Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

Happy New Year!!!Mια Νεα Ταξη Πραγματων ειναι καθ'οδόν...



Αλλη μια χρονια φτανει στο τελος της.Αφηνοντας μας μεταιωρους ν'αναθεωρουμε τις 365 μερες που περασαν.Εστω και υποσυνειδητα κανουμε εναν απολογισμο για οσα βιωσαμε σ'αυτο το διαστημα.Η ωριμοτητα ειναι κατι αναποφεκτο στην παροδο του χρονου (τουλαχιστον για ολους εκεινους που ειναι ενεργα σκεπτομενοι).Η Θλιψη,η Υγεια,ο Ερωτας,η Μοναξια εχουν και τ'αντιθετα τους...Για μερικους η ζυγαρια εγειρε απο την μια και για καποιους αλλους απο την αλλη.Ολους ομως πανω-κατω μας αφηνει αυτη η χρονια με αναμεικτα συναισθηματα.Καταφεραμε πραγματα που θελαμε,χασαμε καποια που ηταν ζωτικης σημασιας για 'μας ενω παραλληλα κερδισαμε αλλα.Καποιοι ερωτες εσβησαν κι'αλλοι ανθισαν...Φιλοι ερχονται και φευγουν...Ο Χρονος γι'αλλη μια φορα μας δειχνει οτι ειναι υπερανω ολων μας,απροβλεπτος,αψυχολογητος.Φιλος κι'εχθρος ταυτοχρονα.Δεν μπορουμε να κανουμε τιποτα για ν'αντιστρεψουμε την ροη του "ποταμου".Ακομη κι'αν κανουμε "κουπι" για να παμε πισω,το μονο που θα καταφερουμε θα ειναι αν οχι να μεινουμε στασιμοι,αλλα στο τελος να μεινουμε εξουθενωμενοι,αδυναμοι αρκετα για να δεχτουμε την ζωη που μας περιμενει παρακατω....Ευχομαι υγεια σε ολους,υπομονη σε οσους ειναι σε καποιο νοσοκομειο και παλευουν να ξαναμπουν στο παιχνιδι της ζωης φθονωντας ολους εμας που πιθανον η ζωη μας ειναι αρτια και ακομη γκρινιαζουμε.Φωτιση και υπομονη σε ολους εκεινους που μια απωλεια τους εκανε συναισθηματικα νεκρους και εχουν κατσει στην οχθη παρακολουθοντας την ροη των πραγματων αλλα δεν εχουν το κουραγιο να την ακολουθησουν...Εκτιμηση,αγαπη και υπομονη σε ολους οσους ειναι ή νιωθουν μονοι τους και αποψε θα προσπαθησουν να περασουν την βραδια οσο πιο ανωδυνα γινεται.Ειτε μπροστα απο εναν Υπολογιστη,ειτε μ'εναν δισκο με φαγητο μπροστα απο μια τηλεοραση...
Επισης υπομονη σε οσους εργαζονται αποψε και νιωθουν οτι δεν μπορουν να ειναι με ατομα που αγαπουν ή εκτιμουν...Τον Οικτο μου εχουν ολοι εκεινοι που θα συμβιβαστουν με ανθρωπους που δεν τους γεμιζουν,δεν εκτιμουν,δεν συμπαθουν καν αλλα θελουν να αποφυγουν την Μοναξια με τοσο φτηνο τροπο................................................



  Το 2010  να φερει σε ολους σας Υγεια-Ευτυχια-Ωριμοτητα.
 Εκτιμηση κι'αγαπη σε ολους τους γνωστους-αγνωστους φιλους μου.
ΧΧΧ
Χρηστος

P.S  Και για εκεινους που ειναι σαν εμενα και σιχαινονται ολα τα "δηθεν" πυροτεχνηματα και ολη την "δηθεν"
χαρα που θελουν να νομιζουμε οτι υπαρχει στον αερα και οτι ολα ειναι Καλα...μην ξεχνατε οτι ειναι αλλο ενα βραδυ.Μια φτηνη αφορμη να αναστατωνουμε την καθημερινοτητα μας....κι'οτι αυριο θα ξημερωσει μια μερα που ολα μας τα θελω θα νικησουν καθε οριο που μας εχει επιβαλει ο Χρονος και ο Χωρος.......................................................................

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

"Το Κοριτσι με τα σπιρτα-2009" (based on "Little Match Girl " written by Hans Christian Andersen)




  Παραμονη Πρωτοχρονιας.Ο χειμωνας σε αντιθεση μ'αλλες χρονιες ειχε τον πρωταγωνιστικο ρολο φετος καλυπτοντας τα παντα με το λευκο του πεπλο.
  Η ευτυχια ηταν διασπαρτη στον αερα.Οικογενειες σφιχτα αγκαλιασμενες την προσπερνουσαν,με τσαντες και δωρα.Ο ηχος των γελιων τους τη βυθιζε καθε λεπτο, στην πραγματικοτητα που βιωνε.
Στην Μοναξια που πλεον βασιζοταν...
   Καθισμενη στο πλατυσκαλο ενος σπιτιου,σε κεντρικο δρομο,αφηνε το ψυχος να "ντυνει" το υποσιτισμενο της κορμι.Πανω στα γονατα της,σε μια φουστα πολυφορεμενη,φθαρμενη απο το χαδι του Χρονου,κρατουσε μερικα κουτακια με σπιρτα.Απο τις αρχες του μηνα δεν ειχε καταφερει να πουλησει κανενα.Για την τροφη της επρεπε να αντιμετωπισει αδεσποτα σκυλια εξω απο εστιατορια και ταβερνες για μερικα αποφαγια ή ωμο κρεας...ακομη κι'αν επρεπε να παλεψει μαζι τους...
  Αν υπηρχε ζωη καπου εκει εξω...σιγουρα αποψε ηταν η τιμητικη της!!!Ανθρωποι ψωνιζαν,γελουσαν,περιμεναν την αλλαγη του Ετους...εκτος απο εκεινη.
  Καποτε,ειχε κι'εκεινη μια αρτια ζωη που η ιδια η Ευτυχια θα ζηλευε.
Η οσμη απο φρεσκοψημμενα γλυκα και το τρεμοσβησμα των  γιορτινων φωτων  την βυθιζαν διαρκως σε μια θλιψη απο την οποια προσπαθουσε να ξεφυγει...να γλιτωσει τον Πονο και την Απωλεια...
Καποτε ειχε κι'εκεινη μια οικογενεια,Θεοποιημενη στα ματια της,που μπορουσε να της προσφερει το αισθημα της Ασφαλειας.Της Προστασιας.....Καποτε ειχε...
Μια Μητερα (που η αγαπη της για 'κεινη αψηφουσε καθε λογικη-ηταν ο Θεμελιος Λιθος για την ενοια της Υπερμετρης αφοσιωσης ) κι'εναν Πατερα τοσο συμπονετικο και Τρυφερο (που ακομη κι'ο Χαρος θα αφηνε το δρεπανι του και θα δωριζε ενα Δακρυ του).
  Ενας οξυς πονος στο στομαχι της,διελυσε καθε σκεψη που κυοφορουσε το παιδικο της μυαλο.
Σταλλες ιδρωτα,πιο παγωμενες κι'απο του Δεκεμβρη το ψυχος,αρχησαν να κυλουν απο τους κροταφους της.Δεν μπορουσε να θυμηθει την τελευταια φορα που εφαγε...Πλεον,μονη και ξεχασμενη απ'ολους,ετρεφε ψυχη και σωμα μονο με αναμνησεις.
  <<Σπιρτα...πουλαω σπιρτα....>> καταφεραν να ξεστομισουν τα ματωμενα-ξεσκισμενα απο τον παγετο,χειλη της...
Γεμισε το παιδικο της χερι με χιονι και το 'φερε στο στομα της.Ισως ετσι να μπορουσε να κατευνασει διψα και πεινα.Πλεον μονο αυτο ειχε...Απειρες νυφαδες χιονιου ισως να κρατουσαν το μικρο της κορμι ζωντανο εστω για μια μερα ακομη...
  Αναψε ενα απο τα σπιρτα που κρατουσε.Μια μικρη φλογα με τοσο μεγαλα οραματα να ελοχευουν μεσα της...



{{Εκεινη κι'ο Πατερας της,καθισμενοι στο γιορτινο τραπεζι...κρασι για 'κεινον,χυμο για 'κεινη...Μια μητερα να προσπαθει να καταφερει τα παντα αμμεσα για να μην απογοητευσει κανεναν>>}}
Το σπιρτο εσβησε,οπως και η αναμνηση.
Ολα της τα σπιρτα ηταν νοτισμενα απο την υγρασια.Δεν θα μπορουσε να πουλησει κανενα...
Αυτοκινητα και "φαινομενικα" απολυτα ευτυχισμενες οικογενειες συνεχισαν να την προσπερνουν λες και ηταν αορατη.
  Επισπευσε καθε της ψυχικη και σωματικη της δυναμη ν'αναψει αλλο ενα σπιρτο...Το βλεμμα της χαθηκε καπου μεσα στην μικρη φλογα που σιγοκαιγε 'μπρος της.
 {{Καθισμενη διπλα στον αγαπητο της Πατερα,με το χερι του ολογυρα απλωμενο στους ωμους της,να της χαμογελαει...Εκεινη να κοιταζει τα Δωρα κατω απο το Χριστουγεννιατικο δεντρο και ν'ανυπομονει να σκισει καθε περιτυλιγμα με τα μικρα της δαχτυλα...}}
   Αλλο ενα σπιρτο εσβησε και την αφησε μονη της μεσ'το κρυο και την μοναξια.
   Πλεον ολη αυτη η ματαιοδοξια και ο υπερ-καταναλωτισμος του πληθους φανταζαν στα ματια της τοσο ψευτικα...Τοσο εγωιστικα.Οπως ζουσε κι'εκεινη.Καμια εκτιμηση στην οικογενειακη "θαλπωρη" ...Ολα τα θεωρουσαν δεδομενα...
Ανουσια ρεβεγιον κι'εκρηξεις ματαιοδοξιας καταλαμβαναν ολη τους την υπαρξη.
   Ποσο της ελειπε η οκογενειακη της ζεστασια...Το χαδι των Γονιων της...Μακαρι να μπορουσε να γυρισει τον χρονο πισω...οχι για να ν'αλλαξει κατι,αλλα για να ξαναζησει στιγμες αδιαπραγματευτες...αστειρευτης ομορφιας...
   Το τρεμοπαιγμα των χριστουγεννιατικων φωτων θολωναν την σκεψη της,την πηγαιναν "πισω" ψυχικα...επαιζαν με το υποσυνειδητο της...αναβοσβηναν μ'ενα σαδιστικο Τεμπο που την βιαζε ξανα και ξανα...
  Αναψε αλλο ενα σπιρτο και μια μικρη φλογα ελαμψε μπροστα της,ευαλωτη,ετοιμη να σβησει...
{{Ξαπλωμενη διπλα στο τζακι,διπλα στο Δεντρο που ειχαν στολισει...Ποσο την επνιγαν τα χαδια των γονιων της και ποσο ηθελε ν'ανεξαρτητοποιηθει,ν'απογαλακτιστει απο την απολυτη αγαπη τους,που την κρατουσαν δεσμια των ουτοπικων επιθυμιων της...}}
   Το σπιρτο εσβησε αναμεσα στα παιδικα της χερια.Ο κοσμος συνεχισε να την προσπερναει και να ξεστομιζει ατακες τυπου "Τι Κριμα" ή " Ποτε  θα καθαρισουν την Πολη μας απ'ολους αυτους...κοιταξτε την...ασ'την περιμαζεψει καποιος.Τι θλιβερο..."
   Η μικρη,παρ'ολο που πλεον την ειχε καλυψει το χιονι,η ψυχη της σιγοκαιγε...Οσο πονο κι'αν ειχε υποστει,οση  αγαπη κι'αν ελοχευε στα σπλαχνα της αλλα ποτε δεν εκτιμηθηκε...
   Τα ποδαρακια της χαλαρωσαν,αφηνοντας τα υπολοιπα σπιρτα να πεσουν κατω και να βυθιστουν στο χιονι,κατω απο τα γελια και την χαρα που βιωνε το πληθος.Πλεον ηταν εκ φυσεως αδυνατο να διακρινεις αν οι μπουκλες των μαλλιων της ηταν πυροξανθες οπως πριν ή λευκες-γκριζες,οπως το χιονι που τις καλυπτε,καθε λεπτο που περνουσε...
 Η ευτυχια και η οικογενειακη γαληνη ηταν ο προορισμος της...Το σπιτι στο οποιο θα επεστρεφε...
    Και τα παιδια συνεχιζαν να λενε τα καλαντα παρ'ολο που το Νεο ετος ειχε σχεδον διαδεχτει το παλαιο...

    Τα λαμπακια τρεμοπαιζαν γιορτινα,οι χιονονιφαδες συνεχιζαν να καλυπτουν το αθωο,παιδικο της κορμι...και το ψυχος του Δεκεμβρη ειχε "παγωσει" τον πονο στα χαρακτηριστικα του προσωπου της...
                          *******************************************************

    Μην θεωρεις τα παντα ως δεδομενα.Μπορεις να περασεις τα πιο υπεροχα Χριστουγεννα της ζωης σου εαν ξερεις που να εστιασεις την προσοχη σου...Και η ευτυχια δεν κρυβεται ουτε πισω απο ενα ρεβεγιον ουτε απο μια εξοδο με φιλους επειδη το προσταζει η μερα...
   Ζησε φετος οτι μπορει να πεθυμησεις μελλοντικα....



  (Το κειμενο ηταν μεταφορα απο το ομοτιτλο διηγημα του Χανς.Κ.Αντερσεν με λιγο μελανι απο την δικη μου "πενα".)

Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

"The Witch is Burned...Long Live The Witch"

     Tο βαθυ μπλε χρωμα της νυχτας φαινοταν πιο σκοτεινο λογο του καπνου....
Μιας φωτιας σχεδον απειλητικης.Ο καπνος της ομως ηταν αυτος που αποδεικνυοταν απειλητικοτερος καλυπτοντας τα παντα με το πενθιμο πεπλο του!!!Θολωνοντας οραση και σκεψη!!!
     Τα χερια της πονουσαν.Οπως και τα ποδια της.Ενιωθε βρωμικη.Η τεφρα κολλουσε στο ημιγυμνο,ιδρωμενο κορμι της.
Τους λυποταν ολους τους.Μικρα,φτηνα ανθρωπακια.Ερμαια της βλακειας και της αγνοιας τους!
     Ενιωθε ακομα ομορφη,επιθυμητη.Μπορουσε να διακρινει τα βλεμματα τους που  εισχωρουσαν μεσα απο καθε υφασμα που καλυπτε το υπεροχο,αψεγαδιαστο κορμι της....
Οσο εβλεπε τις φλογες να θηριευουν τοσο πιο πολυ εναρμονιζοταν με το "Ειναι" της.Δεν μετανιωνε για τιποτα!!!!!Παρα μονο που ο δρομος της ειχε διασταυρωθει με τον δικο τους.Αξιολυπητοι Θνητοι που φοβουνται το αγνωστο και το διαφορετικο.Παραδομενοι σ'ενα αβεβαιο μελλον,που ομως επνιγαν τα "Θελω" και τις επιθυμιες της.H εκλυτη ζωη που εκανε,η αρτια εμφανηση της,η ανεξαρτησια και η αυτοπεποιθηση της παντα τροφοδοτουσε τον φθονο τους...ποτε δεν θα μπορουσαν να βιωσουν ενα τοσο "αμαρτωλο" παρον...σαν εκεινο που βιωνε εκεινη...

      Τα μαλλια της ηταν ολογυρα απλωμενα στους ωμους της.Μπερδεμενα και νωτισμενα απο τον ιδρωτα και τα δακρυα.Δεν εκλαψε ομως.Αφησε απλα τα δακρυα της να κυλλησουν αναμμεσα στα καταλευκα,στητα (αξιοζηλευτα) στηθη της.
Τους κοιτουσε με αηδια.Το προσωπο τους ηταν ανεξιτηλα χαραγμενο απο ενα αηδιαστικο χαμογελο ικανοποιησης.Οι ρυτιδες εξαθλιωσης διαγραφονταν γυρω απο τα χειλη και τα βλεφαρα τους καθως γελουσαν βλασφημα.
Το "αγνωστο" παντα τους τρομαζε και την καθιστουσε αμμεσα σαν κατι αποκοσμο στον τροπο που την εβλεπαν.
Ποτε της δεν υπολογισε κανεναν και τιποτα,κανεναν Ηθικο φραγμο.Ερμαιη του Ερωτα,της Λαγνειας  και των πιο μοιχειων φαντασιωσεων και ενστικτων της,εξοργιζε τους παντες.Ο δυναμικος χαρακτηρας της,ευνουχιζε ηθικα,αισθητικα,πολιτικα ακομα και θρησκευτικα ολο της το Χωριο.Ηταν εναντια σε μια αγελη Λυκων.Επειδη δεν ακολουθησε ποτε τα Ηθη της κοινωνιας.Επειδη ηταν διαφορετικη...
           Ποσο τους εξοργιζε...!!!Ενας ακομα αποδιοπομπαιος τραγος.Αφου δεν μπορουσαν να την κανουν σαν εκεινους,θα επρεπε να την καταστρεψουν!Ω!Ποσο τους ενοχλουσε η διαφορετικοτητα της.Ποσο τους εξοργιζε η σταση που κρατουσε απεναντι στη ιδια την Ζωη...
      <<Αιρετικη!!!!!>>
...φωναξε λιγα μετρα μακρια της μια γυναικα ακαθοριστης ηλικιας.Θα μπορουσε να ειναι 30 ή 70 ετων.
Το στομα της ηταν πλεον ενας τυμβος.Περιστοιχισμενος απο σαπια δοντια,διχαλωτη γλωσσα και ανασα που βρωμουσε ψεμα και Ηθικο Διασυρμο...Πνευματικη Συψη....
       Τα χερια και τα ποδια της πονουσαν απιστευτα.Ενιωθε να μουδιαζουν,να παραλυουν καθε λεπτο που περναει.Μετα βιας μπορουσε να σταθει ορθια.
Ζεστη.Ο καπνος την επνιγε.Τα ουρλιαχτα και οι υβρεις των Θνητων ανθρωπακων πλεον ηταν σαν ενας βομβος στ'αυτια της.Ενα βουητο,μια συρροη ασυναρτησιων...Λεξεις διασπαρτες και χαμενες πισω απο τις αυθεντικες-προοδευτικες σκεψεις της...
        Ηδη ενιωθε τις φλογες να δυναμωνουν.Να τυλιγουν το κορμι της ακορεστα.
Τα χερια και τα ποδια της ηταν τοσο σφικτα δεμμενα που τα δεσμα της ειχαν διακοψει την κυκλοφορια στις φλεβες της. Δεν μπορουσε να νιωσει τιποτα πλεον,τα ακρα της ηταν νεκρα.
Το μονο που μπορουσε να βιωσει σωματικα ηταν ο καπνος που βιαζε τα πνευμονια της.Και οι απομακρες φωνες.Και οσο για την ψυχη της,εκεινη βιωνε μια αναδρομη στον  Χωρο και τον Χρονο πολυ ματαιη...δεν μπορουσε να βοηθησει κανεναν...Αναβιωνε την πραγματικη αληθεια...
         Η  οσμη καμμενης σαρκας δεν αργησε να εξαπλωθει σε ολη την πλατεια.Οι επευφησμοι του πληθους και τα ουρλιαχτα των σκυλων γινοντουσαν ΕΝΑ πισω απο τις φλογες που "εγλειφαν" το ημιγυμνο κορμι της.Οι θηλες της,απολυτα ερεθισμενες,απο τον παγωμενο αερα κι'απο την θερμη της πυρας δεν σταματησαν να προσελκυουν ολα τα αρσενικα βλεμματα επανω τους...Εκαιγαν οτι ποθουσαν ν'αποκτησουν και  δεν μπoρουσαν να καταταξουν στο υποθηκοφυλακειο της μαρασμενης τους ψυχης...
Οι φλογες συνεχιζαν ν'ανεβαινουν.Να διεκδικουν το φυλακισμενο της κορμι.Λες και αντιπροσωπευαν ολο το Μισος και τον Φθονο του εξοργισμενου πληθους.
        Οι φλογες αρχησαν να "γλειφουν" τους μηρους της,την ηβικη περιοχη της,τ'αλαβαστρινα εκεινα στηθη με τις υπεροχες σκουροχρωμες θηλες...τον καρπο του παθους τους...

Δεν λυγισε...
         Σωματικος και ψυχικος πονος κατεκλεισε το παρον της.Το κεντρο της θηλυκοτητας της φλεγοταν απο τον Φθονο του ανθρωπινου ειδους και αμετρητες καταρες θα μπορουσε να ριξει εναντιων τους,παρα σιωπησε....
Το βλεμα της ηταν εκεινο που εκανε το κοπαδι  να σιωπησει.Ψυχρο και αδιστακτο!
Δεν λυγιζε...εδειχνε πως ουτε ο φοβος ουτε ο πονος μπορουσαν να την τσακισουν την στιγμη που ψυχορραγουσε,εχοντας αγκαλιασει στοργικα  τον Σταυρο του μαρτυριου της...
            <<Καψτε την Μαγισσα.Καψτε τον σπορο του Διαβολου!!!>>
...ξανακουστηκε απο το αγριεμενο πληθος...
           Ενας αδαης θνητος τολμησε να ριξει μια πετρα εναντιων της....
Την πετυχε στο αριστερο στηθος.
Παραλησε απο τον πονο.Τον σωματικο τουλαχιστον....
    Ακολουθησαν κι'αλλες....πληθωρα λιθων προκειμενου να 'ξορκισουν τις φοβιες τους,τις αμαρτιες τους...
Οικτος.Τι αλλο μπορουσε να νιωσει για ολα αυτα τα ανθρωπακια....???
         <<Καλυτερα μια ζωη μιση....παρα μια ολοκληρη δοσμενη στην υποκρισια και το ψευτικο ηθος τριτων....>> ψιθυρησε...
Τα σχοινια που καποτε ηταν οι επιγειοι δεσμοι της,αποκοπηκαν απο την ακορεστη μανια της πυρας.Ηξερε πως δεν μπορουσε να ξεφυγει αλλα δεν την ενοιαζε...
Καποτε ισως οι "αδελφες" της να επαιρναν πισω ολο αυτο που εκεινη δωριζε....
Θα διεκδικουσαν οτι τους ανηκε...
    Οι φλογες ηταν σαν να υμνουσαν τον Ουρανο...
Νυχτα & Μερα ηταν πλεον δυσδιακριτα...
     Οσμη καμμενης σαρκας....
Οι αρουραιοι αφηναν τους υπονομους προς αναζητηση τροφης...ξεχυνοντουσαν αναμεσα στο οργισμενο πληθος...
     Καπνος-Τεφρα και Σιγη...

              Και οι "αδελφες" της συνεχισαν να γιορταζουν την Παραμονη Πρωτομαγιας,να χορευουν γυμνες κατω απο μια Πανσεληληνο  που ζηταει θυσιες...Να κρυβονται,να ζουν,να περιμενουν την καταλληλη χρονικη στιγμη  που η "Φωνη " τους θα ακουστει... 

    
                 Long Live The...Witch...!!!

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

"Fairytale Unleashed"



     Το δωματιο ηταν φωτισμενο απο τα κερια που ηταν τοποθετημενα σε καθε πιθανη γωνια του δωματιου,ενω το τζακι σιγοκαιγε ξεψυχωντας,αναζητωντας αλλο ενα μικρο ξυλο για να θρεψει την φλογα του.Οι πορφυρες λαμψεις επαιζαν κρυφτο με τις σκιες στους γκριζους τοιχους.
    Ανακαθησε στο κρεβατι της μαζευοντας προχειρα τα μαλλια της μ'ενα μολυβι.Η ματια της επεσε σ'ενα μικρο αντικειμενο που αντανακλουσε ολο το πορφυρο χρωμα του δωματιου.Ενας μικρος ξυλινος καθρεφτης.Εγειρε νωχελικα και τον επιασε επεξεργαζοντας τον.Με τ'ακροδαχτυλα της χαϊδεψε καθε πτυχη του.Μικρες σπιθες ακολουθησαν το αγγιγμα της.Ο ηχος του ξυλου στο τζακι,που αφηνε την τελικη πνοη του,απεσπασε για λιγο την προσοχη της απο αυτο το αντικειμενο που ηταν ο "ορισμος" της ματαιοδοξιας.Κι'επειτα μια γλυκεια μελωδια,πολυ αχνη για να την αντιλειφθει αμμεσως,χαϊδεψε τις αισθησεις τις.
Πολυ πιθανο να ερχοταν απο καποια παμπ κοντα της,απο καποια γιορτη σε διπλανο σπιτι,η εστω απο καποια εκδηλωση στην Κεντρικη πλατεια που ηταν μερικα μετρα μακρια της.Ισως να ηταν αποκυημα της φαντασιας της.Διότι αυτο που ακουγε ηταν τοσο γλυκο και διαφορετικο...σχεδον αποκοσμο...
Παγωσε καθε κινηση του κορμιου της προκειμενου ν'αφουγκραστει τις σκεψεις της.
Ισως τελικα να μπορουσε μονο εκεινη ν'ακουσει την μελωδια.Ισως ν'αναδυοταν απο την ψυχη της.
     Ισως να ηταν Τρελη!
   Σηκωθηκε απο το κρεβατι και πλησιασε το παραθυρο.Πριν προλαβει να παραμερισει τις κουρτινες ο ηχος της βροχης  παραβιασε την επτασφραγιστη ασφαλεια του δωματιου της.
    Κοιταξε κατω,στον νωτισμενο,λιθοστρωτο δρομο.Παρ'ολο που ηταν περασμενη η ωρα δεν επαψαν να περνουν τακτικα αμαξες.Θαρρεις βεβιασμενα.Οι οπλες των αλογων ηχουσαν δυνατα πανω στην ασμιλευτη πετρα .
     Κοιταξε πισω της,στο κρεβατι της.Τον μικρο καθρεφτη.Καθησε διπλα του,πανω απο τα κρυα σκεπασματα του κρεβατιου της.Κοιταξε το ειδωλο της μεσα του.

<<Αν η ματαιοδοξια μου καταρρακωνεται απο τα χτυπηματα αντιζηλων...Θα το δεχτω στοργικα και θα κανω τα Παντα να το αλλαξω...Θα δεχτω τον εαυτο μου...Δεν με νοιαζει αν η Ματαιοδοξια μου επισκιαζεται απο τη σοφια....>>   
     Χαϊδεψε περικυκλικα τον καθρεφτη με τις ρογες των δαχτυλων της...
Φτηνοβαμμενο αριστουργημα..."ξεφλουδιζε" το χρωμα του με τα νυχια της...
      Μικρα λευκα ροδοπεταλα αρχησαν να πεφτουν απο ψηλα.
    <<Η ικανοτητα σου να μπορεις να μετατρεπεις τις φοβιες μου & την ανασφαλεια μου σε εσωτερικη κι'εξωτερικη ομορφια ειναι το καλυτερο δωρο που θα μπορουσα να δεχτω.Χρονε,σοφε μου φιλε,ποσο εκτιμω την εγκαρδιοτητα σου....>>
       Τα ροδοπεταλα,στο κρεβατι,αρχησαν να ανυψωνονται...να στροβιλιζονται,σ'ενα δωματιο που ο αερας γινοταν ολο και γινοταν πιο ασφυκτικος...να δημιουργουν μια δινη μεσ'την πορφυρα των κεριων...Η μουσικη που ακουγε πριν,ενιωθε πως αναβλυζε πλεον απο το ιδιο το δωματιο της.Δεν  ηξερε αν επρεπε ν'αφησει τον εαυτο της να πανικοβληθει η να δεχτει αυτο που βιωνε...
       Ποιος Θεος ή Δαιμονας επαιζε μαζι της?
Τα παντα Ιριδιζαν στο δωματιο.Και το πορφυρο χρωμα που αναβλυζε απο τα κερια ετεινε να γινει η φλογα που θα καταπινε ολη της την υπαρξη.Και το παραδοξο ηταν πως υπηρχε μια αισιοδοξη αυρα.
Ενας οιωνος αστειρευτης ευτυχιας.
     Κοιταξε τον καθρεφτη χαμογελοντας.Τον ενιωθε να απομυζει καθε δυσαρεστο συναισθημα απο μεσα της,να το μεταμορφωνει σε αστειρευτη ομορφια και να το εξαπολυει γυρω της.
     Και τα παντα διακορευτηκαν απο μια εκτυφλωτικη λαμψη.Ενα φως πιο λευκο κι'απο την ιδια την "Αγνοτητα".Τα ματια της συνελλαβαν μια κινηση διπλα της.Τα λουλουδια που ειχε στο κομοδινο της,νεκρα πλεον απο δικο της λαθος,αρχησαν να παιρνουν χρωμα.Κινηση.Τα πεταλα τους αρχησαν να ανοιγουν ξανα.Να ομορφαινουν το αψυχο δωματιο της με την οσμη τους.
Πλεον το φως ηταν τοσο εκτυφλωτικο που μετα βιας καταφερνε ν'αντικρυσει τον καθρεφτη που αντανακλουσε το φως εις διπλουν.
Η μουσικη που ακουγε πριν διακατεχθηκε απο μια γυναικεια φωνη που  τραγουδουσε μια αρια.
 Νεραϊδα?
 Αγγελος?

Η' Δαιμονας που λυγισε μπροστα σε τοση ομορφια κι'αφησε το σκοταδι για να εναρμονιστει με το Φως?
      Κι'επειτα ολα επανηλθαν σε μια φυσιολογικη-ανθρωπινη κατασταση...
Διχως ροδοπεταλα να αιωρουνται,διχως τα παντα να ιριδιζουν στον χωρο γυρω της...και με την φωτια στο τζακι ν'αφηνει την τελικη του σπιθα πανω στις σταχτες των προηγουμενων νυχτων....
      Μονο ενα ισχνο φως που φαινοταν να βγαινει απο τον καθρεφτη.Το φεγγαρι και το αστερι που ηταν σκαλισμενα στο ξυλινο πλαισιο του καθρεφτη φαινοντουσαν τοσο χαρουμενα και τοσο αδιστακτα παραλληλα...
      Κι'επειτα το Κενο...
Λες και ο καθρεφτης ειχε κανει την κοπελα ενα "μερος" του.Επειδη τιποτα δεν χανεται,δεν εξαφανιζεται.Απλα γινεται μετατροπη της Υλης...Λες και ο καθρεφτης διεκδικησε το τροπαιο του.Αυτο που εδωσε το πηρε πισω με την ιδια ευκολια.

         (Απροσδιοριστη Χρονολογια)

      Ο καιρος φαινοταν να εκφραζει ενα μερος της οργης του Θεου,δεν ειχε σταματησει να βρεχει μερες τωρα.
Η κινηση στους δρομους ολο κι'αυξανοταν.Συνωστισμος,πληθος ανθρωπων.
Οργη.Αγχος.Απελπισια.Θλιψη.
     Σ'ενα πολυσυχναστο σταυροδρομι βρισκοταν ενα μαγαζακι που δεν ειχε δεχτει αναπαλαιωση,ουτε ανακαινηση.Οι διαβρωμενες απο τον Χρονο ταμπελες του μετα βιας σου επετρεπαν να διακρινεις την υπαρξη του.
Η βρωμικη βιτρινα του θα μπορουσε να ειναι ο ορισμος της εγκαταλειψης.Φαντασματα του παρελθοντος κοιτονταν εκει διασπαρτα.Παρελθον-Παρον-Μελλον ηταν ολα μπερδεμενα μεσα σ'ενα χρυσιζων ταφτα και καλυμμενα απο σκονη.
Εκτος απο καποιο αντικειμενο που αντανακλουσε το φως κι'εκανε τον κοσμο να σταθει και να περιεργαστει ολη αυτη την λησμονια πισω απο το ευθραυστο-βρωμικο γυαλι.
Ποσο φως αντανακλουσε αυτο το αντικειμενο.Κανεις δεν μπορουσε να πει πως ειναι απλα και μονο ενας καθρεφτης-αντικα.Φαινοταν να βρισκεται σε καποιου ειδους αναμονης.

Να ανυπομονει για καποιον να τον αποκτησει...και να γευτει τον απαγορευμενο καρπο...
       Περιμενει να δωσει Χαρα και αισιοδοξια...διχως να στερειται το δικαιωμα του να εχει καποιο τιμημα...

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

"Ηνιοχος"


   Ποσο μυστηρια πλασματα ειμαστε τελικα εμεις οι ανθρωποι?Ποσο αχαριστοι μπορουμε να γινουμε?
Τι ειναι τελικα αυτο που θα μας εκανε να νιωθουμε πληρεις?Αφιερωνουμε πολλες φορες ολη μας την ζωη αναζητωντας το ιδανικο,χτιζουμε ονειρα,εχουμε στοχους.Προσπαθουμε να πραγματοποιησουμε τα περισσοτερα απο αυτα.
   (α)Καποιοι δεν εχουν τα "εφοδια" για να εξελιχθουν και απλα καταφευγουν στην ζηλεια.Ανθρωποι κενοι και αδυναμοι που φθονουν τον πλησιον τους επειδη η ζωη του ακμαζει και φαινεται Ουτοπικη στα ματια τριτων.Τα "Προβατα" που ανεκαθεν σιχαινομουν κι'απευφευγα.
   (β)Καποιοι αλλοι εχουν ολα οσα χρειαζονται συν την Τυχη με το μερος τους ή καποιον που θα τους βοηθησει ν'ανεβουν σκαλοπατι αλλα δεν εκτιμουν τιποτα απ'ολα αυτα  ή τουλαχιστον δεν αρπαζουν τις ευκαιριες οταν τις βλεπουν.
   (γ)Και υπαρχουν κι'εκεινοι που μοχθουν για τα Πιστευω και τους στοχους τους,που ειναι διατεθημενοι να κανουν τα παντα προκειμενου ν'αναπτυχθουν.Αλλα δεν εχουν ουτε καποιον να στηριχθουν ουτε ευνοϊκες συγκυριες με το μερος τους...κι'απλα μενουν εγκλωβισμενοι στο Παρον,στασιμοι.Με την καψα για καταξιωση να σιγοκαιει μεσα τους...
Ποσο αδικο.Αλλα μερικες φορες ισως να ειναι και οι επιλογες που κανουμε.Αλλοτε σωστες κι'αλλοτε λανθασμενες.Ισως να μην υπαρχει καν Τυχη.Ισως εμεις να οριζουμε τον προορισμο μας αναλογα με το μονοπατι που διαλεγουμε.
  Εγω παλι δηλωνω οτι ανηκω στην δευτερη και χειροτερη κατηγορια΄ και δεν με τιμαει καθολου!!!
Διοτι στην πρωτη βρισκουμε ανθρωπους αδαεις και ηλιθιους (ετσι γεννηθηκαν και μεγαλωσαν-οποτε το μεριδιο ευθυνης τους ειναι μηδαμινο),ενω στην τριτη,ανθρωπους που αξιζουν (!!!) το καλυτερο αλλα δεν μπορουν να το χουν.Η αχαριστια που κατακλυζει την κατηγορια μου ειναι εξοργιστικη κι'αδικαιολογητη.Και το πιο τραγικο ειναι πως ουτε καν η αυτογνωσια δεν μπορει να βοηθησει.
  Αν εχεις "Αστρο" αξιοποιησε το,μην το κοιταζεις με τον τρομο και το δεος που θα κοιτουσες μια μαυρη τρυπα...Αν σου δωθει η ευκαιρια αδραξε την οσο κι'αν σε αγχωνει η προοπτικη της αποτυχιας.
Η στασιμοτητα ειναι το χειροτερο Κακο που θα μπορουσε να συμβει σε καποιον ανθρωπο.
Κι'ολα αυτα τα γραφω διοτι εχω πεταξει τα ονειρα μου στα σκουπιδια απειρες φορες (και συνεχιζω να το κανω).Ενω θα μπορουσα να εχω καταφερει με την μεγαλυτερη ευκολια να αγγιξω και να συλλαβω τα ονειρα μου (και μπορω ακομα,αν τιθασευσω τον Φοβο της αποτυχιας και της απογοητευσης).


   Γι'αλλη μια φορα ο Χρονος κυλαει απειλητικα προκαλοντας ολους μας να κυνηγησουμε την ζωη που ειχαμε φανταστει.Το θεμα ειναι κατα ποσο γερα μπορεις να κρατησεις τα Ηνια και να την οδηγησεις οπου θελεις εσυ...Κατα ποσο μπορεις να δαμασεις τις φοβιες σου και να ΖΗΣΕΙΣ...

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

"The Simple Truth"

 << O Γαλιλαιος καταδιωχθηκε επειδη αποκαλυψε τα μυστικα του ουρανου΄ αδαεις υπηρξαν οι Δημιοι του.Το ιδιο κι'εγω,επειδη τα μυστηρια της ανθρωπινης συνειδησης αποκαλυψα,απο ηλιθιους τυρρανιεμαι.Το πνευμα,η επιστημη και η φαντασια θα προξενουν παντα απογνωση σε ανθρωπους βλακες.>>



  (Χαρτοφυλακιο Μαρκησιου Ντε Σαντ)

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

"Imprisoned"


    Καθομαι διπλα στο παραθυρο και κοιταζω εξω...τα γκριζα κτιρια που στεκονται αγεροχα σ'ενα απολυτα γκριζο φοντο...Το εδαφος γκρι οπως και ο ουρανος εξισου.Χριστε μου ολο αυτο ειναι μια Αστικη παρανοια του Σημερα κι'απορω αν ειμαι ο μοναδικος που το βιωνω και το αντιλαμβανομαι.
Ολη αυτη η μονοχρωμια που επικρατει μ'ενοχλει αφανταστα.
   Τοση μοναξια.Νιωθω καποιες στιγμες τοσο μονος,σ'ενα πληθος ανθρωπων που ο καθενας ζει με το σκεπτικο "Ζησε και ασε τους αλλους να πεθανουν"...Κι'αν νομιζουν πως εισαι απλα ενα ακομη εμποδιο στα τοσο μεγαλεπηβολα σχεδια τους δεν θ'αργησουν να ξεκινησουν  να προσπαθουν να σε βγαλουν απο την μεση...Ειτε εχει να κανει με τον εργασιακο χωρο ειτε με Λυκοφιλιες (που δεν ειχες αντιληφθει οτι αναπτυσσονταν και παρασιτουσαν στην ζωη σου)...
   Εχεις προσεξει πως οι Ανθρωποι κυκλοφορουν εκει εξω?Μηχανικο περπατημα-ψυχρο βλεμα.Ανδροειδη οντοτητες του 2000+ ...Νιωθω οτι βρισκομαι στα συνορα  του "Stepford" και του "Twin Peaks"...
  Οι ερωτικες μας περιπτυξεις εχουν μικροτερη διαρκεια ζωης απ'οσο ειχαν καποτε,οι φιλιες μας φιλτραρονται μεσα απο το ψεμα και την διπλωματια και οι οικογενειακοι δεσμοι δεν ειναι τοσο δυνατοι και αρρηκτα δεμενοι  μεταξυ τους γιατι παραειμαστε "μπροστα" ωστε να κοιταξουμε πισω στην πηγη της ανιδιοτελειας και να θυσιασουμε τα ουτοπικα "Θελω" μας.
  Ανεκαθεν η μοναχικοτητα ηταν ο συντροφος μου,το "Doppelganger" μου.Ο αλτρουισμος μου εχει πεσει στο κενο απειρες φορες (και δεν εψαξα να τον βρω και να τον σωσω).
  Το "Εγω" μου με φροντιζει,μ'αγκαλιαζει στοργικα...Δεν προκειται να χαλασω την "σχεση" μου μαζι του...Ποιος θυσιασε κατι για 'μενα?Ποιος ρισκαρε σημαντικα πραγματα στην ζωη του για 'μενα? Φιλε αναγνωστη πριν προβεις στην δημοσιευση οποιουδηποτε σχολιου καθησε κι'αναθεωρησε καποια πραγματα.Δι'οτι ο Κυνισμος,ο Σαρκασμος και η αυξημενη Αυτοεκτιμηση δεν προερχονται απο το πουθενα....
  Το "Εγω" μου ειναι ο φυλακας Αγγελος μου.Τα τελευταια 30 χρονια με προστατευει...Και ποτε δεν με απογοητευσε (οπως αλλοι).
   Ετσι,αλλο ενα βραδυ αφηνω λεξεις να πεσουν στο Κενο...Ποιοι ειμαστε εξ'αλλου εμεις να αλλαξουμε ολη την διαφθορα και την μεταλλαξη του Ηθους του Πλησιον μας...???
   Ω!Ποσο πολυπλοκα γινονται τα πραγματα με το περασμα του Χρονου...Ακομα κι'αν νομιζεις πως ξερεις να παιζεις,βρισκεις τον εαυτο σου πισω,και οι κανονες του παιχνιδιου που ακολουθουσες (με τοση προσυλωση),βλεπεις να αναιρουνται ο ενας  μετα  τον αλλον...
  Ποιος  ειναι διπλα σου αν οχι ο εαυτος σου?Μην τον παραμελεις και μην του δινεις περισσοτερη αξια απ'οσο του χρειαζεται για να σε βοηθησει...χειραγωγησε τον.Ειναι ο φυλακας Αγγελος σου αλλα και ο χειροτερος εχθρος σου.

Ακομα κι'αν βγω εξω τα παντα εκτεινονται σε Μαυρο-Ασπρο...........Αλλα......Ειμαστε Μαχητες και δεν αφηνουμε τιποτα να μας νικησει....Ξερω να επιβιωνω και κανεις δεν μπορει να μου το αναιρεσει!!!Το κλειδι που θα μας καταστησει παλι ελευθερους ισως να κειτεται καπου χαμενο μεταξυ του Χωρου & του Χρονου........Kαπου στα συναισθηματα που θαβεις επειδη ειναι πολυ επιπονα για να τα διατηρεις ενεργα...
           

                            .................................To be continued...(someday).........................................

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Το "Περασμα"


  Μαγεια!Γαληνη!Απατηλη αισθηση ελευθεριας...
Κατα την Δυση του Ηλιου ο ουρανος ειχε παρει εναν υπεροχο συνδιασμο χρωματων.Το ροζ και το γαλαζιο φλερταραν κι'αγκαλιαζονταν διχως να μπορεις να διακρινεις το καθ'ενα ξεχωριστα.Διασπαρτες μωβ πινελιες σ'εναν ονειρικο καμβα.Μια "παιχνιδιαρικη" μιξη χρωματων στην απεραντοσυνη του οριζοντα.Απαγορευμενο για οτιδηποτε περα απο μικρα αφρατα συννεφακια που ταξιδευαν μεσα σ'αυτον τον "πινακα" αστειρευτης ομορφιας,με ολη την βραδυτητα που χαρακτηριζει την κινηση τους.
  Το βλεμμα της χαθηκε σε ολη αυτη την μαγικη εικονα που ξεδιπλωνοταν μπροστα της,μεχρι τις κορυφες των βουνων (στις οποιες το χιονι δεν ειχε λιωσει ακομα).Κρατησε την αναπνοη της σε μια προσπαθεια να συλλαβει περισσοτερες εικονες,περισσοτερους ηχους απο το παρον που βιωνε...
Εκανε αλλο ενα βημα (διχως δισταγμο),προς το χειλος του γκρεμου που απλωνοταν μπροστα της...

  Ενιωθε το δροσερο αερακι να την τυλιγει σαν ενα σατεν υφασμα,τοσο απαλο,τοσο ψυχρο ταυτοχρονα...
Δεν μπορουσε παρα να δεχτει με χαρα την σωφρονιστικη επιδραση που ειχαν ολες αυτες οι εικονες στον Νου και το Σωμα της,αποκωδικοποιοντας τες σαν ανασταση του καθε κυτταρου της.Ναι!Ενιωθε πιο ζωντανη απο ποτε.Τοση ψυχικη και σωματικη ευεξια.
Ενα μικρο τσουξιμο στα ματια,μια ενοχληση απο τον κρυο αερα κι'επειτα ενα δακρυ της (δραπετευοντας ηρωικα απ'τις πυκνες,μακριες της βλεφαριδες) ξεκινησε το ταξιδι του στον Εξω Κοσμο.Και πριν προλαβει ν'αγγιξει το εδαφος παγωσε,εγινε ενα λιλιπουτειο κομματακι παγου σαν ακατεργαστο διαμαντι...πριν χαθει στο κενο.
  Απλωσε τα χερια της νιωθωντας τον Αιολο να παιζει με τ'ακροδαχτυλα της.
Με μια μικρη κλιση εμπρος καταφερε να φτασει την ματια της στα πιο αποκρυμνα,δυσβατα σημεια του γκρεμου που απλωνοταν απο κατω της.
Τοτε ηταν που παρ'ολιγου να χασει την ισορροπια της εξαιτιας ενος σμηνου πουλιων που περασε ξυστα διπλα της.Μερικων καταλευκων περιστεριων που το φτερουγισμα τους καλυπτε καθε αχνο ηχο της θνητης καρδιας της.
Ποσο ηθελε να συγχρονισει τους παλμους της με το τεμπο του φτερουγισματος τους.Ποσο ηθελε ν'ακολουθησει αυτα τα πλασματα στην πορεια τους (οποια κι'αν ηταν αυτη) ,εχοντας σφετεριστει αυτο που ποτε δεν ειχε γευτει ακορεστα.Αυτο που ανεκαθεν αναζητουσε,λιγη Ελευθερια!
  Επεσε εμπρος ανοιγοντας διαπλατα τα χερια,ισορροπησε στον αερα κανοντας μια κατακορυφη βουτια,ακολουθοντας την νεα της "οικογενεια" στην αδιακοπη αναζητηση της Αρετης που τοσο πασχιζε ν'αποκτησει.

Εκανε μερικους ελιγμους στον αερα οριοθετοντας επισιμα το "Ειναι" της σαν μερος του καμβα.Οι λεπτες δεσμες φωτος που περνουσαν απο τα συννεφα αγγιζαν με ερωτικη προσυλωση το καθε μελος του σωματος της,ανασταινοντας το με την θερμη τους.Κοβοντας καθε νοητα δεσμα με τον υλικο,ψευτικο κοσμο.Εικονες απο την ζωη που ειχε καποτε σαν θνητη αρχιζαν να την περικλειουν.Εικονες ευχαριστες αλλα και τρομαχτικες ταυτοχρονα.Απο μια ζωη που μονο πονο ειχε να της προσφερει ή σαν πονο εκεινη μετεφραζε τα παντα επειδη δεν μπορουσε να δεχτει ολα τα αυτα που διαδραματιζοντουσαν εμπρος της.Εκλεισε ορμητικα,καθε πιθανο περασμα των αναμνησεων κι'αρκεστηκε στο παραληρημα που βιωνε.
Ενας αποτομος ελιγμος-μειωση υψους-σταθεροποιηση πορειας και ξανα'γινε ενα με το σμηνος πουλιων που ακολουθουσε (με παιδικη αφελεια).
Πληθωρα δακρυων γλιστρουσαν απο τα ματια της,παγωναν και αντανακλουσαν το φως ολογυρα της.Πληθος Διαμαντιων.Και καπου εκει,στο απεραντο τιποτα,αιωρουμενη,απαλαχτηκε απο ολα της τα ρουχα.Τ'αφησε να χαθουν πισω της σε ενα ντελιριο αρνησης της υλικης υποστασης.
  Κολυμπησε αργα,σταθερα,αναμεσα στ'αστερια.Εσβησε καθε νοητο συνδεσμο με τον Πονο και την Θλιψη κι'ενιωσε να θεοποιειται,ν'αγγιζει τα υψηλοτερα επιπεδα του Νου και της Ψυχης.Καπου εκει περασε τα συνορα του υλικου κοσμου που γνωριζουμε και χαραξε την πορεια της προς τον κοσμο των Αγγελων.Μια διασταση που αποτελειται απο ενα απεραντο Κενο (που θα φθονουσε το ιδιο το συμπαν),ενδεδυμενο με Χαρα,Αγνοτητα,αποκλειοντας καθε τι υλικο ή ασχημο.Ενα Κενο οπου τα παντα εμοιαζαν να ειναι ακινητα (πληρης απουσια του Χρονου).
Ως φωτεινη,αμορφη φιγουρα (φλεγομενη λαιλαπα?) κολυμπησε-αιωρηθηκε στο απολυτο τιποτα παρακαμπτωντας αισθηματα,σχεδον αρχεγοννα που τωρα της φαινοντουσαν ακρως μαγικα και πρωτογνωρα.Συναισθηματα που την καλουσαν σαν Σειρηνες να τα πλησιασει και να τα ασπαστει.
Μεχρι που ειδε το Περασμα.Εκεινο το μεγαλειωδες,φωτεινο "μονοπατι" οπου ολοι μιλουσαν γι'αυτο στον Υλικο της Κοσμο.
  Κολυμπησε ταχυτερα φτανοντας στην Εισοδο (ή Εξοδο) του Περασματος.Διαδοχικες,σχεδον φαντασμαγορικες λαμψεις που πηγαζαν απο το εσωτερικο της Εισοδου επισκιαζαν τις δικες της, προκαλοντας της Δεος.
Κανοντας βουτια βρεθηκε ν'ακολουθει στοργικα την ροη ενος αιθεριου ποταμου,κατευθυνομενη (ελπιζοντας παντα) στην πληρη ελευθερια,καθαρση,που ζητουσε η Ψυχη της.
Εισχωρησε στον Πυρηνα νιωθοντας οτι γινεται "Ενα" με ολη αυτη την απεραντοσυνη που υπηρχε γυρω της.Ενιωθε οτι ειχε "διασπαστει" και βρισκοταν παντου...
Μπορουσει να κατανοησει τα παντα.Και ολα εδειχναν τοσο απλα (ΠΛΕΟΝ)...
  Εκει σταμητησε να υφισταται σαν οντοτητα.Το μονο που απεμεινε ηταν Φως και αστειρευτη Αγαπη...Γαληνη...

Μια νεκρικη σιγη που την ειχε κανει μερος της και την ειχε Θεοποιησει στα ιδια της τα ματια...Ελευθερια...-



   (Σαν) Επιλογος...

<< Μικρη και ταξιδιαρα μου λυπαμαι που επρεπε απο μονη σου να κανεις αυτο που ο Χρονος φερνει στο περασμα του.Ηταν επιλογη σου και ειχες το θαρρος να διαβεις το Περασμα (ή το θαρρος ν'αφησεις εμας?).Ηταν απλα αυτο που θελησες.Παντα θα σε σκεφτομαι με πικρεια για την αδυναμια σου να αντιμετωπισεις καταστασεις σκληρες  λογω της αγνης ψυχης σου.Εδω στον Υλικο μου Κοσμο ερχομαι αντιμετωπος συχνα με ολα αυτα που μου εγραφες,τις ευχητηριες καρτες σου,τις αναμνησεις μου.Η εφηβεια σου μπορει να ηταν δυσκολη αλλα οφειλες σ'αυτους που νοιαζονταν για 'σενα να φανεις δυνατη...Τουλαχιστον κατεκτησες την Ηρεμια και την Ελευθερια διχως να δεχεσαι τυχον παρεμβολες.
Καποια στιγμη θα σε δω.Οπως ολοι αυτοι που σ'αγαπησαμε.

Οσα χωριζει η αποσταση (ο Χρονος?-καποιος αλλος Κοσμος?) τα ενωνει η Μοιρα...
Φιλια μικρη μου "Π"...>>

Σάββατο 24 Οκτωβρίου 2009

Οι Αταξιες του Ερωτα


   Ερωτας ή Αγαπη?Τι ειναι αυτο που χαρακτηριζει αυτους τους ορους και τι τους κανει να διαφερουν μεταξυ τους?Βασικα ειναι τελειως ανουσιο που καταπιανομαι μ'ενα τετοιο θεμα που ποτε δεν ειχε Αρχη και ποτε δεν θα υπαρξει ενα Τελος...Ειναι ο Πυρηνας του Καλου & του Κακου.Μια μιξη αγνοτητας,ρομαντισμου,εκφυλισμου και αναγκης για συντροφικοτητα.Ειδικα η αγαπη δεν μπορει παρα να χαρακτηριστει σαν ενα πανισχυρο οπλο που δεν θα ηταν συνετο να πεσει σε ακαταλληλα χερια.
  Η οποια συνηθως κρυβεται πισω απο την κουρτινα της ανιδιοτελειας.Προσφερεις διχως ανταλλαγμα?Μπορεις να συγχωρησεις καποιον οσο πληγωμενος κι'αν εισαι ή οσο κι'αν νιωθεις οτι το δικαιο ειναι με το μερος σου?Παρακαμπτεις τα "Θελω" σου και υποκυπτεις σε συμβιβασμους προκειμενου να μην πληγωσεις (οχι να μην χασεις) καποιον?Ισως τοτε ν'αγαπας.
  Ερωτας ή αγαπη?...Οπως  δυο ανθρωποι (ανεξαρτητα αν ειναι απλα Εραστες η τους ενωνουν τα δεσμα του Γαμου) διχαζονται μεταξυ αυτων των δυο ορων και υποβαλλουν τον εαυτο τους στο ιδιο Αεναο τεστακι:Τι μας κανει να ειμαστε μαζι?Το υποκειμενικο "Ε"  ή  το αντικειμενικο "Α"?
 Ποσο μπορεις ν'αγαπησεις σαν ανθρωπος?Ποσες φορες εχεις προσπερασει ανθρωπους  που επεφταν για 'σενα συνεχεια στην Πυρα της Ανιδιοτελειας?Ποσες φορες εχεις σβησει την Φωτια της επειδη σ'ενοχλουσε ο Καπνος παρα για να σωσεις αυτους που ηταν υπο της φλογας της?
  Εγω απειρες.Και υποσυνειδητα συνεχιζω.Ανεξαρτητα απο το ποσο ξερω ν'αγαπαω...αλλα ξεχνω τον τροπο να το δειχνω οταν χρειαζεται.Ειτε εχει να κανει με τον Ερωτα ειτε με την Μεγαλειοτητα της Αγαπης.Παντα καποιος πληγωνεται στο τελος.Μπορεις να με κατηγορησεις που δεν μου αρεσει να παιζω με "οπλα"?Ποσο ευκολο ειναι να ριξεις τις αμυνες σου και να παραδοθεις ξανα σε ολο αυτο το παιχνιδι που η δραση του εξελισσεται πανω σε μια ζυγαρια?Θα με αποκαλουσες δειλο αν κρυβομουν στον Πυργο μου (Κυνισμο) και ημουν περιφραγμενος απο μια αβυσσαλαια ταφρο που θα με προστατευαν απο μια πιθανη επιθεση που πιθανον να μην μπορουσα να την αντιμετωπισω?
  Πιο τιμημα ειναι βαρυτερο?Εκεινο της Ανεξαρτησιας που σε καθιστα ελευθερο σαν ανθρωπο και σαν τροπο σκεψης,ζωης,επιλογων ή εκεινο του να ερωτευεσαι,ν'αγαπας και να καταλληγεις στο τελος μια καρικατουρα πεφτωντας σε τετριμμενες εκδηλωσεις απογοητευσης και θλιψης?
  Μπορει να κολλακευεσαι οταν νιωθεις οτι καποιος τρεφει αισθηματα για 'σενα η οτι σε αγαπαει ανευ ορων.Αλλα δεν σε τρομαζει καθολου η ιδεα του κατα ποσο θα μπορεσεις να ελενξεις τα συναισθηματα σου και να καταφερεις να φανεις/σταθεις αντ'αξιος ολων αυτων?Η ακομη χειροτερα...δεν εχεις θεωρησει ποτε ολα αυτα ως Δεδομενα,τα 'χεις παρακαμψει,θαψει ή εκμεταλευτει (με τον δικο σου-αυθεντικο τροπο)...???
  Εισαι πραγματικα σε  θεση να κρινεις την αποστασιοποιηση μου απο τον Ερωτα και τις Σχεσεις?Μπορεις να μου αναιρεσεις ολα τα παραπανω και οχι μονο λεκτικα?Μπορεις να κατηγορησεις τον Κυνισμο μου?Μπορεις ν'αποτρεψεις την θεληση μου να χειραγωγω ανθρωπους και καταστασεις απ'το να ειμαι υποχειριο τους?Ποσα επιχειρηματα μπορεις να μου θεσεις κ' κατα ποσο δυνατος/η εισαι για να με κανεις ν'αναιρεσω ολα τα παραπανω και να ξαναπεσω στο  μελλον σε Ληθη...?

  Σε Προκαλω........Σε Προκαλω Διπλά!!!

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Η Γεφυρα


Δηλωση...Το χασμα των γεννεων υπαρχει.Εξαπλωνεται σαν ιος και προσβαλει τους παντες και τα παντα.Φιλικες,οικογενειακες η ερωτικες σχεσεις...Πολυ συχνα βρισκεις τον εαυτο σου χαμενο στην "μεταφραση".Μιλας...αλλα νιωθεις οτι καποιος κανει λαθος "μεταγλωτιση"...Φωναζεις για  να σε καταλαβουν και σε αποκαλουν νευρικο.Ανοιγεις την καρδια σου και λες πραγματα που μεχρι προτινος δεν μπορουσες να πεις και συνειδητοποιεις οτι ο ακροατης σου τ'αποκωδικοποιει με βαση τα δικα του βιωματα και τον δικο του τροπο σκεψης.Και συνεχιζεις να φωναζεις.Ελπιζεις οτι η ενταση της φωνης σου θα μεταβαλει τον τροπο σκεψης εκεινου που σε ακουει.Ποτε....!Μια τρυπα στο νερο...!Νιωθεις (και εισαι) ανημπορος να μεταδωσεις τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου.Βιωνεις τον πονο του/της και προσπαθεις να τον απαλυνεις με καθε πιθανο τροπο.Προσπαθεις να ηρεμισεις και εξαπολυεις ξανα τις δυναμεις σου σε μια ανιση μαχη.Αλλα και παλι η φωνη σου κατανταει "ηχω" στο μυαλο σου.Δεν μπορεις να μεταδωσεις τιποτα απ'ολα αυτα που βιωνεις και αισθανεσαι.Ο χωρος που ζεις αρχιζει να συρρικνωνεται και να νιωθεις ασφυκτικα.Η εξοδος ειναι η μοναδικη λυση.Αλλα το εξω ειναι πολυ μεγαλο για να μπορεσεις να το δεχτεις.Δεν χωρας πουθενα.Η ριζα του Κακου βρισκεται στην ελειψη επικοινωνιας αλλα νιωθεις (και εισαι) ανημπορος να το αντιμετωπισεις...
  Θυμασαι τις στιγμες  που σου μιλουσαν για την διαφορα ηλικιας.Οταν ησουν μικρος κι'εσυ περιγελουσες τους παντες και συνεχιζες να ζεις... Νιωθεις ακομα Μαθητης μπροστα στους μεγαλυτερους και Δασκαλος στους μικροτερους.
  Ισως τελικα ο Χρονος και οι εμπειριες να ειναι σημαντικες εστω και μονο που κανουν τον καθενα μας ξεχωριστο,ακομα κι'αν νιωθουμε ανικανοι να επικοινωνησουμε με καποιους ανθρωπους ζωτικης σημασιας για 'μας.
  Και τελικα καταληγεις μονος να προσπαθεις να καταλαγιασεις την οργη και την θλιψη σου...οπου συνειδητοποιεις οτι και οι δυο σας εχετε καταρρακωθει απο τον ιδιο λογο.Οτι  πισω απο ολη την παρασταση Υψιφωνιας που δωσατε,και οι δυο σας πασχιζατε για τον ιδιο λογο.Για αποδοχη,κατανοηση,συμμαχια...Ω!Ποση ηρεμια,ωριμοτητα και ψυχικη νυμφαλιοτητα χρειαζεται για να διαπερασεις το Χασμα χωρις να ξανα-πεσεις στο κενο ενδιαμεσα..Ποση δυναμη χρειαζεται για να παραμερησεις το "Εγω " σου και να επαναπροσεγγισεις καποιον...

  Ο χρονος ξερει να δινει και να παιρνει ταυτοχρονα.Ισως ολη αυτη η διαμαχη μεταξυ ηλικιας και αποψεων να ειναι μερος ενος ανωτερου σχεδιου.Ισως να πρεπει να βιωνουμε τετοιες καταστασεις προκειμενου να δοκιμαζονται σχεσεις-χαρακτηρες-Ηθη-υπομονη-εγωισμος.
  Και ισως ολα αυτα να γινονται μεχρι να βρουμε ενα "μεσο" να περασουμε απεναντι...

Τρίτη 20 Οκτωβρίου 2009

Βουρτσες,Ψαλιδια &...Καυτες Πρεσσες


 Καλως ηρθες στον κοσμο μου.
Εκει που η πραγματικοτητα που βιωνεις μετατρεπεται σε σε μια sureal καθημερινοτητα.
Εκει που το Fight Club συγχωνευεται με το Λιτσα.com .Καλως ηρθες σ'εναν κοσμο αρμονικα καμουφλαρισμενο που ονομαζεται Κομμωτηριο.Συναδελφικοι διαξιφισμοι-Νευρωτικες & νευρικες πελατισσες που νομιζουν πως ειναι η μετενσαρκωση της Scarlett O'Hara και εργοδοτριες/ες που κρυβονται πισω απο το παραπετασμα του ημερησιου Τζιρου...
 Πιστολακια-ψαλιδια-βουρτσες κι'αλλα Σατανικα εργαλεια βρισκονται στην διαθεση σου για να "βγαλεις" αλλη μια μερα με αμφιβολο ωραριο...Παντα υπαρχουν ανθρωποι που σ'επισκεπτονται και σ'εμπιστευονται να περιποιηθεις τα μαλλια τους και ν'αυξησεις την αυτοεκτιμηση τους,οι οποιοι ειναι εκεινοι που σε βγαζουν ευχαριστα απο την ροη της δουλειας σου.Υπαρχουν ανθρωποι καταπληκτικοι που χαιρεσαι να τους εξυπηρετεις και απο καποια στιγμη κι'επειτα η σχεση σας αναβαθμιζεται.Μοιραζεσαι "προσωπικα" πραγματα μαζι τους (μοιραια-οσο αντιεπαγγελματικο κι'αν ειναι) και γινονται κομματι της ζωης σου.Αλλα........υπαρχουν και καποιοι Κακομοιριδες που επειδη εχουν λιγο ελευθερο χρονο νομιζουν πως μπορουν να χειραγωγησουν καθε ιδιωτικο υπαλληλο που θα πεσει στον δρομο τους.Κι'αυτοι ειναι οι χειροτεροι.Ειναι αδιστακτοι.Ανθρωποι που εχουν ξε-χασει πως να βρισκουν την εσωτερικη τους ισορροπια και απλα εξαπολυουν ολα τ'απωθημενα τους εναντιων σου.Τους αντιλαμβανεσαι απο μακρια...αρχιζεις να εισαι επιφυλλακτικος απο τα πρωτα ιχνη νευρικοτητας που θα δειξουν...αλλα...η καταβαση στον Αδη δεν αργει να 'ρθει.Συντομα ενας απο τους δυο σας θα χασει την ψυχραιμια του.Ειναι σαν Ρωσσικη Ρουλετα.Μονο μια σφαιρα-ενας στοχος...
 Καπως ετσι απλα παραιτηθηκα!Απο μια 50αρα που ειχε παθει ενα Ορμονικο κομφουζιο λογω εμμηνοπαυσης.Καπως ετσι...στο εμμεσο μελλον...οταν ανοιξω το δικο μου μαγαζι,θα ειναι Αντρικο-Παιδικο.Ακομα κι'αν ειμαι αναγκασμενος ν'ακουω καθημερινα για Πολιτικη-Αθλητικα & Γκομενες...
 Δεν μου αρεσει οταν μας θεωρουν δεδομενους καποιοι πελατες επειδη μετα θα φτασουν στο ταμειο.Δεν ειμαστε "αρκουδες" που τους πετας κερματα και χορευουμε.Δεν μπορουμε να βοηθησουμε κανεναν αν καποιος δεν ειναι φιλικος και δεκτικος ασχετα με τυχον επιφυλλαξεις που μπορει να εχει.Ολα λυνονται με υπομονη και καλη διαθεση.
 Κι'αν Πιστευεις οτι στον εργασιακο σου χωρο υπαρχουν κοντρες-ανταγωνισμος-κατινια-κουτσομπολια,απλα δοκιμασε να εργαστεις σε περιβαλλον που απασχολουνται ως επι το πληστον γυναικες και ο αριθμος των εργαζομενων δεν ξεπερναει τους 10...Η φτηνεια και η παρακμη γινονται ο #1 εχθρος σου ημερισιως και μαθαινεις οτι φιλια και συναδελφικοτητα δεν μπορουν να συνυπαρξουν για κανεναν λογο....Ποτε!!!!Καποια στιγμη θα βγουν στην επιφανεια απωθημενα.Και καμια φιλια μεταξυ συναδελφων δεν ειναι σε θεση να τα αντιμετωπισει οπως πρεπει.Κανενας συναδελφος σου δεν προκειται να τα "βαλει στο τραπεζι" και να τα επανεξετασει.Κι'αν το κανει...κι'αν εχεις εστω και λιγο δικαιο,απλα...το χανεις καπου στον Χωρο & στον Χρονο!
 Το κυριοτερο ειναι να μπορεις να διατηρησεις ακεραιο τον χαρακτηρα και τα πιστευω σου και να μην ενδωσεις σε καταστασεις που ειναι οικονομικοτερες απο ενα σακουλακι γαριδακια.
 Σκοπος μου δεν ειναι να απομυθοποιησω τον "χωρο" του κομμωτηριου αλλα μερικα ατομα   ανεξαρτητα απο την θεση που κατεχουν.Oπως εκεινη του υπαλληλου-του εργοδοτη η απλα του πελατη.
 Ατομα που παντα θα μεινουν πισω λογο φτηνειας-κακιας-κομπλεξισμου-ανταγωνισμου-φιλαργυρισμου-εξαπατησης....Δεν ξεπουλιεμαι για κανεναν.

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

As an...Editorial


     Καλησπερα...Παντα ηθελα να δημιουργησω ενα δικο μου Blog και παντα το ανεβαλα.
Ο Χρονος δεν σταματαει να κυλαει και να μας φερνει ευχαριστες ή δυσαρεστες στιγμες.Χαρα-Θλιψη,ευτυχια-δυστυχια...
Καποιες σχεσεις μας πεθαινουν και καποιες ξαναγεννιουνται...ή Δημιουργουνται απο 'κει που δεν το περιμενουμε...Καποιοι ανθρωποι στους οποιους βασιζομασταν μεχρι σημερα νιωθουμε πως μας εγκαταλειπουν και καποιοι αλλοι ειναι διπλα μας απο εκει που δεν το περιμεναμε...
 Καθε μερα που περναει μας μαθαινει να ειμαστε πιο Δυνατοι σαν χαρακτηρες.Να εχουμε Πιστη στον εαυτο μας και στην ροη των πραγματων.
 Μαθαινουμε να ειμαστε "ανοιχτοι" σε νεες εμπειριες,σε νεα ερεθισματα...τα οποια ισως ειναι "κρικοι" οπου θα προστεθουν στην Αλυσιδα της ζωης μας...
 Ανεξαρτητα απο την ηλικια μας παντα θα νιωθουμε "ωριμοτεροι" και παντα θα λειτουργουμε σαν εφηβοι αψηφωντας καθε νομο της "ενηλικιωσης"...
 Παρελθον-Παρον-Μελλον γινονται ενα...(to be continued...)

XXX