιξε τις κραυγες που αποποιραθηκαν να βγουν απο τα καλοσχηματισμενα τις χειλη την στιγμη του οργασμου...την στιγμη που η κοφτερη οδοντωτη λεπιδα του κυνηγετικου μαχαιριου μου διαπερνουσε την βελουδινη σαρκα της...Δεν μπορουσα να αποκωδικοποιησω το βλεμα της,τα ορθανοιχτα ματια της...Πονος ή Ηδονη κρυβοταν απο πισω τους?Ισως και τα δυο μαζι...εμπλουτισμενα με εκπληξη...τρομο,μετανοια,θλιψη...
   Οσο για τα δικο μου βλεμα?Τα δικα μου ματια?Εκεινα καθρεφτιζαν το δριμυ ψυχος του χειμωνα που ερχοταν,το Σκοταδι που θα ζηλευε η νυχτα και Κακια που θα εκανε τον Εωσφορο να με διεκδικησει ταχυτερα...

   Τι αλλο θα μπορουσα να κανω περα του να
 καλυφτω κατω απο τις νοσηρες,λαγνες σκεψεις μου...???

   Ποιος θα μπορουσε να την ακουσει να φωναζει μεσα απο το μυαλο μου...???
   Ποιος θα μπορουσε να την...σωσει...???
   Ποιος θα μπορουσε να με ενοχοποιησει???Να με καταδικασει???Να με κανει να πληρωσω για την ασελγεια και την Οργη μου...???



                                                            ΚΑΝΕΝΑΣ !!!!!!!

                                           (Οποτε μην απορεις γιατι το εκανα...)