Τελος Ιουλιου και το θερμομετρο συνεχιζε ν'ανεβαινει ανεξελεγκτα.
Περασε την καγκελοπορτα του κοιμητηριου αργα,προσεχοντας τις μαυροφορεμενες σκιες ολογυρα της.
Τα σκουροχρωμα ρουχα της,τραβουσαν ολη την θερμη του καλοκαιρινου ηλιου,ενιωθε να φλεγεται ολοκληρη.Μπορουσε να νιωσει τον ιδρωτα της να κυλαει κατα μηκος της σπονδυλικης της στυλης,στους κροταφους,στα πλευρα της...
Συνεχιζε να ερχεται εδω σχεδον καθημερινα.
Αψηφοντας και τις 4 εποχες...
Η ασσυμετρια,ανομοιοχρωμια και η τελεια ταξινομηση των τυμβων ολογυρα της,σε συνδιασμο με την απολυτη σιγη,την ηρεμουσαν.Την εκαναν να ξεφευγει για λιγο απο την "Αστικη Παρακμη" της.
Εδω μπορουσε ν'αναπολησει το παρελθον,να σχεδιασει το μελλον,να κανει την αυτοκριτικη της.
Προσπαθουσε να μην αφηνει το Πενθος,να τσαλακωνει την εικονα της,προσπαθουσε παντα να εχει το κεφαλι ψηλα.Προσπαθουσε να φραζει τους δακρυγονους αδενες της καθημερινα...Κι'αυτο εκανε και τωρα....
Φτανοντας,γονατισε στο ψυχρο μαρμαρο.
Αναμνησεις...
Ευχαριστες αναμνησεις ειχε μονο....
Ουτε μια ασχημη...ωστε να την βοηθησει με ολο αυτο το θεμα της "απωλειας"...
Μονο καλοσυνη και αγαπη δεχοταν.Προσφορα...διχως ζητηση...Αυτο την πονουσε.Η Ανιδιοτελεια που λαμβανε τοσα χρονια διχως να την αξιζει!!!!
Ηθελε με την σειρα της,να την μεταδωσει σε οσους μπορουσε!!!!!!!!Σε οσους ειχαν τα εφοδια να κανουν το ιδιο...
Η γνωση του οτι πλεον δεν μπορουσε να κανει τιποτα,περα του να δεχεται τα γεγονοτα,την συνθλιβε.
"Ποσα θα μπορουσε να του ειχε πει???Ποσα θα μπορουσε να ειχε κανει παραπανω???
Σε ποσα θα μπορουσε να ειχε σιωπησει & ποσο λιγοτερο πονο θα μπορουσε να ειχε προκαλεσει?"
Παντα υπαρχει περιθωριο για περισσοτερη αγαπη και ανοχη,οταν δεν θεωρεις τον Χρονο και τους Αγαπημενους σου ως κατι Δεδομενο....
Τα γνωριζε ομως ολα αυτα εξ'αρχης.Αλλα ο Εγωισμος-Κυνισμος-Ατομικισμος και οι Αμυνες της,δεν την αφηναν να πραξει οπως πιστευε/επρεπε,αλλα οπως ενιωθε....
Καθαρισε οσα περισσοτερα αγριοχορτα μπορουσε,με γυμνα χερια.
Επλυνε το μαρμαρο απο ακρη σε ακρη.
Κοιταξε ολογυρα,τα ψυχρα,μαρμαρινα αγαλματα που την περιστοιχιζαν.Μονο εκεινα ηταν σε θεση να την καταλαβουν,γιατι ο πονος ηταν το "νερο" που τα ποτιζε καθημερινα.Μονο εκεινα την ακουγαν,εκεινα την εβλεπαν.Ειχαν καταντησει κατι σαν "οικογενεια" της,εκει οπου ολοι οι υπολοιποι την εγκατελειπαν.
Ναι!Ειναι γεγονος....πως παντα εβρισκε δικαιολογιες για να μπορεσει ν'αποφυγει τους Ζωντανους και να τρεξει πισω...στο σμιλεμενο μαρμαρο.Παρ'ολο που γνωριζε πως ηταν λαθος!!!
Ειχε συνηθισει να ακουει τους "τριτους" να λενε,πως ο Πρωτος χρονος ειναι ο πιο δυσκολος...
Ο Δευτερος που διενυε εκεινη,ηταν δυσκολοτερος ομως....καθως οσο συμφιλιωνοταν με την Απωλεια της,τοσο ηταν σε θεση να δει ποιοι πραγματικα ηταν διπλα της,ολο αυτον τον καιρο.
Και δεν ηταν κανεις "επι της ουσιας".
Σιγουρα δεν ηταν η μοναδικη εκει εξω που ενιωθε ετσι....
Σιγουρα υπηρχαν κι'αλλοι σαν κι'εκεινη..."διαφορετικοι"...
Οπωσδηποτε ολο και καποιος θα υπηρχε που παλευε καθημερινα να ισορροπισει το Παρον,να τιθασευσει το Παρελθον και να ορισει το Μελλον.........σε μια και μονο χρονικη στιγμη....
Καποιοι που αρεσκονταν στην "σιωπη",παρα στα πομπωδη λογια που δεν τ'ακολουθει η πραξη....!!!!!!
Ο Ηλιος αρχισε να δυει σταδιακα,βυθιζοντας το γκριζο ολογυρα της,μες την πορφυρα...
Αυτο την επανεφερε στο παρον.
Σηκωθηκε,τιναξε τα ξερα φυλλα απο τα γονατα της.
Σκουπισε τ'ανεκφραστα ματια της.Τα δακρυα που ειχαν παραμεινει επανω της.Η "νοηση" επρεπε να μεινει διπλα στην "νοηση"...Δεν θα πηγαινε στον Εξω Κοσμο...
Δεν θα την μοιραζοταν με κανεναν.
Μονο ο "αγαπημενος" της θα μπορουσε να γευτει την αλμυρα των δακρυων της...και την πικρια που ελοχευε σε καθε χημικο δεσμο τους.
Μπηκε στο αμαξι της.Εβαλε μπροστα την μηχανη...και δυναμωσε την μουσικη...Δεν την ενοιαζε κανενας και τιποτα,παρα μονο οσα εκκρεμουσαν να διορθωσει!!!!!!!!!
Οι μαυροφορεμενες "σκιες",ολογυρα της,εστρεψαν την προσοχη και τον επικριτισμο τους...επανω της...
Ναι!Εκανε λιγο φασαρια μεσα σε Ιερο χωρο.Αλλα τους Νεκρους δεν μπορουσε να τους ξυπνησει (δυστυχως),και τους ζωντανους δεν μπορουσε να τους καταλαβει....!!!
Αν την εβλεπες να οδηγαει,προς το σπιτι,θα ορκιζοσουν πως στην θεση του οδηγου καθεται μια "crush test dummy"...
Το μονο που μπορουσε να νιωσει ειναι θλιψη,που αφηνε τον αγαπημενο της.Δεν ηθελε να παει στο "Αστικο Κλουβι" της.
Κι'αν καποιος εστιαζε λιγο πιο προσεχτικα,ισως να καταλαβαινε την ομοιοτητα της μ'εκεινα τα μνημειωδη,μαρμαρινα αγαλματα με τα οποια κανει παρεα τοσο καιρο..............
