Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

"Eκείνος"


       #1

  <<Ημουν ξαπλωμενη στην αμμο και απολαμβανα τον καυτο,Αυγουστιατικο ηλιο.Το αντιηλιακο κοντευε να τελειωσει.Το νερο μου ειχε ζεσταθει.Το δερμα μου ειχε στεγνωσει και αφυδατωνοταν ολο και περισσοτερο,καθε λεπτο που περνουσε.Αν θυμαμαι καλα ημουν μονη μου στην παραλια,τουλαχιστον για αρκετα μετρα....Τα παντα ηταν ελεγχομενα.Τσεκαρα τα παντα και τους παντες ενω παραλληλα καταφερνα και χαλαρωνα...>>
  Σταματησα να μιλαω,παιζοντας νευρικα μ'εναν zippo πολυκαιρισμενο.Ηθελα να καπνισω...Ενιωθα αμηχανια και μπορουσες να το καταλαβεις.
Το βλεμα μου σκοτεινιασε.
<<Σας ειπα!!!!Δεν θυμαμαι ορισμενα πραγματα καλα.Δεν μπορουμε να το αφησουμε για καποια αλλη στιγμη?Εχει περασει αρκετος καιρος απο τοτε...>>
Ο αντρας απεναντι μου,με ανεκφραστα,ψυχρα χαρακτηριστικα και ηπια φωνη προσπαθησε να εκμαιευσει κι'αλλες πληροφοριες...<<Απλα συνεχισε να μου λες ο'τι θυμασαι.Προσπαθησε να χαλαρωσεις λιγο και πες μου τι πραγματικα ειδες...>>

  <<Σηκωθηκα απο την πετσετα μου και μπηκα στο νερο.Ενιωθα την δροσια του σαν καθαρση.Εκανα μια βουτια κι'επειτα με αφησα να επιπλεω ανασκελα στο νερο με τ'αφτια μου κατω απο την σταθμη του νερου ωστε να μην ακουω τιποτα.Η μαλλον τιποτα,περα απο τους ηχους του βυθου.Απο αυτο το μυστηριο βουητο που ακους.Σαν να υπαρχει ενας ολοκληρος Κοσμος κατω απο την αμμο και τα φυκια που σε κοιτουν...>>
  Τα γκριζα του μαλλια και οι λεπτες (απιστευτα γοητευτικες) ρυτιδες γυρω απο τα ματια του,τον καθιστουσαν μεγαλυτερο απ'οτι προδιδαν ο τροπος που σκεφτοταν και μιλουσε.Το χαμογελο του ηταν σιγουρα ανταξιο του μισθου του.Λαμπερο!!!!!!Αδιαπραγματευτο!!!!
<<Δεν θελω να σε αγχωσω,αλλα θα πρεπει να γινεις λιγο πιο συγκεκριμενη.Πιο συντομη.Θελω να μου πεις τι ειδες!Θελω να χαλαρωσεις και να με αφησεις να γινω ενα κομματι του μυαλου σου.Μπορεις να μου πεις τα παντα....>>
Χαμογελασα αχνα,συγκαταβατικα.Οσο κι'αν μεσα μου δεν ηθελα να μιλησω,η αναγκη να το κανω μ'εσπρωχνε ολο και πιο μπροστα..λεξη με την λεξη...
Ισως να ηταν η οικειοτητα που εξεπεμπε.Ισως η αναγκη μου να μιλησω καπου.
   <<Κολυμπουσα αρκετη ωρα.Εριχνα μονο μερικες κλεφτες ματιες στην αμμουδια,ωστε να σιγουρευτω πως τα πραγματα μου ηταν ακομη εκει.Και συνεχιζα παραλληλα να επιπλεω στο νερο.Να εξισορροπω την θερμοκρασια μου με την δικη του.Τους ηχους του,μ'εκεινους που ηθελα ν'ακουσω.Και καποια στιγμη ενιωσα μια ξενη παρουσια διπλα μου.Απλα την ενιωσα.Οπως οταν νιωθεις πως καποιος σε κοιταζει,κι'οταν στρεφεις το βλεμα σου το επιβεβαιωνεις.
Απλη διαισθηση!
Κοιταξα τριγυρω μου ανησυχη.
Και ηταν εκει.Στα 10' μετρα...Νεαρος.Ομορφος.Με γαληνια,πραα ματια.Δεν υπηρχε τιποτα ανησυχητικο επανω του.Παρα μονο η προσυλωση του 'σ'εμενα.Αυτο ηταν που με τρομοκρατησε.Γιατι σ'εμενα?Δεν ειχα τιποτα ιδιαιτερο σαν γυναικα.Ποτε δεν ημουν αντικειμενο του Ποθου.
Κοιταξα στην παραλια αλλα δεν ειδα πουθενα τα υποτιθεμενα πραγματα του.Ενστικτωδως κοιταξα και για καποιον που θα μπορουσε να με βοηθησει σε τυχων δυσκολη περιπτωση.Ημουν μονη μου.
Χαμογελασα αμηχανα.
Ανταπεδωσε το χαμογελο και τα γκριζα ματια του ελαμψαν.Γιατι μου φανηκε τοσο ξενο εκεινο το χαμογελο?Γιατι δεν το ειχα δει πουθενα στην ζωη μου τοσα χρονια?Εκρυβε τοση ειλικρινεια,τοσο παθος,τοση εγκαρδιοτητα.
Δεν καταφερα να μιλησω,οσο κι'αν το ηθελα.Απλα εγνεψα με το χερι μου.
Εγειρε λιγο το κεφαλι του,και εγνεψε κι'εκεινος.
Εκανε μια βουτια κι'εξαφανιστηκε στην απεραντοσυνη του νερου και των κυμματων.Αφηνοντας με μονη να κοιταζω τριγυρω μου σαν τρελη.
Αναδυθηκε μπροστα μου,σε αποσταση αναπνοης.
Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει ξεφρενα.Ηθελα να κολυμπησω μακρια του.Να φωναξω για βοηθεια.
Δεν εκανα τιποτα ομως.Παρεμεινα σταθερα στο νερο κοιταζοντας τον μες τα ματια.Σ'εκεινα τα ματια που ηταν ο ορισμος της αθωοτητας.Σ'εκεινο το βλεμα οπου η φιλια,η αγαπη,η λαγνεια και η ανιδιοτελεια γινοντουσαν απλα ενα...και στραμενο επανω μου.Μπορουσα να διακρινω ωκεανους θλιψης μεσα του.
Ηταν τελειος.Υπεροχες γωνιες πλαισιωναν ενα αντιστοιχα υπεροχο προσωπο.Σαρκωδη,ροζ χειλη που εσταζαν θαλασσινο νερο και υποσχονταν καυτα φιλια.Τοσο αρρενωπος.Τοσο ιδανικος.>>
Αφαιρεθηκα,κοιταζοντας εξω απο το παραθυρο.
Μακρια απο τα φωτα της πολης.Μακρια απο τους ενοχλητικους,διχως νοημα,ηχους της.
<<Μιλησε μου γι'αυτον.Συνεχισε>> μου ειπε ο αντρας απεναντι μου,πισω απο την ασφαλεια του κεδρινου,καλοσκαλισμενου του γραφειου.
<<Πιστευω πως θα ηταν 24-26 ετων.Νομιζω.Δεν μπορω να ειμαι σιγουρη.Καποια χαρακτηριστικα του τον εκαναν να μοιαζει μεγαλυτερος και καποια αλλα απλα πολυ μικροτερος.Λειο δερμα,τελειο και γυμνασμενο σωμα.Στηθος σμηλεμενο,που προδιδε πυγμη....
  Απλωσε το χερι του στο μαγουλο μου,ενω ο αντιχειρας του ακουμπουσε ανεπαισθητα την ακρη του κατω χειλους μου...Ενας μακροσυρτος,συριστικος ηχος βγηκε απο τα χειλη του.Η αναπνοη του μυριζε αλμύρα,"γνωση",ερωτα...
Δεν αποτραβηχτηκα.Εμεινα εκει.Και ναι,εκανα την υπερβαση.Κατι που ποτε μου δεν πιστευα πως θα κανω...
Απλα ακουμπησα το εσωτερικο των καρπων μου στους ωμους του...Σαν υπνωτισμενη.Δεν ημουν Εγω.Ποτε δεν θα το εκανα.
Αλλα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολη μου την ζωη.Και η θλιψη στα ματια του μ'εκανε να γινομαι ακομη πιο ευαλωτη.
Πλησιασε τα χειλη του στα δικα μου και με φιλησε ηρεμα...μυσταγωγικα.Αφηνοντας με να γευτω την καυτη γλωσσα του.
Ενιωθα το κορμι μου να ριγει,σαν  να ελοχευουν χιλιαδες πεταλουδες μεσα του.Σαν να γευομαι τον καλυτερο οργασμο,στην μεχρι τωρα,επιγεια ζωη μου.
Χαϊδεψα το στηθος του.Αφησα τ'ακροδαχτυλα μου να γλιστρισουν πανω στις θηλες του...
Το αγνωστο,το μυστηριο,ποσο μας συναρπαζει?Ποσο μας εξαπτει?Ποσο...μας καλει...???
Τα δαχτυλα μου κατεβηκαν πιο χαμηλα.Αφησα τον δεικτη μου να παιξει με τον ομφαλο του.Να τον χαϊδεψει περικυκλικα.Και (χωρις να μπορω να συνειδητοποιησω ολα αυτα που μου συνεβαιναν και εκανα) τα χερια μου κατεβηκαν κατω απο την μεση του....
  Εβγαλα μια πνιγμενη,απο τον τρομο κραυγη,και προσπαθησα να απομακρυνθω....
Το δερμα του απο την μεση και κατω ηταν καλυμμενο με φολιδες,σαν ψαρι.Τραχυ.Απροσιτο για "εμας" που δεν εχουμε συνηθισει την διασταυρωση με διαφορετικα ειδη "οντων"....
Εκανε βουτια και κολυμπησε,σαν ψαρι,μακρια μου...>>

  Εμεινα λιγο σιωπηλη.Θλιμενη.

<<Και το ονειρο αυτο επαναλαμβανεται τακτικα....???>> με ρωτησε.
Εγνεψα καταφατικα,εχοντας τα ματια μου στραμενα στον αναπτηρα που κρατουσα.
<<Πως νιωθεις που καταφερες να μιλησεις επιτελους για ολο αυτο?Το ξερεις οτι εκανες μεγαλη προοδο απο την πρωτη φορα που μιλησαμε!!!Αλλα δεν θελω να σταματησουμε εδω....>>ειπε χαμογελοντας (σκεφτομενος ποτε θα σχολασει,καλυμενος πισω απο ενα αφοπλιστικο,ψευτικο,χαμογελο).
Ξαναχαμογελασα,ισως πιο αχνα απο πριν.
<<Υποθετω πως δεν ξερω τι ακριβως νιωθω.Αγχος...???Ισως...???>>
<<Εγω βλεπω οτι επιτελους καταφερες να μιλησεις!Πρεπει να εισαι περηφανη για τον εαυτο σου!>>
<<Φανταζομαι πως ναι...απλα δεν ξερω...ισως...>>  και χαμογελασα (για τους "τυπους")...


      #2
  Εφυγα απο το ιατρειο του με πικρια.Προσπαθουσα να αναλογιστω ποσα χρηματα πληρωνα τοσο καιρο για να μοιραστω ολα αυτα που πραγματικα προοριζονταν μονο για εμενα.Δεν ενιωθα πιο αναλαφρη.Δεν με ειχε βοηθησει σε τιποτα.
Και ναι.Ενδομυχα πιστευα πως εγω τον βοηθουσα στην δουλεια του.Σαν ενα νεο "αντικειμενο" προς μελετη.Του προσεφερα εμπειρια.Τον εκανα καλυτερο στην δουλεια του.Ωστε να μπορει να εχει περισσοτερο τουπε σε καποια μελλοντικη,αντιστοιχη υποθεση.
  Σκεφτομουν το νερο.Τον καυτο ηλιο.Εκεινον!!!
Φοβομουν να μιλησω γι'αυτον στις συνεδριες.Για να μην τον χασω.Μην τον τρομαξω και καταδυθει ξανα,μακρια μου.....Φοβομουν Εμενα.Μηπως σταματησω να τον βλεπω τα βραδια.
   Γιατι πλεον Ζω μαζι του,στα ονειρα μου!!!
Και Ξυπνω,απλα και μονο για να τον ονειρευτω...εκει που ολοι οι "Αλλοι" ζουν πραγματικα...αφηνουν τα ιχνη τους στον χρονο....
Κυνισμος,αμφιβολια και περιφρονηση...ειναι η ημερισια τροφη μου.Την λαμβανω με κατεβασμενο κεφαλι.Ειτε θελοντας ειτε οχι.Μεγαλη σε ποσοτητα.Οσο και η ενεργεια που μου δινει σταδιακα.

Οι περισοτεροι βιωνουν εναν ερωτα στην πραγματικη ζωη διχως να υφισταται.Εναν ερωτα φιλτραρισμενο μεσα απο ψεμα,ποζα και ανασφαλεια.
Εγω βιωνω εναν ερωτα μεσα σ'ενα ονειρο πιο αληθινο απο την υπαρξη ολων γυρω μου!
Μου προσφερει ανιδιοτελεια,στοργη,πραγματικη αγαπη.Δεν με πληγωνει...Κι'αν το κανει...ξερει να απολογηθει γι'αυτο διχως να χασει κατι απο την αρρενωποτητα του ή την αξιοπρεπεια του!!!!!!!!!!

Δεχομαι καθημερινα κριτικη.Αρνητικη συνηθως.Για ολο αυτο το ουτοπικο μου ρομαντζο.Με θεωρουν τρελη....Και ισως να ειμαι...Οτιδηποτε δεν μπορουμε να καταλαβουμε,απλα κοιταμε να το βγαλουμε απο τις τακτοποιημενες ζωουλες μας.

Εκεινοι βρισκονται καθημερινα μες την τρελα της λογικης τους...κανοντας με να νιωθω τυψεις και να ψαχνω λιγη λογικη στην τρελα μου....

Θα με πουν ψυχρη,αναιμικη....Θα πουν οτι ειμαι ανικανη ν'αγαπησω πραγματικα!!!!!!!
Διχως να γνωριζουν αν εχω αγαπησει και πονεσει στον υλικο/δικο τους κοσμο.
Αλλα εχω...!!!
Οπως ολοι...
Κι'εχω πονεσει....!!!
Οπως οι περισσοτεροι!!!!
Τις περισσοτερες φορες μπορει να ηταν μονο ενθουσιασμος....Μια τρελα της στιγμης....
Οταν ομως ολο αυτο σε κανει να ματωνεις εσωτερικα, ...κοιτας την λεπιδα..ή την πληγη που πρεπει να ελενξεις ....?
Επουλωνεις προχειρα την πληγη σου ωστε να σταματησεις προσωρινα την αιμορραγια και χαμογελας για να καθυσηχασεις τους παντες....
Ισως να ειμαι δειλη τελικα και να διαλεγω καταστασεις εκ του ασφαλους.
Τι ειναι ο ερωτας???Δεν ειναι ενα συναισθημα που σε βυθιζει σταδιακα στην φαντασιωση?Στο ονειρο???
Μην με καταδικαζεις λοιπον.Συγγνωμη που δεν μπορω να βρω μια ρανιδα ρεαλισμου σ'αυτο το Χαος.Συγγνωμη σ'εκεινους που πιστεψαν πως με αγαπησαν και δεν καταφερα να τους ανταποδωσω ολα oσα μου προσεφεραν.Συγγνωμη σε οσους αγαπησα στο Παρελθον και τους εκανα να νιωσουν τυψεις επειδη με απερριψαν.
Θ'αφησω τον εγωισμο και την κτητικοτητα στους αλλους...σ'αυτους που τα ζητουν.

 Απλα θα επιστρεψω στον υπερβατικο μου ερωτα.Σ'εκεινον που καταλαβαινει τι θελω να πω πριν μιλησω.Σ'Αυτον που χαμογελαει διχως υστεροβουλια.Που δεν ξερει να ψευδεται....


<<Ταξι!!!!!!!!!!>>  φωναξα,σηκωνοντας το χερι μου...
Μια παναρχαιη Mercedes σταματησε διπλα μου.Μπηκα μεσα και καθησα πισω.
Η οσμη απο τα πολυκαιρισμενα δερματινα καθισματα ηταν ενοχλητικη.
Ο χωρος μυριζε "απωλεια","εγκαταλειψη".
Δεν θυμαμαι να ειπα στον οδηγο που πηγαινω...Για να μην με ρωτησει πιθανον να του ειπα με το που μπηκα.
Δεν θυμαμαι....

Αυτη την στιγμη μου αποσπαει την προσοχη ο ηλιος...Μετα βιας μπορω να δω την κινηση στον δρομο που υπαρχει μπροστα μας...Το μονο που βλεπω ειναι καυτη αμμος....
Οι ανουσιες/υπερβολικες κορνες των αυτοκινητων δεν κατεχουν καμια θεση στην ακοη μου!!!!Γιατι εκεινη ειναι ταγμενη στον παφλασμο των κυμματων.Στο βουητο του Ωκεανου που με καλει...

Οχι!!!Με τα χερια μου δεν πιανω αυτο το βρωμερο καθισμα που εχει φιλοξενησει απειρους επισκεπτες......!!!!!!!!!Πιανω αμμο!!!Και την αφηνω να ξεγλιστραει παιχνιδιαρικα απο την χουφτα μου,νιωθοντας την αναμεσα στα δαχτυλα μου.
Νιωθω την δροσια του νερου να αφυπνιζει καθε πορο του σωματος μου...
Νιωθω την παρουσια Του κοντα μου....
Το βλεμμα του...
Την φωνη του...

Εκεινον.................




P.S.  Σε οποιον φοβαται ν'αγαπησει...........