Κυριακή 29 Μαΐου 2011

H "Πτώση" και η παράκληση για Ωριμότητα & Δράση

Πλησιαζει καλοκαιρακι.Που θα πας φετος?Για ποσες μερες?
Ψωνησες τιποτα "καλοκαιρινο"????
Αν δεν μπορεις να πας καπου,η Αθηνα εχει πολλες παραλιες.
Ωχ,ξεχασα οτι πληρωνουμε "Εισοδο" για να βουτηξουμε στα νερα που μας ανηκουν....
Η θα πρεπει να ξενιτευτεις για να βρεις μια ελευθερη και ηρεμη παραλια.
Ωχ,ξεχασα οτι η βενζινη ανεβηκε τραγικα...

Δεν πειραζει...Θα πανε Αλλοι για'σενα.Αυτοι που ταϊζεις.
Και η ειρωνεια ειναι οτι ολο τον χειμωνα δουλευες σαν σκυλι και χρειαζεσαι να πατησεις το "pause"...

Αλλα δουλευεις και δεν σου μενει τιποτα.Χρειαζεσαι 2 δουλειες,αλλα ακομη ψαχνεις την Πρωτη!!!
Κι'αν καταφερεις και την βρεις,οι ωρες εργασιας θα ειναι τοσες πολλες που δεν θα σου επιτρεψουν να εργαστεις κι'αλλου.
Οι αποδοχες σου θα ειναι πενιχρες,ισα που θα καταφερνεις να ταϊζεις τον Νταβατζη/Κρατος σου...
Το ΦΠΑ σου απομυζει το 1/4 του κοπου σου.Ο Δημος σου παιρνει περισσοτερα απ'οσα σου παρεχει.
Αλλα αφου τους πληρωνεις,κατσε και δες τον Σπυρο Παπαδοπουλο να πινει με τα λεφτα σου.Να πινει στην Υγεια του Μαλακα.Πληρωνεται για να πινει και να καθεται,ενω εσυ ολη μερα τρεχεις.Για μια ΕΡΤ που δεν σου αρεσει,που δεν βλεπεις ΚΑΝ.Και δεν ειναι ο μονος που παρασσιτει.Δες εκεινους που ψηφισες.
Σε χειραγωγουν,κρατανε τα "νημματα",πιεζεσαι...αλλα υποφερεις ακομη...
Βλεπεις τα παιδια σου και τις καθημερινες τους αναγκες.Και σε θλιβει γιατι δεν μπορεις να τους παρεχεις οσα χρειαζονται.

Σε νευριαζει που σε αλλα Κρατη τα Δημοσια σχολεια παρεχουν ενισχυτικη διδασκαλια,ενω εσυ πληρωνεις για...φροντιστηρια...

Αλλα δεν κανεις τιποτα!!!
Ειναι τελικα Προβλημα των Ηγετων ή των Πολιτων που η Χωρα μας εφτασε ως εδω?
Οσο εσυ περιμενεις εναν "απο μηχανης Θεο" να σε βγαλει απο την Αβυσσο,οι Αλλοι την κανουν βαθυτερη...
Ο Ελληνας ηταν μια ζωη κατωχικος και ηττοπαθης.Πονηρος.Του αρεσε η ευκολια.
Αυτο που δεν εχει καταλαβει ειναι οτι ζει μοναχα μια φορα.Και η ελευθερια ειναι η πορτα του για να ζησει με αξιοπρεπεια.



Αφησαμε την Ιστορια μας να ξεπουληθει.Αφησαμε να μας κατακλεψουν τα Μνημεια μας.
Οι προγονοι μας μπορουσαν να Ηγηθουν,ενω εμεις ακολουθουμε οτιδηποτε ξενοφερτο κι'εντυπωσιακο.
Το αντιγραφουμε...Απο κομπλεξισμο και ανασφαλεια.
Βλεπουμε τους αλλους να χρησιμοποιουν την Μυθολογια και την Ιστορια μας για να κοβουν εισητηρια στις κινηματογραφικες αιθουσες κι'εμεις παρακολουθουμε Τουρκικα σηριαλ.
Ποιος φταιει?
Σε καθε κινηματογραφικη ταινια υπαρχει τουλαχιστον και μια αναφορα στην Ελλαδα.Εαν δεν αξιζαμε τιποτα,ποιος ο λογος για το ενδιαφερον τους τοτε?
Μηπως η μικρη σου Χωρα ειναι πολυτιμοτερη απ'οσο εσυ ο ιδιος ξερεις????????
Δεν βλεπεις τα Ορνεα που πετανε γυρω της,περιμενοντας την καταλληλη στιγμη να ορμηξουν?

Δεν ειμαι πολιτικοποιημενος,ουτε κομματοποιημενος.
Δεν ακολουθω τιποτα και κανεναν,παρα μονο τον Θεο,την Χωρα μου κι'εμενα.
Αν αντιδρασεις,θα κερδισεις περισσοτερα απο την αναμονη σου για βελτιωση...
Μην αφησεις να σε βγαλουν απο το "Σπιτι" σου...

Καλη μας φωτηση!!!!!!!!!
Ο Θεος να μας δωσει δυναμη,υπομονη και ενοτητα.

Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Petit Mort



  Ο "μικρος θανατος"...
(ετσι ονομαζουν οι Γαλλοι τον οργασμο)

Η καρδια,σταματαει να λειτουργει για μερικα κλασματα του δευτερολεπτου κατα την κορυφωση της ερωτικης πραξης...
Ποσες φορες εχεις πεθανει....?
Ποσες φορες εχεις αναγεννηθει....?

  Ποσες φορες εχεις πληγωθει ανεπανορθωτα κι'εχεις πεθανει?
...αλλα κατα καποιο παραξενο τροπο επουλωνεις τα τραυματα σου και συνεχιζεις να ζεις?
(Ενω Πιστευες πως εισαι αδυναμος-ευαλωτος)

Κοιτας πισω στο παρελθον και συνειδητοποιεις οτι,η μεχρι τωρα,Ανθρωπινη Υποσταση σου,εχει Σβηστει και Ξαναγραφτει απειρες φορες...
Αφηνοντας σε,πιο ωριμο,λιγοτερο πεισματαρη και πιο επιλεκτικα κτητικο.

Αναθεωρεις τα καλως και κακως κειμενα της μεχρι τωρα Ζωης σου και ... επιλεγεις το καλυτερο δυνατο για 'σενα.Δεν εμπιστευεσαι ευκολα καποιους,παρ'ολο που μια ζωη διεπρεπες σ'αυτο...
Κοιτας μπροστα με Παθος,ενω καποτε το Μελλον,σου προκαλουσε αδιαφορια...
Οι "Λεξεις" και οι "Υποσχεσεις" δεν σε αγγιζουν οπως καποτε.
Ολοι εκεινοι που ελεγαν μεγαλες κουβεντες,φαινονται σαν Αρλεκινοι.
Και καποιοι που ηταν μια ζωη στην αφανεια,αποκαλυπτουν το ενδιαφερον τους για 'σενα.
Αλλοι απο Πραγματικη Αγαπη,αλλοι απο Συμφερον.

Οσο Ζεις,εμαθες καλα οτι καποιους τους ελκυει η Αποτυχια σου,ενω καποιους αλλους η Επιτυχια και η Επιγεια Χαρα σου.
Αλλα καμια απο τις παραπανω κατηγοριες δεν σε γεμιζει.
Εμαθες να σεβεσαι τον εαυτο σου και δεν αφηνεις πλεον κανεναν να εκμεταλευεται οσα εχεις να προσφερεις.
Εμαθες να σιωπαινεις και να βιωνεις μικρους θανατους τακτικα.Ειτε σωματικους,ειτε ψυχικους.
Και καθε πρωινο σε βρισκει ωριμοτερο.Αναβαθμισμενο.
Πιο Δυνατο!!!Πιο Κυνικο!!!
Σε σημειο που να μπορει να απομυθοποιησει καθε Τελος & καθε Αρχη...
Καθε δηθεν "Θεο" και οποιονδηποτε Θνητο...

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

"Διχως Αρχη & Τελος"


  Σκοταδι.
Παντου...Οπου κι'αν κοιταξω...
Πιανω τον εαυτο μου να ειναι μερος της Νυχτας,σχεδον καθημερινα.
Σχεδον απο τοτε που αρχισα να εχω "συνειδηση"...
Πληθωρα εικονων,απο σχεδον σβησμενες αναμνησεις,με πολιορκουν.
Η αισιοδοξια μου,παλευει με τον "ρεαλισμο" μου.
Ενα βημα μπροστα-δεκα πισω...
Η ελειψη ασφαλειας,η γνωση της Προδοσιας,η μοναξια του "Εγω" μου...γινονται ενα και αψηφουν τον Χρονο.
Ω!!!Ποσο εχω πεθυμησει εκεινες τις ηλιολουστες μερες οπου το κρασι ερεε αφθονο,οι πιατελες με τα εξωτικα εδεσματα διαδεχοντουσαν η μια την αλλη στιγμιαια... και ο ερωτας δεν ηταν παρα ενα φτερωτο πλασμα που φοβοσουν μηπως πεσει στο πιατο σου........
Οι φιλοι φαινοντουσαν Αδελφια και οι Εραστες...Συντροφοι Ζωης...
Μερες που δεν ξερω εαν θελω να καταραστω ή ν'αναπολησω...
Οσο για το Σημερα...το Ζω...οσο μπορω...οσο μου επιτρεπουν.
Αποδιοργανωμενος μεταξυ Καλου & Κακου.
Σωστου & Λαθους.
Μαθαινω...Δεν Μετανιωνω!!!
Παρα μονο για το οτι δεν μπορω να προσφερω σ'εκεινους που πραγματικα το αξιζουν!!!
Καποια στιγμη...
Καποτε...
Κατι θα κανω και για 'μενα...
Κι'αν το καταφερω....
ισως να μπορεσω να μοιραστω το κερδος και μ'αλλους...
(εαν μου το επιτρεψω)

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Love,Trust & Mistakes


Δεν ειχα καταλαβει οτι σταματησε ο Χρονος.
Δεν ειχα συνειδητοποιησει την απουσια του ρυθμικου του χτυπου...
Με ειχαν προειδοποιησει απειρες φορες στο Παρελθον,να μην εχω εκτεθειμενη την καρδια μου.
Πιστευα πως η Αγαπη μπορει να νικησει το Σκοταδι.
 Εκανα Λαθος....
Παρ'ολα αυτα,ποτε δεν σταματησα να πιστευω...
Περασα δια πυρως και σιδηρου,αλλα η Αγαπη ηταν απουσα.
Συνεχισα να ζω προσπαθοντας να βρω εναν φυσιολογικο ρυθμο στους παλμους μου,στο αεναο σφυροχτυπημα των κροταφων μου.
Η Αγαπη σημαινε τα παντα για 'μενα.
Οσο ειχα αποθεματα,ποτε μου δεν διστασα να τα μοιρασω....
Τουλαχιστον σ'εκεινους που εδειχναν αντισυμβατικοι...που πιστευα πως την χρειαζοντουσαν.
Σ'εκεινους που μια Ζωη κλαινε πανω στον ωμο του καθενα.Που σε κανουν να νομιζεις οτι περνανε δυσκολα.Οτι βιωνουν ενα Δραμα.Αλλα ολα αυτα ειναι "ναζακια" ανυπαρξιας...
Σκορπισα ολα τα αποθεματα της αγαπης μου σε αναξιους ανθρωπους.Σε παρασιτικους οργανισμους που νομιζαν πως ειχαν Ηθικη και Αξιες.
Μεγαλη μαλακια εκ μερους μου.Ασυγχωρητη!
Δεν φυλλαξα τιποτα για 'μενα...........Τιποτα......!!!!
Μονο εναν Κενο Σκοτεινο Χωρο μεσα μου.......



Ομως δεν μπορω να κλαψω...γιατι η θλιψη δεν με αγγιζει.
Δεν μπορω να χαμογελασω οπως συνηθιζα...γιατι παντα η Χαρα που νιωθω ειναι φευγαλεα σαν το βλεφαρισμα ενος ματιου.
Μονο η Οργη μενει...(τοσο δυνατο συναισθημα)
Κι'ομως,εξαϋλωνεται κι'αυτη οπως ο Χρονος...
Δι'οτι η Συγχωρεση ειναι σαν να τραβας τις κουρτινες και ν'αφηνεις το φως να εισχωρησει μεσα σ'ενα σκοτεινο χωρο.
(ακομα κι'εσυ που θα τις τραβηξεις,θα μισοκλεισεις τα ματια σου...)
Δεν θα μπορεσω να "κλειδωσω" την καρδια μου ποτε.
Αλλα εχω τουλαχιστον αρκετο εγωισμο για να γλειψω και να εξυγιανω τις πληγες μου...
Διχως να θελω να το αποδεκτω...και προσπαθοντας απελπισμενα να το απωθησω,καταλαβαινω οτι τα παντα ξεκινουν απο τον τροπο που σκεφτεσαι και λειτουργεις...
Δεν μου μενει τιποτα αλλο παρα ν'ανεβασω τις αμυνες μου...(δικο μου προβλημα)
Να καταφυγω στο ψεμα...(προκληση)
Να κοροϊδεψω τον ιδιο μου τον εαυτο...(συνηθεια)

Και θα το κανω....!!!!!!!(οπως παντα)
... και ειμαι ακομη ζωντανος!!!!(Οπότε μπορω να πηδηξω κι'εγω οποιον και οποια δεν σεβεται Εμενα.........)
...όπως θα επρεπε...

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Once Upon a Lifetime


Καποτε...
υπηρξε ενα αγορι διαφορετικο απο τα υπολοιπα...
Παντου και παντα εκανε αισθητη την διαφορετικοτητα του.Ακομα και οταν ηταν πολυ μικρο σε ηλικια.
Φαινοταν οτι δεν ανηκε πουθενα..
Δεν δισταζε να το επιδεικνυει και να προκαλει....
To Ρισκο ηταν το αγαπημενο του παιχνιδι...
Ακομη κι'αν η αποτυχια ηταν στο κατωφλι και τον περιμενε...
Οσο κι'αν τον επιπλητταν...εκεινος συνεχιζε ν'ακολουθει την καρδια του.Τα Θελω του.
Σ'εναν κοσμο σκληρο και κατακριταιο.
Εστρεφε το βλεμα του μακρια απο αυτα που τον πονουσαν,ενω ταυτοχρονα,η καρδια και το κορμι του τον εφερναν πιο κοντα σε ολα αυτα που τον κατεστρεφαν μερα με την μερα...
Επρεπε να ανταπεξελθει σε προσδοκιες τριτων.
Να διαπρεψει.
Να κανει το Μελλον υποχειριο του.
Σ'εναν Κοσμο οπου η ΑΓΑΠΗ υφισταται μονο σε ταινιες και στιχους....
Σ'εναν Κοσμο οπου  η ειλικρινεια και το ενδιαφερον σβηνουν με την παραμικρη ριπη του Ατομικισμου.
 Την Ανατροπη πολλοι την εκθειασαν,λιγοι καταφεραν να την βαλουν ομως στην ζωη τους.
Οπότε πρεπει να πεταξουμε οτιδηποτε "ανιερο"... τεινει να εισβαλει στην ΑΠΟΛΥΤΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ  ζωη μας...
  Να ξεχασουμε το παρελθον,να σαρκασουμε το παρον και να ξεγελασουμε το Μελλον.
Το αγορι,οσο κι'αν πονουσε,οσο κι'αν αιμορραγουσε εσωτερικα,συνεχισε να Πιστευει στην Αγαπη.
Ηξερε πως θα εγλειφε τις πληγες του για μια αιωνιωτητα,μηπως και επουλωθουν...
Ηξερε πως δεν θα αλλαζε ποτε του, πως καμια πληγη,ποτε δεν θα εκλεινε.
Με τον τροπο που πορευοταν στην Ζωη,γνωριζε πως μονο καινουρια "μετωπα" θα μπορουσε ν'ανοιξει και νεες πληγες.
  Απορουσε συνεχως γιατι οι ανθρωποι λειτουργουν με τοσο εγωκεντρισμο.Γιατι τοποθετουν την ματαιοδοξια,τα συμφεροντα και την υπερηφανεια τους,υπερανω ολων των αγνων συναισθηματων.
Αν πλεον δεν αντεχε την επαφη με αλλους ανθρωπους,ηταν γιατι εκεινοι επαψαν να φαιρονται ανθρωπινα..............
Και μερικες φορες,ο εαυτος σου μπορει να γινει ο καλυτερος σου φιλος...
Καποιοι,ποτε δεν θα ειναι αξιοι να αγαπησουν.
Ισως γεννιουνται διχως αυτο το ενστικτο αναπτυγμενο μεσα τους.Θα ειναι παντα σκληροι,επικριτικοι,καλπικοι.
Οσο εκεινος ηταν εξωστρεφης,παρορμητικος και διαχυτικος,τοσο καποιοι αλλοι θα ηταν μια ζωη εσωστρεφεις,κρυψινοι,ευθυνόφοβοι και πανω απ'ολα...υπεροπτες.



  Εκεινος ομως γνωριζε,πως μπορουσε ν'αψηφισει τα παντα,οσο αδυναμος κι'αν ηταν.
Πως θα γινοταν πιο "σκληρος"συναισθηματικα.
Τουλαχιστον Πιστευε σε αυτο.
Και γι'αυτο συνεχιζε να Ζει,με τον δικο του τροπο (οχι τοσο διαφορετικο απ'οτι των αλλων,απλα με λιγο περισσοτερη ενταση απ'οσο θα αντεχαν μερικοι...) .
Η υπομονη/προσμονη ηταν η τροφη του,καθημερινα.
Αυτη την στιγμη γραφει οχι για να τα μοιραστει,αλλα μηπως καταφερει να αφομοιωσει ολα αυτα...
Ενδομυχα πιστευει πως θα ερθει η μερα που θα τα εκτυπωσει ολα οσα εχει γραψει,θα τα κανει σαϊτες και θα τα πεταξει απο τον τελευταιο οροφο της Πολυκατοικιας του....Σκορπιες σελιδες/σκεψεις/αναμνησεις...
Σαν να διαλυει ενα παζλ και να σκορπιζει τα κομματια του...

Καποιος Αξιος για ν'αγαπησει Πραγματικα,ισως να βρισκοταν στον δρομο του καποια στιγμη...(ισως)...
Διχως να χρειαστει να ξαναπονεσει παλι...τοσο πολυ...(???) !!!


Παντα ηταν,ειναι και θα ειναι Αισιοδοξος...
Και σαν Φοινικας,θα γεννιεται απο την τεφρα του και θα συνεχιζει..............
Μεχρι να σταματησει να Ζει!!!!(?)

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

"Monumental Love"


    Τελος Ιουλιου και το θερμομετρο συνεχιζε ν'ανεβαινει ανεξελεγκτα.
Περασε την καγκελοπορτα του κοιμητηριου αργα,προσεχοντας τις μαυροφορεμενες σκιες ολογυρα της.
Τα σκουροχρωμα ρουχα της,τραβουσαν ολη την θερμη του καλοκαιρινου ηλιου,ενιωθε να φλεγεται ολοκληρη.Μπορουσε να νιωσει τον ιδρωτα της να κυλαει κατα μηκος της σπονδυλικης της στυλης,στους κροταφους,στα πλευρα της...
Συνεχιζε να ερχεται εδω σχεδον καθημερινα.
Αψηφοντας και τις 4 εποχες...
  Η ασσυμετρια,ανομοιοχρωμια και η τελεια ταξινομηση των τυμβων ολογυρα της,σε συνδιασμο με την απολυτη σιγη,την ηρεμουσαν.Την εκαναν να ξεφευγει για λιγο απο την "Αστικη Παρακμη" της.
Εδω μπορουσε ν'αναπολησει το παρελθον,να σχεδιασει το μελλον,να κανει την αυτοκριτικη της.
  Προσπαθουσε να μην αφηνει το Πενθος,να τσαλακωνει την εικονα της,προσπαθουσε παντα να εχει το κεφαλι ψηλα.Προσπαθουσε να φραζει τους δακρυγονους αδενες της καθημερινα...Κι'αυτο εκανε και τωρα....

   Φτανοντας,γονατισε στο ψυχρο μαρμαρο.
Αναμνησεις...
Ευχαριστες αναμνησεις ειχε μονο....

Ουτε μια ασχημη...ωστε να την βοηθησει με ολο αυτο το θεμα της "απωλειας"...
Μονο καλοσυνη και αγαπη δεχοταν.Προσφορα...διχως ζητηση...Αυτο την πονουσε.Η Ανιδιοτελεια που λαμβανε τοσα χρονια διχως να την αξιζει!!!!
Ηθελε με την σειρα της,να την μεταδωσει σε οσους μπορουσε!!!!!!!!Σε οσους ειχαν τα εφοδια να κανουν το ιδιο...
Η γνωση του οτι πλεον δεν μπορουσε να κανει τιποτα,περα του να δεχεται τα γεγονοτα,την συνθλιβε.

 "Ποσα θα μπορουσε να του ειχε πει???Ποσα θα μπορουσε να ειχε κανει παραπανω???
Σε ποσα θα μπορουσε να ειχε σιωπησει & ποσο λιγοτερο πονο θα μπορουσε να ειχε προκαλεσει?"

    Παντα υπαρχει περιθωριο για περισσοτερη αγαπη και ανοχη,οταν δεν θεωρεις τον Χρονο και τους Αγαπημενους σου ως κατι Δεδομενο....
Τα γνωριζε ομως ολα αυτα εξ'αρχης.Αλλα ο Εγωισμος-Κυνισμος-Ατομικισμος και οι Αμυνες της,δεν την αφηναν να πραξει οπως πιστευε/επρεπε,αλλα οπως ενιωθε....


    Καθαρισε οσα περισσοτερα αγριοχορτα μπορουσε,με γυμνα χερια.
Επλυνε το μαρμαρο απο ακρη σε ακρη.
Κοιταξε ολογυρα,τα ψυχρα,μαρμαρινα αγαλματα που την περιστοιχιζαν.Μονο εκεινα ηταν σε θεση να την καταλαβουν,γιατι ο πονος ηταν το "νερο" που τα ποτιζε καθημερινα.Μονο εκεινα την ακουγαν,εκεινα την εβλεπαν.Ειχαν καταντησει κατι σαν "οικογενεια" της,εκει οπου ολοι οι υπολοιποι την εγκατελειπαν.
Ναι!Ειναι γεγονος....πως παντα εβρισκε δικαιολογιες για να μπορεσει ν'αποφυγει τους Ζωντανους και να τρεξει πισω...στο σμιλεμενο μαρμαρο.Παρ'ολο που γνωριζε πως ηταν λαθος!!!

  Ειχε συνηθισει να ακουει τους "τριτους" να λενε,πως ο Πρωτος χρονος ειναι ο πιο δυσκολος...
Ο Δευτερος που διενυε εκεινη,ηταν δυσκολοτερος ομως....καθως οσο συμφιλιωνοταν με την Απωλεια της,τοσο ηταν σε θεση να δει ποιοι πραγματικα ηταν διπλα της,ολο αυτον τον καιρο.
Και δεν ηταν κανεις "επι της ουσιας".

   Σιγουρα δεν ηταν η μοναδικη εκει εξω που ενιωθε ετσι....
Σιγουρα υπηρχαν κι'αλλοι σαν κι'εκεινη..."διαφορετικοι"...
Οπωσδηποτε ολο και καποιος θα υπηρχε που παλευε καθημερινα να ισορροπισει το Παρον,να τιθασευσει το Παρελθον και να ορισει το Μελλον.........σε μια και μονο χρονικη στιγμη....
Καποιοι που αρεσκονταν στην "σιωπη",παρα στα πομπωδη λογια που δεν τ'ακολουθει η πραξη....!!!!!!

   Ο Ηλιος αρχισε να δυει σταδιακα,βυθιζοντας το γκριζο ολογυρα της,μες την πορφυρα...
Αυτο την επανεφερε στο παρον.
Σηκωθηκε,τιναξε τα ξερα φυλλα απο τα γονατα της.
Σκουπισε τ'ανεκφραστα ματια της.Τα δακρυα που ειχαν παραμεινει επανω της.Η "νοηση" επρεπε να μεινει διπλα στην "νοηση"...Δεν θα πηγαινε στον Εξω Κοσμο...
Δεν θα την μοιραζοταν με κανεναν.
Μονο ο "αγαπημενος" της θα μπορουσε να γευτει την αλμυρα των δακρυων της...και την πικρια που ελοχευε σε καθε χημικο δεσμο τους.

   Μπηκε στο αμαξι της.Εβαλε μπροστα την μηχανη...και δυναμωσε την μουσικη...Δεν την ενοιαζε κανενας και τιποτα,παρα μονο οσα εκκρεμουσαν να διορθωσει!!!!!!!!!
Οι μαυροφορεμενες "σκιες",ολογυρα της,εστρεψαν την προσοχη και τον επικριτισμο τους...επανω της...
Ναι!Εκανε λιγο φασαρια μεσα σε Ιερο χωρο.Αλλα τους Νεκρους δεν μπορουσε να τους ξυπνησει (δυστυχως),και τους ζωντανους δεν μπορουσε να τους καταλαβει....!!!

  Αν την εβλεπες να οδηγαει,προς το σπιτι,θα ορκιζοσουν πως στην θεση του οδηγου καθεται μια "crush test dummy"...

Το μονο που μπορουσε να νιωσει ειναι θλιψη,που αφηνε τον αγαπημενο της.Δεν ηθελε να παει στο "Αστικο Κλουβι" της.

      Κι'αν καποιος εστιαζε λιγο πιο προσεχτικα,ισως να καταλαβαινε την ομοιοτητα της μ'εκεινα τα μνημειωδη,μαρμαρινα αγαλματα με τα οποια κανει παρεα τοσο καιρο..............

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

"Eκείνος"


       #1

  <<Ημουν ξαπλωμενη στην αμμο και απολαμβανα τον καυτο,Αυγουστιατικο ηλιο.Το αντιηλιακο κοντευε να τελειωσει.Το νερο μου ειχε ζεσταθει.Το δερμα μου ειχε στεγνωσει και αφυδατωνοταν ολο και περισσοτερο,καθε λεπτο που περνουσε.Αν θυμαμαι καλα ημουν μονη μου στην παραλια,τουλαχιστον για αρκετα μετρα....Τα παντα ηταν ελεγχομενα.Τσεκαρα τα παντα και τους παντες ενω παραλληλα καταφερνα και χαλαρωνα...>>
  Σταματησα να μιλαω,παιζοντας νευρικα μ'εναν zippo πολυκαιρισμενο.Ηθελα να καπνισω...Ενιωθα αμηχανια και μπορουσες να το καταλαβεις.
Το βλεμα μου σκοτεινιασε.
<<Σας ειπα!!!!Δεν θυμαμαι ορισμενα πραγματα καλα.Δεν μπορουμε να το αφησουμε για καποια αλλη στιγμη?Εχει περασει αρκετος καιρος απο τοτε...>>
Ο αντρας απεναντι μου,με ανεκφραστα,ψυχρα χαρακτηριστικα και ηπια φωνη προσπαθησε να εκμαιευσει κι'αλλες πληροφοριες...<<Απλα συνεχισε να μου λες ο'τι θυμασαι.Προσπαθησε να χαλαρωσεις λιγο και πες μου τι πραγματικα ειδες...>>

  <<Σηκωθηκα απο την πετσετα μου και μπηκα στο νερο.Ενιωθα την δροσια του σαν καθαρση.Εκανα μια βουτια κι'επειτα με αφησα να επιπλεω ανασκελα στο νερο με τ'αφτια μου κατω απο την σταθμη του νερου ωστε να μην ακουω τιποτα.Η μαλλον τιποτα,περα απο τους ηχους του βυθου.Απο αυτο το μυστηριο βουητο που ακους.Σαν να υπαρχει ενας ολοκληρος Κοσμος κατω απο την αμμο και τα φυκια που σε κοιτουν...>>
  Τα γκριζα του μαλλια και οι λεπτες (απιστευτα γοητευτικες) ρυτιδες γυρω απο τα ματια του,τον καθιστουσαν μεγαλυτερο απ'οτι προδιδαν ο τροπος που σκεφτοταν και μιλουσε.Το χαμογελο του ηταν σιγουρα ανταξιο του μισθου του.Λαμπερο!!!!!!Αδιαπραγματευτο!!!!
<<Δεν θελω να σε αγχωσω,αλλα θα πρεπει να γινεις λιγο πιο συγκεκριμενη.Πιο συντομη.Θελω να μου πεις τι ειδες!Θελω να χαλαρωσεις και να με αφησεις να γινω ενα κομματι του μυαλου σου.Μπορεις να μου πεις τα παντα....>>
Χαμογελασα αχνα,συγκαταβατικα.Οσο κι'αν μεσα μου δεν ηθελα να μιλησω,η αναγκη να το κανω μ'εσπρωχνε ολο και πιο μπροστα..λεξη με την λεξη...
Ισως να ηταν η οικειοτητα που εξεπεμπε.Ισως η αναγκη μου να μιλησω καπου.
   <<Κολυμπουσα αρκετη ωρα.Εριχνα μονο μερικες κλεφτες ματιες στην αμμουδια,ωστε να σιγουρευτω πως τα πραγματα μου ηταν ακομη εκει.Και συνεχιζα παραλληλα να επιπλεω στο νερο.Να εξισορροπω την θερμοκρασια μου με την δικη του.Τους ηχους του,μ'εκεινους που ηθελα ν'ακουσω.Και καποια στιγμη ενιωσα μια ξενη παρουσια διπλα μου.Απλα την ενιωσα.Οπως οταν νιωθεις πως καποιος σε κοιταζει,κι'οταν στρεφεις το βλεμα σου το επιβεβαιωνεις.
Απλη διαισθηση!
Κοιταξα τριγυρω μου ανησυχη.
Και ηταν εκει.Στα 10' μετρα...Νεαρος.Ομορφος.Με γαληνια,πραα ματια.Δεν υπηρχε τιποτα ανησυχητικο επανω του.Παρα μονο η προσυλωση του 'σ'εμενα.Αυτο ηταν που με τρομοκρατησε.Γιατι σ'εμενα?Δεν ειχα τιποτα ιδιαιτερο σαν γυναικα.Ποτε δεν ημουν αντικειμενο του Ποθου.
Κοιταξα στην παραλια αλλα δεν ειδα πουθενα τα υποτιθεμενα πραγματα του.Ενστικτωδως κοιταξα και για καποιον που θα μπορουσε να με βοηθησει σε τυχων δυσκολη περιπτωση.Ημουν μονη μου.
Χαμογελασα αμηχανα.
Ανταπεδωσε το χαμογελο και τα γκριζα ματια του ελαμψαν.Γιατι μου φανηκε τοσο ξενο εκεινο το χαμογελο?Γιατι δεν το ειχα δει πουθενα στην ζωη μου τοσα χρονια?Εκρυβε τοση ειλικρινεια,τοσο παθος,τοση εγκαρδιοτητα.
Δεν καταφερα να μιλησω,οσο κι'αν το ηθελα.Απλα εγνεψα με το χερι μου.
Εγειρε λιγο το κεφαλι του,και εγνεψε κι'εκεινος.
Εκανε μια βουτια κι'εξαφανιστηκε στην απεραντοσυνη του νερου και των κυμματων.Αφηνοντας με μονη να κοιταζω τριγυρω μου σαν τρελη.
Αναδυθηκε μπροστα μου,σε αποσταση αναπνοης.
Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει ξεφρενα.Ηθελα να κολυμπησω μακρια του.Να φωναξω για βοηθεια.
Δεν εκανα τιποτα ομως.Παρεμεινα σταθερα στο νερο κοιταζοντας τον μες τα ματια.Σ'εκεινα τα ματια που ηταν ο ορισμος της αθωοτητας.Σ'εκεινο το βλεμα οπου η φιλια,η αγαπη,η λαγνεια και η ανιδιοτελεια γινοντουσαν απλα ενα...και στραμενο επανω μου.Μπορουσα να διακρινω ωκεανους θλιψης μεσα του.
Ηταν τελειος.Υπεροχες γωνιες πλαισιωναν ενα αντιστοιχα υπεροχο προσωπο.Σαρκωδη,ροζ χειλη που εσταζαν θαλασσινο νερο και υποσχονταν καυτα φιλια.Τοσο αρρενωπος.Τοσο ιδανικος.>>
Αφαιρεθηκα,κοιταζοντας εξω απο το παραθυρο.
Μακρια απο τα φωτα της πολης.Μακρια απο τους ενοχλητικους,διχως νοημα,ηχους της.
<<Μιλησε μου γι'αυτον.Συνεχισε>> μου ειπε ο αντρας απεναντι μου,πισω απο την ασφαλεια του κεδρινου,καλοσκαλισμενου του γραφειου.
<<Πιστευω πως θα ηταν 24-26 ετων.Νομιζω.Δεν μπορω να ειμαι σιγουρη.Καποια χαρακτηριστικα του τον εκαναν να μοιαζει μεγαλυτερος και καποια αλλα απλα πολυ μικροτερος.Λειο δερμα,τελειο και γυμνασμενο σωμα.Στηθος σμηλεμενο,που προδιδε πυγμη....
  Απλωσε το χερι του στο μαγουλο μου,ενω ο αντιχειρας του ακουμπουσε ανεπαισθητα την ακρη του κατω χειλους μου...Ενας μακροσυρτος,συριστικος ηχος βγηκε απο τα χειλη του.Η αναπνοη του μυριζε αλμύρα,"γνωση",ερωτα...
Δεν αποτραβηχτηκα.Εμεινα εκει.Και ναι,εκανα την υπερβαση.Κατι που ποτε μου δεν πιστευα πως θα κανω...
Απλα ακουμπησα το εσωτερικο των καρπων μου στους ωμους του...Σαν υπνωτισμενη.Δεν ημουν Εγω.Ποτε δεν θα το εκανα.
Αλλα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολη μου την ζωη.Και η θλιψη στα ματια του μ'εκανε να γινομαι ακομη πιο ευαλωτη.
Πλησιασε τα χειλη του στα δικα μου και με φιλησε ηρεμα...μυσταγωγικα.Αφηνοντας με να γευτω την καυτη γλωσσα του.
Ενιωθα το κορμι μου να ριγει,σαν  να ελοχευουν χιλιαδες πεταλουδες μεσα του.Σαν να γευομαι τον καλυτερο οργασμο,στην μεχρι τωρα,επιγεια ζωη μου.
Χαϊδεψα το στηθος του.Αφησα τ'ακροδαχτυλα μου να γλιστρισουν πανω στις θηλες του...
Το αγνωστο,το μυστηριο,ποσο μας συναρπαζει?Ποσο μας εξαπτει?Ποσο...μας καλει...???
Τα δαχτυλα μου κατεβηκαν πιο χαμηλα.Αφησα τον δεικτη μου να παιξει με τον ομφαλο του.Να τον χαϊδεψει περικυκλικα.Και (χωρις να μπορω να συνειδητοποιησω ολα αυτα που μου συνεβαιναν και εκανα) τα χερια μου κατεβηκαν κατω απο την μεση του....
  Εβγαλα μια πνιγμενη,απο τον τρομο κραυγη,και προσπαθησα να απομακρυνθω....
Το δερμα του απο την μεση και κατω ηταν καλυμμενο με φολιδες,σαν ψαρι.Τραχυ.Απροσιτο για "εμας" που δεν εχουμε συνηθισει την διασταυρωση με διαφορετικα ειδη "οντων"....
Εκανε βουτια και κολυμπησε,σαν ψαρι,μακρια μου...>>

  Εμεινα λιγο σιωπηλη.Θλιμενη.

<<Και το ονειρο αυτο επαναλαμβανεται τακτικα....???>> με ρωτησε.
Εγνεψα καταφατικα,εχοντας τα ματια μου στραμενα στον αναπτηρα που κρατουσα.
<<Πως νιωθεις που καταφερες να μιλησεις επιτελους για ολο αυτο?Το ξερεις οτι εκανες μεγαλη προοδο απο την πρωτη φορα που μιλησαμε!!!Αλλα δεν θελω να σταματησουμε εδω....>>ειπε χαμογελοντας (σκεφτομενος ποτε θα σχολασει,καλυμενος πισω απο ενα αφοπλιστικο,ψευτικο,χαμογελο).
Ξαναχαμογελασα,ισως πιο αχνα απο πριν.
<<Υποθετω πως δεν ξερω τι ακριβως νιωθω.Αγχος...???Ισως...???>>
<<Εγω βλεπω οτι επιτελους καταφερες να μιλησεις!Πρεπει να εισαι περηφανη για τον εαυτο σου!>>
<<Φανταζομαι πως ναι...απλα δεν ξερω...ισως...>>  και χαμογελασα (για τους "τυπους")...


      #2
  Εφυγα απο το ιατρειο του με πικρια.Προσπαθουσα να αναλογιστω ποσα χρηματα πληρωνα τοσο καιρο για να μοιραστω ολα αυτα που πραγματικα προοριζονταν μονο για εμενα.Δεν ενιωθα πιο αναλαφρη.Δεν με ειχε βοηθησει σε τιποτα.
Και ναι.Ενδομυχα πιστευα πως εγω τον βοηθουσα στην δουλεια του.Σαν ενα νεο "αντικειμενο" προς μελετη.Του προσεφερα εμπειρια.Τον εκανα καλυτερο στην δουλεια του.Ωστε να μπορει να εχει περισσοτερο τουπε σε καποια μελλοντικη,αντιστοιχη υποθεση.
  Σκεφτομουν το νερο.Τον καυτο ηλιο.Εκεινον!!!
Φοβομουν να μιλησω γι'αυτον στις συνεδριες.Για να μην τον χασω.Μην τον τρομαξω και καταδυθει ξανα,μακρια μου.....Φοβομουν Εμενα.Μηπως σταματησω να τον βλεπω τα βραδια.
   Γιατι πλεον Ζω μαζι του,στα ονειρα μου!!!
Και Ξυπνω,απλα και μονο για να τον ονειρευτω...εκει που ολοι οι "Αλλοι" ζουν πραγματικα...αφηνουν τα ιχνη τους στον χρονο....
Κυνισμος,αμφιβολια και περιφρονηση...ειναι η ημερισια τροφη μου.Την λαμβανω με κατεβασμενο κεφαλι.Ειτε θελοντας ειτε οχι.Μεγαλη σε ποσοτητα.Οσο και η ενεργεια που μου δινει σταδιακα.

Οι περισοτεροι βιωνουν εναν ερωτα στην πραγματικη ζωη διχως να υφισταται.Εναν ερωτα φιλτραρισμενο μεσα απο ψεμα,ποζα και ανασφαλεια.
Εγω βιωνω εναν ερωτα μεσα σ'ενα ονειρο πιο αληθινο απο την υπαρξη ολων γυρω μου!
Μου προσφερει ανιδιοτελεια,στοργη,πραγματικη αγαπη.Δεν με πληγωνει...Κι'αν το κανει...ξερει να απολογηθει γι'αυτο διχως να χασει κατι απο την αρρενωποτητα του ή την αξιοπρεπεια του!!!!!!!!!!

Δεχομαι καθημερινα κριτικη.Αρνητικη συνηθως.Για ολο αυτο το ουτοπικο μου ρομαντζο.Με θεωρουν τρελη....Και ισως να ειμαι...Οτιδηποτε δεν μπορουμε να καταλαβουμε,απλα κοιταμε να το βγαλουμε απο τις τακτοποιημενες ζωουλες μας.

Εκεινοι βρισκονται καθημερινα μες την τρελα της λογικης τους...κανοντας με να νιωθω τυψεις και να ψαχνω λιγη λογικη στην τρελα μου....

Θα με πουν ψυχρη,αναιμικη....Θα πουν οτι ειμαι ανικανη ν'αγαπησω πραγματικα!!!!!!!
Διχως να γνωριζουν αν εχω αγαπησει και πονεσει στον υλικο/δικο τους κοσμο.
Αλλα εχω...!!!
Οπως ολοι...
Κι'εχω πονεσει....!!!
Οπως οι περισσοτεροι!!!!
Τις περισσοτερες φορες μπορει να ηταν μονο ενθουσιασμος....Μια τρελα της στιγμης....
Οταν ομως ολο αυτο σε κανει να ματωνεις εσωτερικα, ...κοιτας την λεπιδα..ή την πληγη που πρεπει να ελενξεις ....?
Επουλωνεις προχειρα την πληγη σου ωστε να σταματησεις προσωρινα την αιμορραγια και χαμογελας για να καθυσηχασεις τους παντες....
Ισως να ειμαι δειλη τελικα και να διαλεγω καταστασεις εκ του ασφαλους.
Τι ειναι ο ερωτας???Δεν ειναι ενα συναισθημα που σε βυθιζει σταδιακα στην φαντασιωση?Στο ονειρο???
Μην με καταδικαζεις λοιπον.Συγγνωμη που δεν μπορω να βρω μια ρανιδα ρεαλισμου σ'αυτο το Χαος.Συγγνωμη σ'εκεινους που πιστεψαν πως με αγαπησαν και δεν καταφερα να τους ανταποδωσω ολα oσα μου προσεφεραν.Συγγνωμη σε οσους αγαπησα στο Παρελθον και τους εκανα να νιωσουν τυψεις επειδη με απερριψαν.
Θ'αφησω τον εγωισμο και την κτητικοτητα στους αλλους...σ'αυτους που τα ζητουν.

 Απλα θα επιστρεψω στον υπερβατικο μου ερωτα.Σ'εκεινον που καταλαβαινει τι θελω να πω πριν μιλησω.Σ'Αυτον που χαμογελαει διχως υστεροβουλια.Που δεν ξερει να ψευδεται....


<<Ταξι!!!!!!!!!!>>  φωναξα,σηκωνοντας το χερι μου...
Μια παναρχαιη Mercedes σταματησε διπλα μου.Μπηκα μεσα και καθησα πισω.
Η οσμη απο τα πολυκαιρισμενα δερματινα καθισματα ηταν ενοχλητικη.
Ο χωρος μυριζε "απωλεια","εγκαταλειψη".
Δεν θυμαμαι να ειπα στον οδηγο που πηγαινω...Για να μην με ρωτησει πιθανον να του ειπα με το που μπηκα.
Δεν θυμαμαι....

Αυτη την στιγμη μου αποσπαει την προσοχη ο ηλιος...Μετα βιας μπορω να δω την κινηση στον δρομο που υπαρχει μπροστα μας...Το μονο που βλεπω ειναι καυτη αμμος....
Οι ανουσιες/υπερβολικες κορνες των αυτοκινητων δεν κατεχουν καμια θεση στην ακοη μου!!!!Γιατι εκεινη ειναι ταγμενη στον παφλασμο των κυμματων.Στο βουητο του Ωκεανου που με καλει...

Οχι!!!Με τα χερια μου δεν πιανω αυτο το βρωμερο καθισμα που εχει φιλοξενησει απειρους επισκεπτες......!!!!!!!!!Πιανω αμμο!!!Και την αφηνω να ξεγλιστραει παιχνιδιαρικα απο την χουφτα μου,νιωθοντας την αναμεσα στα δαχτυλα μου.
Νιωθω την δροσια του νερου να αφυπνιζει καθε πορο του σωματος μου...
Νιωθω την παρουσια Του κοντα μου....
Το βλεμμα του...
Την φωνη του...

Εκεινον.................




P.S.  Σε οποιον φοβαται ν'αγαπησει...........