Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Ο Χρονος του "Πάντα"

      Ενας μεταλλικος κροτος εσπασε την νεκρικη σιγη που βασιλευε μεσ'το μυαλο μου.Κοιταξα ολογυρα μου και το μονο που μπορεσα να δω ηταν τοιχοι απο πετρα,νοτισμενοι με υγρασια.Στα δεξια μου υπηρχε μια σκοτεινη στοα που δεν σκεφτομουν καν να εισελθω.
      Η μεταλλικη,βαρια πορτα του κελιου ειχε κλεισει ορμητικα αφηνοντας με σ'εναν χωρο τοσο μικρο και ταυτοχρονα τοσο αχανες που με οδηγουσε κατευθειαν στην Τρελα!!!Εσφιξα δυνατα τις παλαμες μου στα καγκελα και τα ταρακουνησα.Ανωφελο.Ημουν ηδη εγκλειστος.Οποιαδηποτε αποπειρα διαφυγης φαινοταν ακαρπη.Η οσμη μουχλας και συψης,διαχυτη στον χωρο,ανακατευε τα σωθικα μου.Σκιες διαγραφονταν στους τοιχους στηνοντας το δικο τους Σατανικο γαϊτανακι,περικυκλωνοντας με.Περιγελοντας με.
      Γονατισα στο αγονο,τραχυ εδαφος και εκλεισα το προσωπο μου μεσ'τις παλαμες μου.
Εκλαψα γοερα.
Αιμα κυλησε απο τα ματια μου,που πλεον δεν μπορουσαν να δουν το Φως της Ημερας.
      Ηξερα πως ημουν φυλακισμενος μ'εναν αγνωστο,απροσδοκητο τροπο.Δεν υπηρχε καν κλειδαρια στην πορτα που με κρατουσε εντος...
      Βρισκομουν στον "Χρονο του Παντα"...Σ'αυτη την Αέναη φυλακη που καθε συναισθημα,καθε προσωπο υπαρκτο ή μη αιωρειται στο απολυτο κενο.Ειχα ακουσει καποτε γι'αυτη την συναισθηματικη "κολαση" που βιωνεις ενω ηδη τα πνευμονια σου εισπνεουν ακομη.Αλλα δεν μπορεσα ποτε να φανταστω οτι θα την βιωνα αμμεσα.Ηταν ο "σκουπιδοτοπος" της ψυχης μου.Βαθεια χωμενος στα πιο αβατα,σκοτεινα σημεια της υποστασης μου....Στιγματισμενος απο ενα αδοξο παρελθον κι'εχοντας κληρονομησει ενα αβεβαιο μελλον,χαμενος στις φαντασιωσεις και τους εφιαλτες μου ενιωθα ανυμπορος να ξεφυγω απ'αυτη την Φυλακη....
      <<Μην κλαις...>>  αποκριθηκε ενα μικρο αγορι διπλα μου.Ποσο χαμενος ημουν στις σκεψεις μου που δεν μπορεσα ν'αντιληφθω την παρουσια του....????
Απο που ηρθε?Ποση ωρα στεκοταν διπλα μου πριν μου μιλησει?Ποση ωρα κρυβοταν στις σκιες,βλεποντας με να λυγιζω?
       <<Ποιος εισαι?Τι κανεις εδω????>> ρωτησα σαστισμενος προσπαθοντας να παρω ενα προσχαρο υφος που δεν θα τον εδιωχνε...
<<Εδω μενω...πλεον...>> μου ειπε μ'ενα τροπο που με αφοπλησε.Το βλεμμα του ηταν τοσο ξεκαθαρο.Τοσο ωριμο.΄Κι'εκει ηταν η στιγμη που εχασα την πιστη στον εαυτο μου.Ο τροπος που αρθρωνε καθε απλη λεξη...η καθε του κινηση...ο τροπος που κοιτουσε...
Τι παραξενο παιδι...σκεφτηκα.
Πρεπει να ηταν 10-15 ετων...δεν μπορουσα να πω σιγουρα.Καστανα ματια και μαλλια,τα οποια ανεμισαν προς στιγμην σ'ενα μικρο ρευμα αερα (καπου θα υπηρχε διεξοδος...)
<<Εδω μενω...πλεον>>
Νευριασα.Ξεχασα για λιγο που ημουν και τι εκανα...<<Οταν λες εδω τι ενοεις?Δεν ειναι μερος για παιδια εδω!!!!Δεν ειναι καν μερος...>>
   Με κοιταξε με υφος που παρ'ολιγο να σκυψω το κεφαλι <<Εδω!!!!Μενω πολυ καιρο τωρα.Εχω πεθανει εδω και χρονια.Δεν με θυμασαι?Πεθανα την μερα που μου γυρισες την πλατη,απαρνηθηκες τα "θελω" μου και μπηκες στον κοσμο των Ενηλικων...>>
Οι κροταφοι μου αρχισαν να σφυροκοπουν μ'εναν τρελο ρυθμο,ο θυμος μου να γινεται η αξια που μ'εκφραζει και το βλεμα μου να βγαζει φλογες ...
<<Ωπα !!!Τι ενοεις?>>  του ειπα καθως το μονο που ηθελα ηταν να τον χτυπησω και να βρω μια διεξοδο απ'αυτη την υγρη τρυπα χαμενη στο πουθενα.
 Καθησε οκλαδον και αρχισε να τρωει τα ζαχαρωτα που καποτε αγαπησα.
<<Τοσο γρηγορα με ξεχασες?Δεν σου θυμιζω τιποτα...???Τιποτα...???>>
Ενιωθα το προσωπο μου να μελανιαζει,την θερμοκρασια του σωματος μου ν'ανεβαινει....
Κι'επειτα ειδα ενα δακρυ να κυλα απο τα ματια του.
Εμεινα σιωπηλος.Σεβαστηκα την θλιψη του.
      Τον  ελενξα απο την κορυφη μεχρι το ανιερο εδαφος που πατουσε...
<<Ασε με να σου δειξω κατι...>> μου ειπε αγγιζοντας το προσωπο μου...<<Ασε με να σου θυμισω...>>
Προσπαθησα να τον αποφυγω.<<Τι??????????>> του ειπα με ακουσιους σπασμους προκειμενου ν'αποφυγω το αγγιγμα του.
        Στιγμες τις παιδικης μου ηλικιας απιστευτα ευχαριστες/διαδεχονταν δυσαρεστες απο την εφηβικη/και το αντιθετο...
Εφιδρωση
Αλγη σε κεφαλι και στομαχι.
Ριγη...
Φοβος
Ανασφαλεια
Πανικος...........
         Ημουν Εγω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτο προσπαθουσε να μου πει το αγορακι.
Με το χερι μου (και με δυναμη που δεν πιστευα πως κατειχα) τον εσπρωξα μακρια μου...
<<Φτανουν πια οι γριφοι!!!!Λες οτι πεθανες και συναμα βρισκεσαι σ'αυτο το ψυχρο κελι.Δεν ξερω ποιος σ'εβαλε να παιξεις αυτο το παιχνιδι αλλα μεινε μακρια μου!!!!!!!!!!!!Και δεν με νοιαζει απο που εμαθες τοσα για 'μενα....>>
Οι αμυνες μου δεν μπορουσαν παρα να πεσουν εντελως και να δεχτω (αγκαλιασω) αυτο που με κλειδωσε εδω 'μεσα.
Κι'ετσι εκλαψα.Θρηνησα.Αφησα δακρυα απο το μελλον στον ωμο ενος παιδιου απο το παρελθον μου.
Πως ημουν τοσο αφελης που δεν μπορεσα εξ'αρχης να καταλαβω οτι αυτο το το αγορι ημουν...Εγω...???
Η μεγαλη μου εισοδος στον κοσμο των ενηλικων εγινε τοσο γρηγορα.Αφηνοντας τα παντα πισω μου...
Απλα και μονο για την εμπειρια,την ηδονη,την γνωση...
                           Συρθηκα εμπρος τα ποδια του με δακρυα που νοτιζαν το ανιερο χωμα που κυλιομουν....
<<Ποτε δεν σε ξεχασα!>> αλλα ενιωθα πως δεν μπορουσα να τον πεισω.
       Πηρε ενα αθωο υφος που με τρομαξε πιο πολυ κι'απο την Κολαση την ιδια.
Απλωσε τα χερια του για να μου προσφερει ενα δωρο.....................
Τα πνευμονια μου μετα βιας μπορουσαν να παρουν αερα μεσα απο αυτον τον υγρο ταφο που ημουν προωρα ενταφιασμενος.
Το πηρα στα χερια μου.Ενα κουτι ντυμενο με κοκκινο βελουδο.Αφεθηκα στην υφη του.Στην ομορφια του.Αγνοοντας/αψηφοντας το εσωτερικο του.
      Και το ανοιξα.............................
Επεσα στην παγιδα!
Ενα "κουτι της Πανδωρας"" μονο για 'μενα.Για τα χερια μου,που αποφασισαν να το ανοιξουν.

        Τοσο πολυ με μοχθουσε ο ιδιος μου ο εαυτος?Αντι να μου ανοιξει την αγκαλια του και να με δεχτει ?
Εικονες,προσωπα και καταστασεις με καταδιωκαν εκπροσωποντας το ιδιο το Σκοταδι!Κι'ομως ολα ηταν τοσο οικεια.Τοσο γνωριμα.Τα ειχα Ζησει.Τα ειχα αποδεχτει και...τα ειχα απορριψει...
        Το Παρελθον ηταν η Καταρα μου,το Μελλον μου ειχε κλεισει καταμουτρα την πορτα και το Παρον...ηταν η καταλληλη στιγμη να σπασω τα ανιερα δεσμα και ν'αποδρασω.........
Ετσι ετρεξα.Μπηκα στην Στοα δεξια μου αφηνοντας το αγορι πισω μου.Ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορουσα.Δεν ενιωθα πονο.Ετρεχα σ'ενα αγριο εδαφος ξυπολυτος.Το μονο που μ'ενοιαζε ηταν να δω το Φως της μερας...ξανα.
Εστριψα δεξια σ'εναν σκοτεινο,γεματο υγρασια διαδρομο.
        Σταματησα.Επεσα στα τεσσερα γελοντας με τον εαυτο μου!
Απο τι προσπαθουσα να ξεφυγω?Απο την ζωη που αφησα πισω μ'ενα αυταρεσκο χαμογελο και μια υπερλαμπρη δοση ματαιοδοξιας????
        Ποσο ανοητος ημουν.Τον ιδιο μου τον εαυτο θα απεφευγα?Και αν Ναι................Για ποσο ακομη???????????????????????????????????????????????????????????????
Ξαπλωσα ανασκελα μεσα στην βρωμια και την λασπη.
Τα ποδια μου χαλαρωσαν.Ενιωσα το μικρο αγορι να ξαπλωνει πανω μου.Οπου και να πηγαινα ηταν διπλα μου.Δεν μπορουσα να του ξεφυγω.Ακουμπησε  τα γονατα του πανω στους μηρους μου.Ο πονος ηταν αφορητος.Ενιωθα τους μυες μου να φλεγονται.Την υπεροψια μου να πνιγεται.
Εσκυψε και ακουμπησε τα χειλη του στα δικα μου.....Δεν ηξερα τι να νιωσω.Τα γονατα του που με ειχαν ακινητοποιησει...?Τα χειλη του που ηταν ετοιμα να μου προσφερουν ολα αυτα που φοβομουν...?Τις αναμνησεις μιας ζωης που πασχιζα να ξεχασω εκπνεοντας μεσα μου μεσω του Φιλιου του...???Εστρεψα το προσωπο μου δεξια.Δακρυα κυλησαν και ξεπλυναν ενα μερος απο τις αμαρτιες μου.
        <<Δεν μπορεις να καταλαβεις πως οτι κι'αν κανεις θα σ'αγαπω??????>> μου ειπε το αγορι με βουρκωμενα ματια....και συνεχισε...
  <<Δεν βλεπεις οτι η αποστροφη σου για 'μενα σ'εφερε εδω?Οτι κλειδωνεσαι σε μια φυλακη που ο ιδιος σχεδιασες...και φροντησες να μην εχει κλειδαρια...?????????>>

             
      <<Το καλο και το κακο συνυπαρχουν μεσα μου...δεν μπορω να τα ξεχωρισω.Ειμαι τοσο μπερδεμενος...>> απαντησα ξεσποντας σε ανουσιους (για εσας) λυγμους.
Μ'ενα χερι γεματο λασπη κι'αμαρτια ακουμπησα το στηθος του και τον εσπρωξα μακρια μου.
        <<Νιωθω να χανω τον εαυτο μου>>  ψιθυρισα.
<<Πότε με κατακρινω που επιλεγω το ΚΑΛΟ και πότε με καταδικαζω που πεφτω στο ΚΑΚΟ>>
Δεν πηρα καμια απαντηση.Παρα ενα αυταρεσκο χαμογελο.Τα παντα γυρω μου εγιναν δυσδιακριτα.Και η αισθηση του να φοβαμαι απλα εγινε μια υποσχεση μεσα απο ενα χαμογελο που μετα βιας ξεφυγε απο τα σαρκωδη χειλη του.
        Σηκωθηκε και πηγε προς την σιδερενια πορτα.Την ξεκλειδωσε (δεν ξερω πως) και με χτυπησε "συγκαταταβατικα" στον ωμο.
<<Θα τα ξαναπουμε εμεις.Εμπρος...πηγαινε...Φυγε!...Μην με ξεχασεις...>>
Και ετσι απλα με εναν μαγικο τροπο ανοιξε την μεταλλικη πορτα.
<<Φυγε τωρα...εισαι ελευθερος...>>
Το παιδικο του χαμογελο ηταν πιο κρυο κι'απο τον Χειμωνα,πιο απροσωπο κι'απο τον Θανατο.
        Την ωρα που ετρεχα ορκιζομουν ν'αγαπησω αυτο που ημουν,αυτο που ειμαι και αυτο που...προκειται να γινω!!!!!!!!!!Συνειδητοποιησα οτι για να βιωσω ενα Παρον μεσολαβησε ενα γλυκοπικρο παρελθον...και πως αν ημουν αρκετα ετοιμος θα μπορουσα να δεχτω ενα μελλον οπου θα με αφηνε ισως να..."γλυψω" τις πληγες μου και να κοιταξω να χτισω ενα "Αυριο" που μου ταιριαζει.Γυρισα πισω....κρατησα στην αγκαλια μου το μικρο αγορι.Τα χειλη μου εγιναν ενα με τα δικα του.Ενιωσα την ανασα του να εκπνεει αισιοδοξια στα πνευμονια μου.
      Τον αγαπησα.
Τον αγαπω ακομη.Ποτε δεν προκειται να τον εγκαταλειψω ξανα.
Ποτε...Ξανα...
Ποτε.........................................

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

"Limbo"

    Eκει που η λογοτεχνια δεν μπορει να προφτασει την ιδια την ζωη και η μυθοπλασια δεν ειναι ανταξια να την ανταγωνιστει...μνημες απο ενα αμμεσο παρελθον δινουν το παρον τους...
  Η Αγαπη,ο Πονος,ο Θρηνος αντιστεκονταν μηνες τωρα στην ζωη μου και με αγκαλιαζαν στοργικα (θαρρεις) δειχνοντας μου τι μπορουσα να ειχα κανει...ή τι δεν θα επρεπε...
   Παντα μου αρεσε να γραφω,κι'εγραφα πριν ακομη μου μαθουν αναγνωση...Παντα μου αρεσε να διαβαζω....ακομη κι'αυτα που ηταν απαγορευμενα για την ηλικια μου...
   Βιβλια "σκοτεινου" ή ερωτικου περιεχομενου χανονταν στο μυαλο μου μεσω βεβιασμενων αναγνωσεων.

   "Αρλεκιν","Βιπερ" και τομοι απο την "βιβλιοθηκη του τρομου" που τοσο παθιασμενα συνελλεγα κατεληξαν στο Τωρα.Στο παρον μου.
   Ποσες φορες εν ωρα υποτιθεμενης μελετης δεν ειχε μπει η μητερα μου στο δωματιο...βρισκοντας με μ'ενα ακαταλληλο βιβλιο  κρυμμενο πισω απο ενα αντιστοιχο,αλλα σχολικο...Ο Μαρκησιος Ντε Σαντ,η αισθησιακη-μαχητικη Αναϊς Νιν,ο Stephen King,Clive Barker,O.Wilde αναζωογονουσαν το Εγω μου ...
Μπορουσαν να με πανε ενα βημα περα απο την λογοκρισια που πληττει την καθε οικογενεια.Περα απο τις αρχες που ηθελαν να μου περασουν......
Η διψα μου για εμπειριες ηταν ενας οργισμενος ποταμος!!!
  Μπορουσα να προσπερασω  και ν'αψηφησω ολα οσα η οικογενεια μου,μου διδαξε με τροπο που δεν μπορεσα ποτε να κατανοησω...
Τον Πονο που ελοχευε στο μελλον ...
Τον πονο που κανενας δεν καταφερε να με προειδοποιησει οτι θα βιωνα με τροπο τοσο αγριο.
Για τις νυχτες φρικης...που ακομη και μεσα απ'οσα ειχα διαβασει δεν ηταν αρκετα να προετοιμασουν το εδαφος...της Πτωσης.
  Tα (τελευταια) βραδια που ο Πατερας μου ηταν Σπιτι του.Που ακομη κι'αν ημουν κουρασμενος ακουγα πισω απο τις κλειστες πορτες τον επιθανατιο ρογχο (που θα ειχα την τιμη ν'ακουσω απο κοντα!!!)...
Τις δοσοληψιες με τους γιατρους και τα φακελλακια,τις αμετρητες διαδρομες με το μετρο και τους ξενους συνεπιβατες.Ενα MP3 που σ'εγκαταλειπει κι'εκεινο επειδη ξεχασες να'αλλαξεις μπαταριες.Τον πονο,την θλιψη που ελοχευε μεσα σε 4 τοιχους που ο καθενας αγνοει.
   Τους γιατρους που λενε την διαγνωση τους μ'ενα υφος τοσο αυταρεσκο που μονο η κολαση θα μπορουσε να τους αποδεχτει...
   Κι'επειτα η Καταβαση....
Ενα Domino ασθενειων και παθησεων.
   Ενα τελος προμελετημενο....
             
                                                             ****************************
       (αυτο το σημειο ισως το αναπτυξω καποια στιγμη μελλοντικα αν βρισκομαι σε αντιστοιχη ψυχολογικη κατασταση,οποτε το αφηνω κενο)
                                              ****************************************

  Κι'επειτα το τωρα!!!!!!!!!!!
Γραφω σαν να ζηταω εξιλεωση.Σαν να θελω να μιλησω...Χωρις να το θελω.Χωρις να θελω να κουρασω η να βαρυνω κανεναν με ολο  αυτον τον πενθιμο αερα.
    Βαρεθηκα/κουραστηκα να βιωνω την ζωη μου μεσα απο διαδρομους περιστοιχισμενους απο μαρμαρο και πλαστικα λουλουδια.
   Ενω απο την αλλη νιωθω σαν εκεινες τις ηλιθιες πεταλουδιτσες που ακολουθουν το Φως και "σβηνουν"...πεφτοντας σε κατι που λαμπει,που τις δελεαζει...κι'επειτα τις καιει...

........................................Καπου μεταξυ ωριμοτητας και προωρης αυτογνωσιας τα παντα φαινονται να "δενουν" μεταξυ τους...
Καπου μεταξυ σωματικου και ψυχικου πονου.
Καπου μεταξυ αναγνωσης και γραφης...
   Εσωστρεφειας κι'εξωστρεφειας....
  Το Φως και το Σκοταδι (ισως να μπορεσουν να ενωθουν) και το Λυκοφως να ειναι το εδαφος που θα χτισουμε οτι εμεις επιθυμουμε...
   Η απωλεια του Πατερα μου,η υπερβολικη αγαπη της Μητερας μου και η επιθυμια μου να βρισκομαι στην αφανεια ενω ο χαρακτηρας μου με αναδυει,με ωθουν να κρατω την πενα πιο σφιχτα.



 Καπου εδω τελειωνω ολο αυτο που προοριζοταν ως εξομολογηση...Χωρις να τα εχω καταφερει....Ισως στο μελλον να μπορεσω να 'ξορκισω το ΦΩΣ με λιγο ΣΚΟΤΑΔΙ οπως και το αντιθετο...και ισως αν καποια στιγμη καταφερω να ενωσω και τα δυο να μπορεσω να...κοιμηθω..............................................

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

"Το Προσωπο του Φοβου"



   Ηταν ενα φαινομενικα ησυχο βραδυ του Ιανουαριου.Ο κοσμος επεστρεφε στην αχρωμη ρουτινα του ξεστολιζοντας σπιτι ή μπαλκονι απο καθε Χριστουγεννιατικο στολιδι ή φωτακια.Ο Δεκεμβριος ηδη ειχε πεσει σε λησμονια...
Αν εκλεινες τα ματια και προσπαθουσες ν'αφουγκραστεις τις σκεψεις του πληθους θ'ακουγες παραπονα για περιτα κιλα λογο γλυκων,λυγμους για υπερχρεωμενες πιστωτικες καρτες λογο δωρων και ανεξελεγκτης καταναλωτικης μανιας,θρηνους για την επανενταξη τους στο γκριζο "σημερα"...
   Ηταν ενα βραδυ που ο καιρος ηταν αναποφασιστος για το αν θα βρεξει ή αν θ'αφησει απλα τους παντες κατω απο εναν συννεφιασμενο ουρανο που εκρυβε ακομη και την μεγαλειοτητα της Σεληνης.
   Εκλεισε γρηγορα το παραθυρο καθως ο αερας τραβουσε εξω τις κουρτινες του.Ο καπνος απο τα τσιγαρα του που ηταν στασιμος για ωρες στο δωματιο,σχηματιζοντας ακαθοριστες οριζοντιες γραμμες ειχε πλεον φυγει...αφηνοντας πισω του την οσμη του θανατου....
   Καθησε στην αγαπημενη του πολυθρονα,ηπιε λιγο κρασι και αναψε αλλο ενα τσιγαρο εντελως ψυχαναγκαστικα.Το βλεμα του καρφωθηκε στην τηλεοραση,απεναντι του.Σ'ενα καναλι που το προγραμμα του ειχε ληξει ωρες τωρα,στις γκρι-ασπρες κουκκιδες που γεμιζαν την οθονη.
Τα παντα αλλαζαν στην ζωη του με ρυθμο που ουτε μπορουσε να κατανοησει αλλα ουτε να συμβαδισει.Χαμογελασε στην θλιψη που του εγνεφε και τον καλουσε.Χαμογελασε στους φοβους του,που επαιζαν με το ψυχικο του σθενος.
Σαν ολες οι ανεκπληρωτες επιθυμιες,ποταμια δακρυων,σαρκικοι ποθοι και μεταμελεια για την χρονια που περασε,να συσσωρευονταν σ'ενα και μοναδικο προσωπο.Σ'εκεινο που κανεις δεν γνωριζε την υποσταση του,αλλα Εκεινος το γνωριζε πολυ καλα.Ενα προσωπο φιλικο οσο και εχθρικο περα απο καθε λογικη.Ενα Alter Ego τοσο εγκαρδιο αλλα και τοσο ζηλοφθονο...Σαν να ηθελε ν'απομυζησει ολο του την υπαρξη...

 
   Αυτο ηταν το Προσωπο του Φοβου του...και τον περιμενε καθε μερα σπιτι του...Μπορουσε να κρυφτει σε καθε πιθανη γωνια του διαμερισματος.Κατω απο τα σκεπασματα του κρεβατιου του,μεσα στα επτασφραγιστα χαρτοκιβωτια στο παταρι του,σε καθε αλμπουμ φωτογραφιων που εκρυβε κατω απο Τομους εγκυκλοπαιδειας...
Αυτο το προσωπο διεκρινε στην οθονη με τις αμετρητες κουκκιδες.Και το κοιτουσε καταματα (σαν υπνωτισμενος) σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να συμμαχισει μαζι του ή να το εξορκισει για παντα (και το τελευταιο του φαινοταν ουσιαστικα αδυνατο).
   Τον ηχο της τηλεορασης (εκεινου που ειναι σαν βωμβος απο εντομα,οταν ενα καναλι δεν εκπεμπει) ηρθε να διαταραξει μια βροχη τοσο εντονη που θα παρακαλουσες να ξεπλυνει ο ιδιος ο Θεος τις σκεψεις σου,με το ιδιο μενος...
   Αναψε αλλο ενα τσιγαρο και φυσηξε (αναστεναζοντας) τον καπνο στην μικρη οθονη,στο Προσωπο που φοβοταν,αλλοιωνοντας το για δευτερολεπτα...
   Μια χιονοστοιβαδα σκεψεων ηταν ετοιμη να τον κανει μερος της....
Παιδικα βιωματα που τον πονουσαν επειδη παραηταν ευχαριστα ή δυσαρεστα...Ερωτικες σχεσεις αμφιβολης ποιοτητας εν συγκρισει με αυτα που αναζητουσε σαν τρελος...Αγαπη διχως ανταποκριση...Ανουσια φλερτ...Η ψυχικη αμυνα ηταν ενα απο τα μεγαλυτερα μειονεκτηματα του,απ'οσο μπορουσε να θυμηθει.Παιδικες φιλιες πεθαιναν για να τις διαδεχτουν νεες,εξ'ισου αμφιβολες...
    Σηκωθηκε και πηγε μεχρι την κουζινα για να ξαναγεμισει το ποτηρι του.Να πεταξει ενα κοκκινο φυτο που του ειχαν φερει τα Χριστουγεννα,του οποιου δεν ηξερε το ονομα αλλα ουτε και τον ενδιεφερε να το μαθει.Ανοιξε ενα απο τα ντουλαπια της κουζινας και πηρε ενα πακετο τσιγαρα (για να μην ξανασηκωνεται αργοτερα).Αδειασε το τασακι του,το οποιο ηταν μεχρι την επιφανεια του γεματο αποτεφρωμενες αναμνησεις.......και ξανακαθισε στον θρονο της Ηττας...Ενας οξυς πονος σαν μαχαιρι διαπερασε τον εγωισμο του καθως αναλογιζοταν ολα τα λαθη που ειχε διαπραξει στο παρελθον.Τα ατομα που ειχε εκθειασει διχως να το αξιζουν,τα φιλικα προσωπα που τον πλησιαζαν "αφιλοκερδως" κι'εκεινος τα παραγκωνιζε.
    Εισεπνευσε βεβιασμενα απο το τσιγαρο του λες και ο εισοφαγος του ειχε φραξει απο το αγχος του για το πως θα μπορουσε να διορθωσει ολα αυτα που τον πονουσαν,απο την αναγκη για λιγο σκεπτικισμο που θα μπορουσε να κανει την ζωη του σαν των Αλλων...
    Κι'αρχησε να γραφει....Βυθισε την πενα του σε χυμο λεμονιου κι'επειτα την εστρεψε επιθετικα στο λευκο φυλλο χαρτιου που βρισκοταν μπροστα του.Η Connie Francis και η Julie London συνεχιζαν να τον μεθουν με την μαγευτικη φωνη τους...Ισως αυτο που εγραφε να ειχε ειπωθει ξανα με αλλα λογια,ισως να το ειχε αλλαξει λιγο.Αλλα πιστευε πως καποια στιγμη καποιος θα εβρισκε τον τροπο να διαβασει τα παντα...Συνεχισε να γραφει σαν 3ο προσωπο...επειδη ετσι τον διδαξαν,επειδη καποιοι του ειπαν πως ειναι λογοτεχνικα ορθο...Επειδη ισως να θελει να ριξει τα βαρη σε εναν φανταστικο χαρακτηρα ωστε να ξεκουραστει για λιγο...
Το Εγω του νιωθει βιασμενο.Το Προσωπο του Φοβου του ομως τρεφεται ακορεστα με καθε λεξη,καθε προταση που αφηνει η πενα του.
    Εκεινος γνωριζει,αψηφει και συνεχιζει να γραφει...
Δακρυα,πονοςμεταμελεια,τυψεις χαρασονται σε μια σελιδα οπου λιγοι  θα μπορεσουν να την αποκωδικοποιησουν ...Τοσα χρονια ενιωθε τα ιδια συναισθηματα να διαγραφουν εναν πληρη κυκλο.Απο 'κει που ξεκινουσε,εκει κατεληγε.Σαν να βρισκεται αναμεσα σε δυο καθρεφτες,δημιουργοντας απειρα ειδωλα του εαυτου του ...
    Ο ηχος της μουσικης τον ωθει να γραψει περισσοτερα,ενω η λογικη,του προσταζει να σταματησει.
Νιωθει παραξενα.Εχει ηδη διανυσει το 1/3 της ζωης του αλλα αισθανεται σαν να βρισκεται πιο μακρια.
Αισθηματα και λεξεις απο το παρελθον μετουσιωνονται σε κατι τελειως δαφορετικο.
     Γραφει ακομη....και ισως αυτο να συνεχισει να κανει για το υπολοιπο της ζωης του.
Ισως η Ζωη του να ειναι ενα μεγαλο σκονισμενο βιβλιο,οπως ολων μας.Ισως οι λεξεις απ'το μελανι του να θελουν λιγο ΦΩΣ για να γινουν ορατες.Ισως να προσπαθει ν'ακουστει μεσα απο την απολυτη σιωπη που τον περιβαλλει....



     Κι'ενω το μελανι απο χυμο Λεμονιου θα σταματησει παρακατω,η σκεψη του θα συνεχισει να πλανιεται,ν'ανταποκρινεται σε οτι την "βεβηλωνει" ...
Να ελπιζει,να ελπιζει,να ελπιζει............και ισως καποια στιγμη να ξεχασει............................

                            (Τελος ?)