Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

"Διχως Αρχη & Τελος"


  Σκοταδι.
Παντου...Οπου κι'αν κοιταξω...
Πιανω τον εαυτο μου να ειναι μερος της Νυχτας,σχεδον καθημερινα.
Σχεδον απο τοτε που αρχισα να εχω "συνειδηση"...
Πληθωρα εικονων,απο σχεδον σβησμενες αναμνησεις,με πολιορκουν.
Η αισιοδοξια μου,παλευει με τον "ρεαλισμο" μου.
Ενα βημα μπροστα-δεκα πισω...
Η ελειψη ασφαλειας,η γνωση της Προδοσιας,η μοναξια του "Εγω" μου...γινονται ενα και αψηφουν τον Χρονο.
Ω!!!Ποσο εχω πεθυμησει εκεινες τις ηλιολουστες μερες οπου το κρασι ερεε αφθονο,οι πιατελες με τα εξωτικα εδεσματα διαδεχοντουσαν η μια την αλλη στιγμιαια... και ο ερωτας δεν ηταν παρα ενα φτερωτο πλασμα που φοβοσουν μηπως πεσει στο πιατο σου........
Οι φιλοι φαινοντουσαν Αδελφια και οι Εραστες...Συντροφοι Ζωης...
Μερες που δεν ξερω εαν θελω να καταραστω ή ν'αναπολησω...
Οσο για το Σημερα...το Ζω...οσο μπορω...οσο μου επιτρεπουν.
Αποδιοργανωμενος μεταξυ Καλου & Κακου.
Σωστου & Λαθους.
Μαθαινω...Δεν Μετανιωνω!!!
Παρα μονο για το οτι δεν μπορω να προσφερω σ'εκεινους που πραγματικα το αξιζουν!!!
Καποια στιγμη...
Καποτε...
Κατι θα κανω και για 'μενα...
Κι'αν το καταφερω....
ισως να μπορεσω να μοιραστω το κερδος και μ'αλλους...
(εαν μου το επιτρεψω)

Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Love,Trust & Mistakes


Δεν ειχα καταλαβει οτι σταματησε ο Χρονος.
Δεν ειχα συνειδητοποιησει την απουσια του ρυθμικου του χτυπου...
Με ειχαν προειδοποιησει απειρες φορες στο Παρελθον,να μην εχω εκτεθειμενη την καρδια μου.
Πιστευα πως η Αγαπη μπορει να νικησει το Σκοταδι.
 Εκανα Λαθος....
Παρ'ολα αυτα,ποτε δεν σταματησα να πιστευω...
Περασα δια πυρως και σιδηρου,αλλα η Αγαπη ηταν απουσα.
Συνεχισα να ζω προσπαθοντας να βρω εναν φυσιολογικο ρυθμο στους παλμους μου,στο αεναο σφυροχτυπημα των κροταφων μου.
Η Αγαπη σημαινε τα παντα για 'μενα.
Οσο ειχα αποθεματα,ποτε μου δεν διστασα να τα μοιρασω....
Τουλαχιστον σ'εκεινους που εδειχναν αντισυμβατικοι...που πιστευα πως την χρειαζοντουσαν.
Σ'εκεινους που μια Ζωη κλαινε πανω στον ωμο του καθενα.Που σε κανουν να νομιζεις οτι περνανε δυσκολα.Οτι βιωνουν ενα Δραμα.Αλλα ολα αυτα ειναι "ναζακια" ανυπαρξιας...
Σκορπισα ολα τα αποθεματα της αγαπης μου σε αναξιους ανθρωπους.Σε παρασιτικους οργανισμους που νομιζαν πως ειχαν Ηθικη και Αξιες.
Μεγαλη μαλακια εκ μερους μου.Ασυγχωρητη!
Δεν φυλλαξα τιποτα για 'μενα...........Τιποτα......!!!!
Μονο εναν Κενο Σκοτεινο Χωρο μεσα μου.......



Ομως δεν μπορω να κλαψω...γιατι η θλιψη δεν με αγγιζει.
Δεν μπορω να χαμογελασω οπως συνηθιζα...γιατι παντα η Χαρα που νιωθω ειναι φευγαλεα σαν το βλεφαρισμα ενος ματιου.
Μονο η Οργη μενει...(τοσο δυνατο συναισθημα)
Κι'ομως,εξαϋλωνεται κι'αυτη οπως ο Χρονος...
Δι'οτι η Συγχωρεση ειναι σαν να τραβας τις κουρτινες και ν'αφηνεις το φως να εισχωρησει μεσα σ'ενα σκοτεινο χωρο.
(ακομα κι'εσυ που θα τις τραβηξεις,θα μισοκλεισεις τα ματια σου...)
Δεν θα μπορεσω να "κλειδωσω" την καρδια μου ποτε.
Αλλα εχω τουλαχιστον αρκετο εγωισμο για να γλειψω και να εξυγιανω τις πληγες μου...
Διχως να θελω να το αποδεκτω...και προσπαθοντας απελπισμενα να το απωθησω,καταλαβαινω οτι τα παντα ξεκινουν απο τον τροπο που σκεφτεσαι και λειτουργεις...
Δεν μου μενει τιποτα αλλο παρα ν'ανεβασω τις αμυνες μου...(δικο μου προβλημα)
Να καταφυγω στο ψεμα...(προκληση)
Να κοροϊδεψω τον ιδιο μου τον εαυτο...(συνηθεια)

Και θα το κανω....!!!!!!!(οπως παντα)
... και ειμαι ακομη ζωντανος!!!!(Οπότε μπορω να πηδηξω κι'εγω οποιον και οποια δεν σεβεται Εμενα.........)
...όπως θα επρεπε...

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Once Upon a Lifetime


Καποτε...
υπηρξε ενα αγορι διαφορετικο απο τα υπολοιπα...
Παντου και παντα εκανε αισθητη την διαφορετικοτητα του.Ακομα και οταν ηταν πολυ μικρο σε ηλικια.
Φαινοταν οτι δεν ανηκε πουθενα..
Δεν δισταζε να το επιδεικνυει και να προκαλει....
To Ρισκο ηταν το αγαπημενο του παιχνιδι...
Ακομη κι'αν η αποτυχια ηταν στο κατωφλι και τον περιμενε...
Οσο κι'αν τον επιπλητταν...εκεινος συνεχιζε ν'ακολουθει την καρδια του.Τα Θελω του.
Σ'εναν κοσμο σκληρο και κατακριταιο.
Εστρεφε το βλεμα του μακρια απο αυτα που τον πονουσαν,ενω ταυτοχρονα,η καρδια και το κορμι του τον εφερναν πιο κοντα σε ολα αυτα που τον κατεστρεφαν μερα με την μερα...
Επρεπε να ανταπεξελθει σε προσδοκιες τριτων.
Να διαπρεψει.
Να κανει το Μελλον υποχειριο του.
Σ'εναν Κοσμο οπου η ΑΓΑΠΗ υφισταται μονο σε ταινιες και στιχους....
Σ'εναν Κοσμο οπου  η ειλικρινεια και το ενδιαφερον σβηνουν με την παραμικρη ριπη του Ατομικισμου.
 Την Ανατροπη πολλοι την εκθειασαν,λιγοι καταφεραν να την βαλουν ομως στην ζωη τους.
Οπότε πρεπει να πεταξουμε οτιδηποτε "ανιερο"... τεινει να εισβαλει στην ΑΠΟΛΥΤΑ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΗ  ζωη μας...
  Να ξεχασουμε το παρελθον,να σαρκασουμε το παρον και να ξεγελασουμε το Μελλον.
Το αγορι,οσο κι'αν πονουσε,οσο κι'αν αιμορραγουσε εσωτερικα,συνεχισε να Πιστευει στην Αγαπη.
Ηξερε πως θα εγλειφε τις πληγες του για μια αιωνιωτητα,μηπως και επουλωθουν...
Ηξερε πως δεν θα αλλαζε ποτε του, πως καμια πληγη,ποτε δεν θα εκλεινε.
Με τον τροπο που πορευοταν στην Ζωη,γνωριζε πως μονο καινουρια "μετωπα" θα μπορουσε ν'ανοιξει και νεες πληγες.
  Απορουσε συνεχως γιατι οι ανθρωποι λειτουργουν με τοσο εγωκεντρισμο.Γιατι τοποθετουν την ματαιοδοξια,τα συμφεροντα και την υπερηφανεια τους,υπερανω ολων των αγνων συναισθηματων.
Αν πλεον δεν αντεχε την επαφη με αλλους ανθρωπους,ηταν γιατι εκεινοι επαψαν να φαιρονται ανθρωπινα..............
Και μερικες φορες,ο εαυτος σου μπορει να γινει ο καλυτερος σου φιλος...
Καποιοι,ποτε δεν θα ειναι αξιοι να αγαπησουν.
Ισως γεννιουνται διχως αυτο το ενστικτο αναπτυγμενο μεσα τους.Θα ειναι παντα σκληροι,επικριτικοι,καλπικοι.
Οσο εκεινος ηταν εξωστρεφης,παρορμητικος και διαχυτικος,τοσο καποιοι αλλοι θα ηταν μια ζωη εσωστρεφεις,κρυψινοι,ευθυνόφοβοι και πανω απ'ολα...υπεροπτες.



  Εκεινος ομως γνωριζε,πως μπορουσε ν'αψηφισει τα παντα,οσο αδυναμος κι'αν ηταν.
Πως θα γινοταν πιο "σκληρος"συναισθηματικα.
Τουλαχιστον Πιστευε σε αυτο.
Και γι'αυτο συνεχιζε να Ζει,με τον δικο του τροπο (οχι τοσο διαφορετικο απ'οτι των αλλων,απλα με λιγο περισσοτερη ενταση απ'οσο θα αντεχαν μερικοι...) .
Η υπομονη/προσμονη ηταν η τροφη του,καθημερινα.
Αυτη την στιγμη γραφει οχι για να τα μοιραστει,αλλα μηπως καταφερει να αφομοιωσει ολα αυτα...
Ενδομυχα πιστευει πως θα ερθει η μερα που θα τα εκτυπωσει ολα οσα εχει γραψει,θα τα κανει σαϊτες και θα τα πεταξει απο τον τελευταιο οροφο της Πολυκατοικιας του....Σκορπιες σελιδες/σκεψεις/αναμνησεις...
Σαν να διαλυει ενα παζλ και να σκορπιζει τα κομματια του...

Καποιος Αξιος για ν'αγαπησει Πραγματικα,ισως να βρισκοταν στον δρομο του καποια στιγμη...(ισως)...
Διχως να χρειαστει να ξαναπονεσει παλι...τοσο πολυ...(???) !!!


Παντα ηταν,ειναι και θα ειναι Αισιοδοξος...
Και σαν Φοινικας,θα γεννιεται απο την τεφρα του και θα συνεχιζει..............
Μεχρι να σταματησει να Ζει!!!!(?)

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

"Monumental Love"


    Τελος Ιουλιου και το θερμομετρο συνεχιζε ν'ανεβαινει ανεξελεγκτα.
Περασε την καγκελοπορτα του κοιμητηριου αργα,προσεχοντας τις μαυροφορεμενες σκιες ολογυρα της.
Τα σκουροχρωμα ρουχα της,τραβουσαν ολη την θερμη του καλοκαιρινου ηλιου,ενιωθε να φλεγεται ολοκληρη.Μπορουσε να νιωσει τον ιδρωτα της να κυλαει κατα μηκος της σπονδυλικης της στυλης,στους κροταφους,στα πλευρα της...
Συνεχιζε να ερχεται εδω σχεδον καθημερινα.
Αψηφοντας και τις 4 εποχες...
  Η ασσυμετρια,ανομοιοχρωμια και η τελεια ταξινομηση των τυμβων ολογυρα της,σε συνδιασμο με την απολυτη σιγη,την ηρεμουσαν.Την εκαναν να ξεφευγει για λιγο απο την "Αστικη Παρακμη" της.
Εδω μπορουσε ν'αναπολησει το παρελθον,να σχεδιασει το μελλον,να κανει την αυτοκριτικη της.
  Προσπαθουσε να μην αφηνει το Πενθος,να τσαλακωνει την εικονα της,προσπαθουσε παντα να εχει το κεφαλι ψηλα.Προσπαθουσε να φραζει τους δακρυγονους αδενες της καθημερινα...Κι'αυτο εκανε και τωρα....

   Φτανοντας,γονατισε στο ψυχρο μαρμαρο.
Αναμνησεις...
Ευχαριστες αναμνησεις ειχε μονο....

Ουτε μια ασχημη...ωστε να την βοηθησει με ολο αυτο το θεμα της "απωλειας"...
Μονο καλοσυνη και αγαπη δεχοταν.Προσφορα...διχως ζητηση...Αυτο την πονουσε.Η Ανιδιοτελεια που λαμβανε τοσα χρονια διχως να την αξιζει!!!!
Ηθελε με την σειρα της,να την μεταδωσει σε οσους μπορουσε!!!!!!!!Σε οσους ειχαν τα εφοδια να κανουν το ιδιο...
Η γνωση του οτι πλεον δεν μπορουσε να κανει τιποτα,περα του να δεχεται τα γεγονοτα,την συνθλιβε.

 "Ποσα θα μπορουσε να του ειχε πει???Ποσα θα μπορουσε να ειχε κανει παραπανω???
Σε ποσα θα μπορουσε να ειχε σιωπησει & ποσο λιγοτερο πονο θα μπορουσε να ειχε προκαλεσει?"

    Παντα υπαρχει περιθωριο για περισσοτερη αγαπη και ανοχη,οταν δεν θεωρεις τον Χρονο και τους Αγαπημενους σου ως κατι Δεδομενο....
Τα γνωριζε ομως ολα αυτα εξ'αρχης.Αλλα ο Εγωισμος-Κυνισμος-Ατομικισμος και οι Αμυνες της,δεν την αφηναν να πραξει οπως πιστευε/επρεπε,αλλα οπως ενιωθε....


    Καθαρισε οσα περισσοτερα αγριοχορτα μπορουσε,με γυμνα χερια.
Επλυνε το μαρμαρο απο ακρη σε ακρη.
Κοιταξε ολογυρα,τα ψυχρα,μαρμαρινα αγαλματα που την περιστοιχιζαν.Μονο εκεινα ηταν σε θεση να την καταλαβουν,γιατι ο πονος ηταν το "νερο" που τα ποτιζε καθημερινα.Μονο εκεινα την ακουγαν,εκεινα την εβλεπαν.Ειχαν καταντησει κατι σαν "οικογενεια" της,εκει οπου ολοι οι υπολοιποι την εγκατελειπαν.
Ναι!Ειναι γεγονος....πως παντα εβρισκε δικαιολογιες για να μπορεσει ν'αποφυγει τους Ζωντανους και να τρεξει πισω...στο σμιλεμενο μαρμαρο.Παρ'ολο που γνωριζε πως ηταν λαθος!!!

  Ειχε συνηθισει να ακουει τους "τριτους" να λενε,πως ο Πρωτος χρονος ειναι ο πιο δυσκολος...
Ο Δευτερος που διενυε εκεινη,ηταν δυσκολοτερος ομως....καθως οσο συμφιλιωνοταν με την Απωλεια της,τοσο ηταν σε θεση να δει ποιοι πραγματικα ηταν διπλα της,ολο αυτον τον καιρο.
Και δεν ηταν κανεις "επι της ουσιας".

   Σιγουρα δεν ηταν η μοναδικη εκει εξω που ενιωθε ετσι....
Σιγουρα υπηρχαν κι'αλλοι σαν κι'εκεινη..."διαφορετικοι"...
Οπωσδηποτε ολο και καποιος θα υπηρχε που παλευε καθημερινα να ισορροπισει το Παρον,να τιθασευσει το Παρελθον και να ορισει το Μελλον.........σε μια και μονο χρονικη στιγμη....
Καποιοι που αρεσκονταν στην "σιωπη",παρα στα πομπωδη λογια που δεν τ'ακολουθει η πραξη....!!!!!!

   Ο Ηλιος αρχισε να δυει σταδιακα,βυθιζοντας το γκριζο ολογυρα της,μες την πορφυρα...
Αυτο την επανεφερε στο παρον.
Σηκωθηκε,τιναξε τα ξερα φυλλα απο τα γονατα της.
Σκουπισε τ'ανεκφραστα ματια της.Τα δακρυα που ειχαν παραμεινει επανω της.Η "νοηση" επρεπε να μεινει διπλα στην "νοηση"...Δεν θα πηγαινε στον Εξω Κοσμο...
Δεν θα την μοιραζοταν με κανεναν.
Μονο ο "αγαπημενος" της θα μπορουσε να γευτει την αλμυρα των δακρυων της...και την πικρια που ελοχευε σε καθε χημικο δεσμο τους.

   Μπηκε στο αμαξι της.Εβαλε μπροστα την μηχανη...και δυναμωσε την μουσικη...Δεν την ενοιαζε κανενας και τιποτα,παρα μονο οσα εκκρεμουσαν να διορθωσει!!!!!!!!!
Οι μαυροφορεμενες "σκιες",ολογυρα της,εστρεψαν την προσοχη και τον επικριτισμο τους...επανω της...
Ναι!Εκανε λιγο φασαρια μεσα σε Ιερο χωρο.Αλλα τους Νεκρους δεν μπορουσε να τους ξυπνησει (δυστυχως),και τους ζωντανους δεν μπορουσε να τους καταλαβει....!!!

  Αν την εβλεπες να οδηγαει,προς το σπιτι,θα ορκιζοσουν πως στην θεση του οδηγου καθεται μια "crush test dummy"...

Το μονο που μπορουσε να νιωσει ειναι θλιψη,που αφηνε τον αγαπημενο της.Δεν ηθελε να παει στο "Αστικο Κλουβι" της.

      Κι'αν καποιος εστιαζε λιγο πιο προσεχτικα,ισως να καταλαβαινε την ομοιοτητα της μ'εκεινα τα μνημειωδη,μαρμαρινα αγαλματα με τα οποια κανει παρεα τοσο καιρο..............

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

"Eκείνος"


       #1

  <<Ημουν ξαπλωμενη στην αμμο και απολαμβανα τον καυτο,Αυγουστιατικο ηλιο.Το αντιηλιακο κοντευε να τελειωσει.Το νερο μου ειχε ζεσταθει.Το δερμα μου ειχε στεγνωσει και αφυδατωνοταν ολο και περισσοτερο,καθε λεπτο που περνουσε.Αν θυμαμαι καλα ημουν μονη μου στην παραλια,τουλαχιστον για αρκετα μετρα....Τα παντα ηταν ελεγχομενα.Τσεκαρα τα παντα και τους παντες ενω παραλληλα καταφερνα και χαλαρωνα...>>
  Σταματησα να μιλαω,παιζοντας νευρικα μ'εναν zippo πολυκαιρισμενο.Ηθελα να καπνισω...Ενιωθα αμηχανια και μπορουσες να το καταλαβεις.
Το βλεμα μου σκοτεινιασε.
<<Σας ειπα!!!!Δεν θυμαμαι ορισμενα πραγματα καλα.Δεν μπορουμε να το αφησουμε για καποια αλλη στιγμη?Εχει περασει αρκετος καιρος απο τοτε...>>
Ο αντρας απεναντι μου,με ανεκφραστα,ψυχρα χαρακτηριστικα και ηπια φωνη προσπαθησε να εκμαιευσει κι'αλλες πληροφοριες...<<Απλα συνεχισε να μου λες ο'τι θυμασαι.Προσπαθησε να χαλαρωσεις λιγο και πες μου τι πραγματικα ειδες...>>

  <<Σηκωθηκα απο την πετσετα μου και μπηκα στο νερο.Ενιωθα την δροσια του σαν καθαρση.Εκανα μια βουτια κι'επειτα με αφησα να επιπλεω ανασκελα στο νερο με τ'αφτια μου κατω απο την σταθμη του νερου ωστε να μην ακουω τιποτα.Η μαλλον τιποτα,περα απο τους ηχους του βυθου.Απο αυτο το μυστηριο βουητο που ακους.Σαν να υπαρχει ενας ολοκληρος Κοσμος κατω απο την αμμο και τα φυκια που σε κοιτουν...>>
  Τα γκριζα του μαλλια και οι λεπτες (απιστευτα γοητευτικες) ρυτιδες γυρω απο τα ματια του,τον καθιστουσαν μεγαλυτερο απ'οτι προδιδαν ο τροπος που σκεφτοταν και μιλουσε.Το χαμογελο του ηταν σιγουρα ανταξιο του μισθου του.Λαμπερο!!!!!!Αδιαπραγματευτο!!!!
<<Δεν θελω να σε αγχωσω,αλλα θα πρεπει να γινεις λιγο πιο συγκεκριμενη.Πιο συντομη.Θελω να μου πεις τι ειδες!Θελω να χαλαρωσεις και να με αφησεις να γινω ενα κομματι του μυαλου σου.Μπορεις να μου πεις τα παντα....>>
Χαμογελασα αχνα,συγκαταβατικα.Οσο κι'αν μεσα μου δεν ηθελα να μιλησω,η αναγκη να το κανω μ'εσπρωχνε ολο και πιο μπροστα..λεξη με την λεξη...
Ισως να ηταν η οικειοτητα που εξεπεμπε.Ισως η αναγκη μου να μιλησω καπου.
   <<Κολυμπουσα αρκετη ωρα.Εριχνα μονο μερικες κλεφτες ματιες στην αμμουδια,ωστε να σιγουρευτω πως τα πραγματα μου ηταν ακομη εκει.Και συνεχιζα παραλληλα να επιπλεω στο νερο.Να εξισορροπω την θερμοκρασια μου με την δικη του.Τους ηχους του,μ'εκεινους που ηθελα ν'ακουσω.Και καποια στιγμη ενιωσα μια ξενη παρουσια διπλα μου.Απλα την ενιωσα.Οπως οταν νιωθεις πως καποιος σε κοιταζει,κι'οταν στρεφεις το βλεμα σου το επιβεβαιωνεις.
Απλη διαισθηση!
Κοιταξα τριγυρω μου ανησυχη.
Και ηταν εκει.Στα 10' μετρα...Νεαρος.Ομορφος.Με γαληνια,πραα ματια.Δεν υπηρχε τιποτα ανησυχητικο επανω του.Παρα μονο η προσυλωση του 'σ'εμενα.Αυτο ηταν που με τρομοκρατησε.Γιατι σ'εμενα?Δεν ειχα τιποτα ιδιαιτερο σαν γυναικα.Ποτε δεν ημουν αντικειμενο του Ποθου.
Κοιταξα στην παραλια αλλα δεν ειδα πουθενα τα υποτιθεμενα πραγματα του.Ενστικτωδως κοιταξα και για καποιον που θα μπορουσε να με βοηθησει σε τυχων δυσκολη περιπτωση.Ημουν μονη μου.
Χαμογελασα αμηχανα.
Ανταπεδωσε το χαμογελο και τα γκριζα ματια του ελαμψαν.Γιατι μου φανηκε τοσο ξενο εκεινο το χαμογελο?Γιατι δεν το ειχα δει πουθενα στην ζωη μου τοσα χρονια?Εκρυβε τοση ειλικρινεια,τοσο παθος,τοση εγκαρδιοτητα.
Δεν καταφερα να μιλησω,οσο κι'αν το ηθελα.Απλα εγνεψα με το χερι μου.
Εγειρε λιγο το κεφαλι του,και εγνεψε κι'εκεινος.
Εκανε μια βουτια κι'εξαφανιστηκε στην απεραντοσυνη του νερου και των κυμματων.Αφηνοντας με μονη να κοιταζω τριγυρω μου σαν τρελη.
Αναδυθηκε μπροστα μου,σε αποσταση αναπνοης.
Η καρδια μου αρχισε να χτυπαει ξεφρενα.Ηθελα να κολυμπησω μακρια του.Να φωναξω για βοηθεια.
Δεν εκανα τιποτα ομως.Παρεμεινα σταθερα στο νερο κοιταζοντας τον μες τα ματια.Σ'εκεινα τα ματια που ηταν ο ορισμος της αθωοτητας.Σ'εκεινο το βλεμα οπου η φιλια,η αγαπη,η λαγνεια και η ανιδιοτελεια γινοντουσαν απλα ενα...και στραμενο επανω μου.Μπορουσα να διακρινω ωκεανους θλιψης μεσα του.
Ηταν τελειος.Υπεροχες γωνιες πλαισιωναν ενα αντιστοιχα υπεροχο προσωπο.Σαρκωδη,ροζ χειλη που εσταζαν θαλασσινο νερο και υποσχονταν καυτα φιλια.Τοσο αρρενωπος.Τοσο ιδανικος.>>
Αφαιρεθηκα,κοιταζοντας εξω απο το παραθυρο.
Μακρια απο τα φωτα της πολης.Μακρια απο τους ενοχλητικους,διχως νοημα,ηχους της.
<<Μιλησε μου γι'αυτον.Συνεχισε>> μου ειπε ο αντρας απεναντι μου,πισω απο την ασφαλεια του κεδρινου,καλοσκαλισμενου του γραφειου.
<<Πιστευω πως θα ηταν 24-26 ετων.Νομιζω.Δεν μπορω να ειμαι σιγουρη.Καποια χαρακτηριστικα του τον εκαναν να μοιαζει μεγαλυτερος και καποια αλλα απλα πολυ μικροτερος.Λειο δερμα,τελειο και γυμνασμενο σωμα.Στηθος σμηλεμενο,που προδιδε πυγμη....
  Απλωσε το χερι του στο μαγουλο μου,ενω ο αντιχειρας του ακουμπουσε ανεπαισθητα την ακρη του κατω χειλους μου...Ενας μακροσυρτος,συριστικος ηχος βγηκε απο τα χειλη του.Η αναπνοη του μυριζε αλμύρα,"γνωση",ερωτα...
Δεν αποτραβηχτηκα.Εμεινα εκει.Και ναι,εκανα την υπερβαση.Κατι που ποτε μου δεν πιστευα πως θα κανω...
Απλα ακουμπησα το εσωτερικο των καρπων μου στους ωμους του...Σαν υπνωτισμενη.Δεν ημουν Εγω.Ποτε δεν θα το εκανα.
Αλλα ηταν οτι πιο ομορφο ειχα δει σε ολη μου την ζωη.Και η θλιψη στα ματια του μ'εκανε να γινομαι ακομη πιο ευαλωτη.
Πλησιασε τα χειλη του στα δικα μου και με φιλησε ηρεμα...μυσταγωγικα.Αφηνοντας με να γευτω την καυτη γλωσσα του.
Ενιωθα το κορμι μου να ριγει,σαν  να ελοχευουν χιλιαδες πεταλουδες μεσα του.Σαν να γευομαι τον καλυτερο οργασμο,στην μεχρι τωρα,επιγεια ζωη μου.
Χαϊδεψα το στηθος του.Αφησα τ'ακροδαχτυλα μου να γλιστρισουν πανω στις θηλες του...
Το αγνωστο,το μυστηριο,ποσο μας συναρπαζει?Ποσο μας εξαπτει?Ποσο...μας καλει...???
Τα δαχτυλα μου κατεβηκαν πιο χαμηλα.Αφησα τον δεικτη μου να παιξει με τον ομφαλο του.Να τον χαϊδεψει περικυκλικα.Και (χωρις να μπορω να συνειδητοποιησω ολα αυτα που μου συνεβαιναν και εκανα) τα χερια μου κατεβηκαν κατω απο την μεση του....
  Εβγαλα μια πνιγμενη,απο τον τρομο κραυγη,και προσπαθησα να απομακρυνθω....
Το δερμα του απο την μεση και κατω ηταν καλυμμενο με φολιδες,σαν ψαρι.Τραχυ.Απροσιτο για "εμας" που δεν εχουμε συνηθισει την διασταυρωση με διαφορετικα ειδη "οντων"....
Εκανε βουτια και κολυμπησε,σαν ψαρι,μακρια μου...>>

  Εμεινα λιγο σιωπηλη.Θλιμενη.

<<Και το ονειρο αυτο επαναλαμβανεται τακτικα....???>> με ρωτησε.
Εγνεψα καταφατικα,εχοντας τα ματια μου στραμενα στον αναπτηρα που κρατουσα.
<<Πως νιωθεις που καταφερες να μιλησεις επιτελους για ολο αυτο?Το ξερεις οτι εκανες μεγαλη προοδο απο την πρωτη φορα που μιλησαμε!!!Αλλα δεν θελω να σταματησουμε εδω....>>ειπε χαμογελοντας (σκεφτομενος ποτε θα σχολασει,καλυμενος πισω απο ενα αφοπλιστικο,ψευτικο,χαμογελο).
Ξαναχαμογελασα,ισως πιο αχνα απο πριν.
<<Υποθετω πως δεν ξερω τι ακριβως νιωθω.Αγχος...???Ισως...???>>
<<Εγω βλεπω οτι επιτελους καταφερες να μιλησεις!Πρεπει να εισαι περηφανη για τον εαυτο σου!>>
<<Φανταζομαι πως ναι...απλα δεν ξερω...ισως...>>  και χαμογελασα (για τους "τυπους")...


      #2
  Εφυγα απο το ιατρειο του με πικρια.Προσπαθουσα να αναλογιστω ποσα χρηματα πληρωνα τοσο καιρο για να μοιραστω ολα αυτα που πραγματικα προοριζονταν μονο για εμενα.Δεν ενιωθα πιο αναλαφρη.Δεν με ειχε βοηθησει σε τιποτα.
Και ναι.Ενδομυχα πιστευα πως εγω τον βοηθουσα στην δουλεια του.Σαν ενα νεο "αντικειμενο" προς μελετη.Του προσεφερα εμπειρια.Τον εκανα καλυτερο στην δουλεια του.Ωστε να μπορει να εχει περισσοτερο τουπε σε καποια μελλοντικη,αντιστοιχη υποθεση.
  Σκεφτομουν το νερο.Τον καυτο ηλιο.Εκεινον!!!
Φοβομουν να μιλησω γι'αυτον στις συνεδριες.Για να μην τον χασω.Μην τον τρομαξω και καταδυθει ξανα,μακρια μου.....Φοβομουν Εμενα.Μηπως σταματησω να τον βλεπω τα βραδια.
   Γιατι πλεον Ζω μαζι του,στα ονειρα μου!!!
Και Ξυπνω,απλα και μονο για να τον ονειρευτω...εκει που ολοι οι "Αλλοι" ζουν πραγματικα...αφηνουν τα ιχνη τους στον χρονο....
Κυνισμος,αμφιβολια και περιφρονηση...ειναι η ημερισια τροφη μου.Την λαμβανω με κατεβασμενο κεφαλι.Ειτε θελοντας ειτε οχι.Μεγαλη σε ποσοτητα.Οσο και η ενεργεια που μου δινει σταδιακα.

Οι περισοτεροι βιωνουν εναν ερωτα στην πραγματικη ζωη διχως να υφισταται.Εναν ερωτα φιλτραρισμενο μεσα απο ψεμα,ποζα και ανασφαλεια.
Εγω βιωνω εναν ερωτα μεσα σ'ενα ονειρο πιο αληθινο απο την υπαρξη ολων γυρω μου!
Μου προσφερει ανιδιοτελεια,στοργη,πραγματικη αγαπη.Δεν με πληγωνει...Κι'αν το κανει...ξερει να απολογηθει γι'αυτο διχως να χασει κατι απο την αρρενωποτητα του ή την αξιοπρεπεια του!!!!!!!!!!

Δεχομαι καθημερινα κριτικη.Αρνητικη συνηθως.Για ολο αυτο το ουτοπικο μου ρομαντζο.Με θεωρουν τρελη....Και ισως να ειμαι...Οτιδηποτε δεν μπορουμε να καταλαβουμε,απλα κοιταμε να το βγαλουμε απο τις τακτοποιημενες ζωουλες μας.

Εκεινοι βρισκονται καθημερινα μες την τρελα της λογικης τους...κανοντας με να νιωθω τυψεις και να ψαχνω λιγη λογικη στην τρελα μου....

Θα με πουν ψυχρη,αναιμικη....Θα πουν οτι ειμαι ανικανη ν'αγαπησω πραγματικα!!!!!!!
Διχως να γνωριζουν αν εχω αγαπησει και πονεσει στον υλικο/δικο τους κοσμο.
Αλλα εχω...!!!
Οπως ολοι...
Κι'εχω πονεσει....!!!
Οπως οι περισσοτεροι!!!!
Τις περισσοτερες φορες μπορει να ηταν μονο ενθουσιασμος....Μια τρελα της στιγμης....
Οταν ομως ολο αυτο σε κανει να ματωνεις εσωτερικα, ...κοιτας την λεπιδα..ή την πληγη που πρεπει να ελενξεις ....?
Επουλωνεις προχειρα την πληγη σου ωστε να σταματησεις προσωρινα την αιμορραγια και χαμογελας για να καθυσηχασεις τους παντες....
Ισως να ειμαι δειλη τελικα και να διαλεγω καταστασεις εκ του ασφαλους.
Τι ειναι ο ερωτας???Δεν ειναι ενα συναισθημα που σε βυθιζει σταδιακα στην φαντασιωση?Στο ονειρο???
Μην με καταδικαζεις λοιπον.Συγγνωμη που δεν μπορω να βρω μια ρανιδα ρεαλισμου σ'αυτο το Χαος.Συγγνωμη σ'εκεινους που πιστεψαν πως με αγαπησαν και δεν καταφερα να τους ανταποδωσω ολα oσα μου προσεφεραν.Συγγνωμη σε οσους αγαπησα στο Παρελθον και τους εκανα να νιωσουν τυψεις επειδη με απερριψαν.
Θ'αφησω τον εγωισμο και την κτητικοτητα στους αλλους...σ'αυτους που τα ζητουν.

 Απλα θα επιστρεψω στον υπερβατικο μου ερωτα.Σ'εκεινον που καταλαβαινει τι θελω να πω πριν μιλησω.Σ'Αυτον που χαμογελαει διχως υστεροβουλια.Που δεν ξερει να ψευδεται....


<<Ταξι!!!!!!!!!!>>  φωναξα,σηκωνοντας το χερι μου...
Μια παναρχαιη Mercedes σταματησε διπλα μου.Μπηκα μεσα και καθησα πισω.
Η οσμη απο τα πολυκαιρισμενα δερματινα καθισματα ηταν ενοχλητικη.
Ο χωρος μυριζε "απωλεια","εγκαταλειψη".
Δεν θυμαμαι να ειπα στον οδηγο που πηγαινω...Για να μην με ρωτησει πιθανον να του ειπα με το που μπηκα.
Δεν θυμαμαι....

Αυτη την στιγμη μου αποσπαει την προσοχη ο ηλιος...Μετα βιας μπορω να δω την κινηση στον δρομο που υπαρχει μπροστα μας...Το μονο που βλεπω ειναι καυτη αμμος....
Οι ανουσιες/υπερβολικες κορνες των αυτοκινητων δεν κατεχουν καμια θεση στην ακοη μου!!!!Γιατι εκεινη ειναι ταγμενη στον παφλασμο των κυμματων.Στο βουητο του Ωκεανου που με καλει...

Οχι!!!Με τα χερια μου δεν πιανω αυτο το βρωμερο καθισμα που εχει φιλοξενησει απειρους επισκεπτες......!!!!!!!!!Πιανω αμμο!!!Και την αφηνω να ξεγλιστραει παιχνιδιαρικα απο την χουφτα μου,νιωθοντας την αναμεσα στα δαχτυλα μου.
Νιωθω την δροσια του νερου να αφυπνιζει καθε πορο του σωματος μου...
Νιωθω την παρουσια Του κοντα μου....
Το βλεμμα του...
Την φωνη του...

Εκεινον.................




P.S.  Σε οποιον φοβαται ν'αγαπησει...........

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

"Ο Φάρος"


    Φθηνοπωρο,Ανοιξη,ενα Καλοκαιρι που αργοπεθαινει...δεν ξερω καν τι εποχη ειναι.
Μπορω να μυρισω τα νεα Ανθη που ανοιγουν δειλα τα πεταλα τους και στρεφουν προς τον ηλιο...Μπορω να μυρισω την θαλασσινη αυρα...
Απο δω μπορεις να δεις μονο Ωκεανο και Ουρανο...
Οι εποχες μπασταρδευονται,αναμιγνυονται τοσο περιτεχνα μεταξυ τους,που δεν ξερεις τι οσμηζεσαι ή βλεπεις...
  Ειμαι τοσο ψηλα,στον πυργο μου.Απορω πως διαλεξα αυτη την θεση.Καθημερινα ξυπναω και φτιαχνω τον καφε μου,παιρνω το "πρωινο" μου,ριχνω φευγαλέες ματιες εξω απο τα παραθυρα που ειναι καλυμενα με αλμυρα και λησμονια.Τα ιδια πραγματα καθημερινα...Κοιταζω τ'αγριεμενα κυματα και νιωθω εν μερη ασφαλης.Αυτη την στιγμη υπαρχουν τοσα πλοια εκει εξω,πρεπει να ειμαι αγρυπνος...Κρατω ενα βιβλιο στα χερια μου,πολυκαιρισμενο,με κιτρινες σελιδες αλλα το βλεμα μου ειναι χαμενο στο απεραντο βαθυ μπλε που με τρομαζε παντα...Δεν μπορω να κανω την κινηση να το ξεφυλλισω,δεν μπορω να εστιασω στη μικρη γραμματοσειρα του...δεν θα μπορουσα να το ξαναδιαβασω...
Η αισθηση του να το κρατω σφιχτα στα χερια μου ομως ειναι ασυγκριτη.Με κανει να νομιζω πως εχω τον ελεγχο του παρελθοντος.
  Το βλεμα μου χαθηκε περα μακρια,στον Ηλιο που δεν ηθελε να πεσει και να χαθει ακομα στην απεραντοσυνη της θαλασσας.Η ακοη μου,απο την αλλη,αναλωθηκε στο σταθερο φτερουγισμα των γλαρων που πετουσαν ολογυρα.Στον παφλασμο των κυματων που εσκαγαν βιαια στα βραχια,ακριβως κατω απο τα ποδια μου...
  Απορω ακομη πως διαλεξα αυτη την ρουτινα.Ο μισθος δεν θα μπορουσε να με δικαιολογησει.Η μοναξια και η αποξενωση που κερδιζεις εδω πανω,δυσκολα ανταμοιβονται. Αλλα πιανω τον εαυτο μου απειρες φορες,με το μετωπο κολλημενο στο βρωμικο τζαμι,να κοιταει εξω χαμογελοντας.Νιωθοντας ασφαλεια επειδη ειμαι ψηλα,επειδη η οργη της θαλασσας δεν μπορει να με αγγιξει.Επειδη τα κυμματα,οσο οργισμενα κι'αν ειναι κατα καιρους,δεν μπορουν να με φτασουν ουτε κατα το ημιση εδω πανω.Επειδη απο αυτο το σημειο μπορω να βλεπω περιμετρικα,μπορω να προσανατολισω πλοια που ισως χασουν την πορεια τους.Επειδη το να μενεις αμετοχος και να εισαι απλα παρατηρητης μερικες φορες σε βολευει.
  Τις τελευταιες μερες εχω αρχισει να αναπτυσω μια παραλογη φοβια να κατεβω τις σπυροειδη σκαλες και να βγω εξω,ακομη και τις ηλιολουστες μερες...Απλα κρατω σφιχτα μια κουπα με καφε στην χουφτα μου και κοιταζω το Μπλε...το αχανες Μπλε...Τα συννεφα που παιρνουν  τα σχηματα που εγω θελω να δω....
Ειναι παραξενα εδω πανω.Δεν ειναι ευκολη δουλεια,οφειλεις να το γνωριζεις.Η μοναξια σε διαβρωνει κατα καποιο τροπο.
Ειδα καταιγιδες και παλιροιες.Ειδα ομως και απιστευτα ηλιοβασιλεματα.Ειδα τον Ηλιο απειρες φορες να ανατελει και να δυει...Ολα ομως μονος...
Ψιθυριζοντας σκορπιες λεξεις διχως νοημα,στο χοντρο τζαμι του φαρου.Με χαμόγελα και δακρυα να πνιγονται στον πυθμενα της Αβυσσου που κειτεται κατω απο τα ποδια μου.
Αφηνοντας την ζωη που εζησα καποτε να χαθει ειτε κατω απο το παιχνιδι των δελφινιων που μπορει να συλλαβει η ματια μου,ειτε κατω απο τα λυσσασμενα κυματα μιας τρικυμιας...
Οσο κι'αν ανεβει η σταθμη του νερου,οσο κι'αν το νερο γλυφει το κτιριο ολο και πιο ψηλα σε καθε του επιθεση...εγω ειμαι ασφαλης.Με καθε τιμημα.
  Αυτη την στιγμη βλεποντας τον Ηλιο να χανεται μες'το νερο,θα μπορουσα να ορκιστω οτι η Γη ειναι τετραγωνη,αν δεν γνωριζα οτι κατι τετοιο δεν ισχυει...Οτι ανατελει και βασιλευει μονο για τα δικα μου ματια.Για τις δικες μου αισθησεις.
Θα πρεπει να σταματησω να ονειροπολω και να'χω τον νου μου για τυχον πλοια που εχασαν τον δρομο τους...Μου το υπενθυμιζω διαρκως.
Θα πρεπει να σταματησω καποια στιγμη να κοιταζω κατω,στους κυματοθραυστες.Μετρωντας νικες και ηττες.Διεκδικοντας με την απόχη μου οτι ξερναει το αγριεμενο νερο,αντι να βγω στ'ανοιχτα ο ιδιος,με τα διχτυα μου...

  Ερχεται το σκοταδι.
Νερο και οριζοντας γινονται ενα.
Πρεπει ν'αναψω το φως του φαρου.Ολο κι'ολο αυτο ειναι που εχω να κανω.Να ειμαι συνεπης καθε σουρουπο και να στολιζω την νυχτα και τον ωκεανο,με το περιστρεφομενο,υπνωτιστικο του φως...Να υποδεικνυω την υπαρξη της στεριας στους ταξιδιωτες.Σ'εκεινους που δεν φοβουνται να βγουν στ'ανοιχτα και να διασχισουν ωκεανους φιλικους ή εχθρικους...Μεχρι να κουραστω.Μεχρι καποιος αλλος ονειροπολος με αντικαταστησει...
Μεχρι να βρω το θαρρος να επιβιβαστω σ'ενα απο αυτα τα πλοια που καθημερινα κοιταζω και δημιουργω σεναρια,για το που πηγαινουν ή απο που ερχονται...
Μεχρι να βρω το θαρρος να παλεψω με τ'αφρισμενα κυματα,αν χρειαστει,και να νιωσω την αλμυρα στο προσωπο μου...
Μεχρι τοτε...πρεπει να δινω Φως...

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

"Inner Sanctum"

 
   "Tικ....Τακ....
               ....Τικ....Τακ...."

 Οι δεικτες συνεχιζουν αμειλικτα την διχως τελος πορεια τους...
Ο ηχος τους μπορει να ειναι ειτε διαφανος,λογο της "κινησης" που περικλειει μεσα της μια ηλιολουστη ημερα,ειτε εκκωφαντικος λογο της σιγαλιας που προσφερει η Νυχτα...
  Ενα μικρο ρολογακι μπορει να γινει ενα παγανιστικο ειδωλο,μπρος την αναγκη σου να προχωρησεις τον Χρονο,ή ενας ελεήμον Θεος που θα τον σταματησει για χαρη σου...
Ειτε εισαι μεσα μονος,ειτε εξω με παρεα,το Κενο στην ψυχη σου νιωθεις να επεκτεινεται,σαν μια Μαυρη Τρυπα ετοιμη να καταβροχθησει οτι βρεθει μπροστα της...
Προσπαθεις ν'αγγιστρωθεις απο τα χομπυ σου,αλλα το αναβαλεις (κι'αυτο)...
    Τα γραναζια του Αιωνιου Ρολογιου κινουνται φυσιολογικα,δεν σκουριαζουν ποτε...κι'αυτο σε τρομαζει!!!!
Τα παντα κινουνται (το βλεπεις,το νιωθεις,το οσμηζεσαι),αλλα εσυ μενεις στασιμος και αναθεωρεις τον καθε "χτυπο" που εχεις ακουσει στο παρελθον...διχως να εισαι σε ετοιμοτητα ν'αφουγκραστεις εναν Νεο....
Η αδιαλλαξια,ειναι η κυρίαρχη μασκα σου (πορσελανινη-καλογυαλισμενη-ακριβη) μα τοσο ευθραυστη......
Η τεχνολογια μετατρεπεται σε Γιατρο-Μαγο προκειμενου να 'ξορκισει τους Δαιμονες στους κροταφους σου,που σφυροκοπουν αδιακοπα και προσπαθεις να τους καταπολεμησεις με παρακεταμόλη,προσευχες,δακρυα και Πιστη...
Μερικες φορες βρισκεις το σωμα σου να προσπαθει να εξιλεωσει την ψυχη σου μεσω του ερωτα.
Μερικες φορες ισως οντως να καταφευγουμε στην Ηδονη και την Ακροτητα για να "σβησουμε" τον πονο που καιει μεσα μας...
Και αυτον τον Ηφαιστιακο κρατηρα προσπαθουμε να τον κρατησουμε ανενεργο...!Αλλα η φυση (καλως ή κακως) εχει τα δικα της σχεδια...μας προμηνυει τακτικα για μια ενδεχομενη εκρηξη...

       " Τικ....Τακ....
                  Τικ...Τακ "

Ακομα κι'αυτη τη στιγμη που διαβαζεις,νιωθεις οτι πρεπει η αναγνωση σου να ειναι ταχυτερη........οτι εχεις κι'αλλα πραγματα να τακτοποιησεις,οσο "χαζα" κι'αν φαινονται στα ματια τριτων...Ο χρονος διαβρωνει ακομη και αυτο το 10' που αφιερωσες γι'αυτο το κειμενο...αλλα ισως αυτη η αναγνωση να μπορεσει να σου προσφερει κατι...

Μπορει να εισαι κρυψινος μια ζωη,επειδη ετσι εμαθες,μεγαλωσες και εζησες...επειδη νιωθεις ασφαλεια...αλλα......για ποσο ακομα....????Ποσο αντεχει η ψυχη σου να συσσωρευει τα σκουπιδια που της πετας καθημερινα...που ποτέ και τιποτα δεν αποβαλλει...???Ολα μεσα σου γινονται ενας σωρος απο οστα...ενα "χωνευτηρι" αναμνησεων...που η μνημη σου ΠΟΤΕ δεν θ'αποβαλει!!!!
Ζησε!!!!!!Ξεχασε!!!!!!!!!!!!!!!Ξαναδημιουργησε....!!!!!Ξανα-ζησε!!!!!!!
Ο ηχος του ρολογιου ισως μας κανει να κυνηγησουμε αυτα που χασαμε αμμεσα....να τα κατακτησουμε ξανα (σαν να μην τα χασαμε ποτε).............................................
Μεχρι τοτε...συνεχισε ν'αναπνεεις...ν'αγαπας....να προσφερεις...,να μιλας για ολα οσα νιωθεις ακομη κι'αν στο μελλον το μετανιωσεις!!!Κι'αν ριξεις λιγο φως στο σκοταδι,ισως καρποφορησει η αγαπη που νιωθεις μεσα σου και σε κατακλεισει με το αρωμα της για παντα...

«Ο λoγος ο δικoς σου ειναι αληθεια»


Σάββατο 10 Απριλίου 2010

7 Deadly Sins:LUST

         
                                 "The Cutting Edge"
             (Βασισμενο στο "Μια Σταγονα Ασυδοσιας" του Χρήστου Μαντέλου)


#.1
  Το σοκακι ηταν τελειως ερημικο και η οσμη των σκουπιδιων ηταν διαχυτη σε ολη την περιοχη.Εκανε το στομαχι μου να σφιγγεται.
Το χερι μου κατεβηκε απο τους ωμους της στην  πλουσια  περιφερεια  της μεσης της,ενω της χαμογελουσα σαν φιλος,την κοιτουσα σαν εραστης και την αγγιζα σαν...κυνηγος...
Προσπαθησε να φυγει μακρια μου γελοντας,παραπατοντας...
Την κρατησα σφιχτα επανω μου,μυριζοντας τον καπνο που ειχαν αποροφησει τα μακρια,καστανα μαλλια της...και το ακριβο αρωμα που αναδυοταν απο τον μακρυ,λεπτο (κυκνειο) λαιμο της.
Δυο σωματα-δυο ψυχες,μια σκεψη....
Την ενιωθα να ριγει στα χερια μου απο αγχος και ποθο...
Η πολη επαυσε να υπαρχει προς στιγμη...Μπορουσα να εστιασω μονο στην  βαθια ανασα της και τον ηχο των τακουνιων της....
Ενδομυχα αναρωτιομουν εαν ενιωθε εστω και λιγο φοβο...
Φτασαμε σ'ενα αδιεξοδο σοκακι....
Σειρινες περιπολικων και κλαξον αυτοκινητων ηχουσαν σαν μακρινος κεραυνος στ'αυτια μας...
Στηριξε την πλατη της στον βρωμικο τοιχο....
Εφερα τα χειλη μου στα δικα της και τα ρουφηξα,τα δαγκωσα...Ποτο,τσιγαρο,φτηνο κραγιον και Ποθος αγγιξαν την ακρη της γλωσσας μου.Και ναι...στεκοταν εκει ερμαιη του παθους μου,με σηκωμενη την φουστα και το εσωρουχο της ν'αγγιζει τους αστραγαλους της...με το κραγιον της ολογυρα πασαλειμενο στο προσωπο της σαν Αρλεκινος...
Κατεβασα το χερι μου και το οδηγησα αναμεσα στους μηρους της.Την χαϊδεψα στο κεντρο της θυλυκοτητας της.
Ενιωσα την γλωσσα της να τυλιγεται επιθετικα στην δικη μου.
Μπηκα μεσα της,βιαια αρκετα ωστε να νιωσω οτι τα γονατα της ριγουν,τα χειλη της ν'ανοιγουν σαν λουλουδι που ανθιζει....Μπορουσα να νιωσω τους παλμους της φοβισμενης ψυχης της πανω στον Ανδρισμο μου.
Τα δαχτυλα μου αγκαλιασαν τον λαιμο της.Μπορουσα να νιωσω ακομη και τον βρωμερο αερα που προσπαθουσε να περασει στα πνευμονια της.
Τα εσφιξα περισσοτερο.
Τα ειδα ν'ανοιγουν διαπλατα προκειμενου να καλεσουν για βοηθεια...την στιγμη που ο"τρομος" ελενγχε  καθε μερος του κορμιου της...Η "θηλυκοτητα" της ετεινε να παρει μαζι της τον Ανδρισμο μου...Ενιωσα τους σφιγκτηρες του κολπου της να με "κλειδωνουν" μεσα τους και να με σφραγιζουν...Τους μυες του κορμιου της να παγωνουν και να γινονται ενα με το αισθημα του φοβου που κυριευε την Θνητη καρδια της.
Ειδα τις κορες των ματιων της να διαστελλονται απο τρομο και ηδονη....
Παλευε μεχρι το Τελος.
Μεχρι τ'ακροδαχτυλα μου να μουδιασουν και να την αφησουν.
Το βαρος του κορμιου της με κατεστησε ανικανο να το συγκρατησω ορθιο και τ'αφησα να σωριαστει στο εδαφος.Σκουπισα με το εσωτερικο των καρπων μου  τον ιδρωτα που κυλουσε απο τους κροταφους μου,γλειφοντας νευρικα τα χειλη μου.
Γευοντας για τελευταια φορα το κραγιον της.
                   
                                                                           ***

  Οι πρωτες σταγονες της βροχης που επεσαν στο προσωπο μου περασαν απαρατηρητες,μεσ'τον πανικο που με ειχε κυριευσει.Οταν πληθυναν,οταν επαιρναν απο πανω μου καθε Στιγμα Αμαρτιας και Απρεπειας,αφεθηκα στο υγρο τους χαδι....Ηταν κατι Θεοσταλτο.Ηταν ισως συγχωρεση για την Οργη και το Παθος που ελοχευε μεσ'το ταπεινο μου κορμι....
   Η Νυχτα και η  Βροχη ηταν με το μερος μου.Ποτε δεν θα προδιδαν τις ανομολογητες μου πραξεις....

#.2
  Λαγνεια.Οργη.Ζηλεια.
Τρεις συνωμοτες εναντιων μου.
Κι'εγω,εντελως ανυμπορος να ξεφυγω απο την πλεκτανη που τοσο περιτεχνα μου υφαινουν,τους αποδεχομαι και τους αγκαλιαζω σαν αδερφια μου.Τους Βαφτιζω σε Συμμαχους και εθελοτυφλω,ενω νιωθω τα παντα γυρω μου να καταρρεουν.Να βυθιζονται στην δινη των αρρωστημενων μου "αναζητησεων".
Εφερα την παλαμη μου κοντα στο προσωπο μου και οσμηστηκα για ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορα το αρωμα της ,αναμιγμενο μ'εκεινο της Θηλυκοτητας της.
Τυψεις...Ισως και να ενιωθα λιγες.Εν μερη για Εκεινη,εν μερη για 'μενα.Δεν μπορουσα να κατανοησω τι με ωθουσε στο Σεξ και την Οργη.Ποια ηταν η κινητηρια δυναμη που μ'εσπρωχνε ολο και πιο πολυ προς το χειλος του γκρεμου....
Κι'ουτε ειχα διαθεση για σκεπτικισμο ή αυτοκριτικη.
Πνιγομουν.Ηθελα να ξεφυγω.
Απ'ολους και ολα...
 Θα εβγαινα εξω.......

#.3
  Παρα το γεγονος οτι ειχε ηδη μπει ο Νοεμβρης,ο καιρος ηταν ηπιος και ενα απαλο δροσερο αερακι μας αγκαλιαζε ολους.Ηταν ευπροσδεκτο και αναζωγοννητικο.Ειδικα για τους αμαρτωλους που περπατουσαν αναμεσα στο πληθος με τον Ποθο να τους σιγοκαιει.
Φτανοντας στη εισοδο του Club,μπηκα αμεσως διχως να περιμενω στην σπειροειδη ουρα που εκτινοταν καμποσα μετρα μακρια.Μερικες φορες το να εχεις γνωστους που δουλευουν  νυχτα ειναι καλο.
Ενιωσα αμεσως να γινομαι "Ενα" με το ημιφως και την μουσικη που εριχνε γροθιες στον θωρακα μου.
Γινοταν "πατεις με,πατω σε" διχως να με πειραζει,Προχωρουσα σαν υπνωτισμενος,με οδηγο το Παθος και την αναγκη να φτασω στο μπαρ να παραγγειλω το συνηθισμενο μου ποτο.
  Η αυτοεκτιμηση μου,το ωραιο μου παρουσιαστικο και ηΤεχνη του να κανω Κορτε ενδυναμωθηκαν απο το σκοταδι και την ψευδαισθηση του Αλκοολ.
Ακροβατησα περιτεχνα στον ιστο που ειχα στησει και πλησιασα το θηραμα μου.
Η μελαχροινη κοπελα,την υπολογιζα περιπου 25 ετων,φανηκε ενθουσιασμενη μαζι μου.
Ενα μοναχικο,θερμο θηλυκο,χαμενο στην πολυκοσμια.Χορευε λαγνα,διχως να φοβαται το φλερτ,διχως να την φοβιζει η Γλωσσα του σωματος.Με τα χερια της σηκωνε τα μαυρα της μαλλια,λικνιζοντας το κορμι της στον ηχο της μουσικης.
   Ω ναι!!!!Χορεψαμε.Αγκαλιαστηκαμε και φιληθηκαμε αναμεσα στον κοσμο που μας εσπρωχνε και μας  ποδοπατουσε!!!!!Ηξερε πως θα την εκανα δικη μου.Ενιωθα τους μηρους της να καινε,ενιωθα την αναγκη της για "οικειοτητα" απο τον τροπο που τα μαυρα της ματια κοιταζαν τα δικα μου.
 
Προχωρησα βιστικα προς την εξοδο παραμεριζοντας τον υπολοιπο κοσμο.Το χερι μου την κρατουσε σφιχτα προκειμενου να μην την χασω.Ενιωθα την αναγκη να χαθω αμμεσα στο κορμι της.Ν'αγγιξω τα χειλη μου σε καθε ιντσα του κορμιου της.Να φιλησω καθε της ατελεια.Να δαγκωσω το Μηλο της Εριδος που εκριβε αναμεσα στους πληθωρικους μηρους της.
Βγηκαμε εξω απο το μαγαζι κι'εκεινη σχεδον τρεκλιζοντας απο το ποτο προπορευτηκε και μ'αφησε να την ακολουθω σαν υπνωτισμενος,ερεθισμενος.
Μια σκοτεινη γωνιτσα ηταν το καταλληλοτερο σημειο για να της αποσπασω ενα φιλι.Μια αγκαλια.Ενα χαδι στο στηθος της,που παλλοταν απο ποθο.Σηκωσα βιαια την μπλουζα της και κατεβασα το σουτιεν της.Μεσα στο σκοταδι που καλυπτε με μητρικη στοργη τ'ανομηματα μας...Δεν μπορουσα παρα να σκεφτω μονο την θερμη του κορμιου της.
Καποιος καλουσε τ'ονομα μου.Το ακουσα καθαρα.Μεσα στην νυχτα.Και το σκοταδι ηταν ικανο να αντανακλαει καθε ηχο,καθε ψιθυρο...
Συνεχισα να την φιλαω καθως ειχα ριξει ολο το βαρος του κορμιου μου επανω της.
Το καλεσμα ηταν επιμονο και οικειο.Παρ'ολο που προσπαθουσα να το αγνοησω,εκεινο γινοταν ολο και πιο δυνατο,εχθρικο.Μπορουσα ν'ανιχνευσω θυμο στην χροια του.
Παγωσα...με το χερι μου στο στηθος της και τα χειλη μου λιγα εκατοστα απο την θηλη της...
Ξανακουσα να καλουν τ'ονομα μου.Κοιταξα δεξια...Ηταν Εκεινη....
                                                                           ***

   Καθοταν διπλα στην μπαλκονοπορτα και με κοιτουσε που ημουν χαμενος στις σκεψεις μου.
<<Με αγνοεις?Τοση ωρα καθομαι και σου μιλαω κι'εσυ με αγνοεις?Ποσο θα συνεχιστει ολο αυτο?Απο την ημερα που σε γνωρισα μεχρι τωρα,εισαι χαμενος στις σκεψεις σου!>>
Την κοιτουσα τρομαγμενος (θαρρεις) και προσπαθουσα ,ματαια να βρω επειχηρηματα να θεσω για να με υπερασπιστω.
<<Λοιπον,να σου πω κατι....???Βαρεθηκα.Κουραστηκα....Δεν μπορω πλεον να προσπαθω ν'αποκωδικοποιησω  οτι νιωθεις.Καποια στιγμη θα πρεπει να μου μιλησεις.Δεν αντεχω ολη αυτη την σιωπη.>>
   Ποσο δικαιο ειχε.
Και την ειδα να κανει παυση σε αυτα που ηθελε να πει επειδη ολα εκεινα που ηθελε ν'ακουσει ηταν πολυ πιο σημαντικα...Επνιγε καθε λεξη που ηθελε ν'αρθρωσει απλα και μονο για να με ακουσει...
Κενο.Το μονο που μπορουσε να διαπερασει και να σπασει το "φραγμα του Ηχου" ηταν οι σειρηνες απο τα περιπολικα που περνουσαν βιαστικα απ'εξω...
   (Ηθελα να την "παρω" αμεσως!Αυτη η αμυντικη/επιθετικη σταση που κρατουσε απεναντι μου μ'ερεθιζε απιστευτα.Η σιωπη της.Τα σφιγμενα της χειλη.Το επικριτικο της βλεμμα)
  Κι'επειτα μιλησε...
  <<Το περιμενα πως δεν θα ειχες τιποτα να πεις!Τα γαμησες ολα.Μια ζωη ησουν Βλακας.Και συνεχιζεις να εισαι>> Εκανε μια μικρη παυση αγγιζοντας το τζαμι της μπαλκονοπορτας,κοιταζοντας εξω...και συνεχισε...
<<Αυτο που δεν εχω καταλαβει ειναι πως παρ'ολο που με βλεπεις οτι εχω φτασει τα Ορια μου,συνεχιζεις να φαιρεσαι μ'αυτη την μυστικοπαθεια που ποτε δεν συμπαθησα.>>
     Ποσο δικαιο ειχε!!!!
Παντα ημουν ετσι.Κρυψινος.Ποτε δεν μπορεσα να μιλησω ανοιχτα για ολα οσα ηταν μεσ'το μυαλο μου.Παντα σιγο'καιγε η φλογα της Λαγνειας και της Οργης μεσα μου.
Ενιωθα το εδαφος να γκρεμιζεται κατω απο τα ποδια μου.Παντα ετεινα προς την παρακμη.Τις σχεσεις μιας βραδιας.Ερωτας διχως δεσμευσεις.
Λατρευα την Σαρκα και υποτιμουσα το Πνευμα των ερωμενων μου.



   Δεν εκανα τιποτα για να την σταματησω απο το να βγει απο το διαμερισμα/την ζωη μου.
Απλα αναψα αλλο ενα τσιγαρο και αφουγκραστηκα τον ηχο των τακουνιων της να "δραπετευουν" απο την "διαφορετικοτητα" που δεν μπορουσε ν'αντεξει.Την αδιαφορια μου.Την ελλειψη αγαπης και στοργικοτητας.
 Και λιγο πριν ακουσω τον ανελκυστηρα να φτανει στο ισογειο,αρπαξα το κινητο μου και εψαξα στις "επαφες" μου....για κατι αλλο,κατι διαθεσιμο,κατι που θα μπορουσα να κανω δικο μου εστω και για μιση ωρα...
Σατυρος!Σοδομιστης!Βεβηλος!
Ημουν τα παντα και τιποτα.
Ερμαιος των νοσηρων μου σκεψεων.Ερμαιος της Παρακμης που παντα εκρινα αρνητικα.Ισως απο φοβο,ισως απο αρνηση.
Ημουν γονατιστος μπροστα στην "Αφροδιτη" απο την ωρα που ειδα το φως της Ζωης...
                                                              ***

Εσφιξα την θηλη της αναμεσα στα δοντια μου...απαλα εν μερη,δυνατα ωστοσο,για να νιωσω τα γονατα της να λυγιζουν και να την εγκαταλειπουν...Μπηκα μεσα της αργα...βασανιστικα αργα...
Ενιωθα ν'ανοιγω διοδο σ'ενα σκοτεινο διαδρομο που μπορουσε να κυοφορησει Φως και Σκοταδι μεσα του...Στην Πηγη της Ζωης που με ειχε δεσμιο...
Με τα δαχτυλα μου χαϊδεψα το "Ροδο" που πασχιζε ν'ανθισει...Ισως και να το χαϊδεψα λιγο πιο βιαια απ'οτι πιστευε πως θα εκανα.Απ'οτι ηλπιζε ...
Ενιωσα τους χυμους της,σαν λαβα,καυτους,επανω στα χερια και τον Ανδρισμο μου....
Μικρες φλογες  τρεμοπαιζαν στις κορες των ματιων μου,προμηνυοντας ενα μελλον διχως...εκεινη!
    Η παλαμη μου επνιξε τις κραυγες που αποποιραθηκαν να βγουν απο τα καλοσχηματισμενα τις χειλη την στιγμη του οργασμου...την στιγμη που η κοφτερη οδοντωτη λεπιδα του κυνηγετικου μαχαιριου μου διαπερνουσε την βελουδινη σαρκα της...Δεν μπορουσα να αποκωδικοποιησω το βλεμα της,τα ορθανοιχτα ματια της...Πονος ή Ηδονη κρυβοταν απο πισω τους?Ισως και τα δυο μαζι...εμπλουτισμενα με εκπληξη...τρομο,μετανοια,θλιψη...
   Οσο για τα δικο μου βλεμα?Τα δικα μου ματια?Εκεινα καθρεφτιζαν το δριμυ ψυχος του χειμωνα που ερχοταν,το Σκοταδι που θα ζηλευε η νυχτα και Κακια που θα εκανε τον Εωσφορο να με διεκδικησει ταχυτερα...

   Τι αλλο θα μπορουσα να κανω περα του να
 καλυφτω κατω απο τις νοσηρες,λαγνες σκεψεις μου...???

   Ποιος θα μπορουσε να την ακουσει να φωναζει μεσα απο το μυαλο μου...???
   Ποιος θα μπορουσε να την...σωσει...???
   Ποιος θα μπορουσε να με ενοχοποιησει???Να με καταδικασει???Να με κανει να πληρωσω για την ασελγεια και την Οργη μου...???



                                                            ΚΑΝΕΝΑΣ !!!!!!!

                                           (Οποτε μην απορεις γιατι το εκανα...)

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

7 Deadly Sins:SLOTH


   Η αισθηση του κατα ποσο γοργα ή οχι κυλαει ο Χρονος μεταβαλλεται αναλογα με την οπτικη γωνια απο την οποια κοιταζεις....και του κατα ποσο ομορφες ή ασχημες στιγμες βιωνεις...
  Τα παντα ειναι υποκειμενικα σ'αυτη την ζωη και η αντικειμενικοτητα ειναι...η ασπιδα του Αδιαλλακτου....
   Η στασιμοτητα σου σε βολευει.Οσο κατακριτέα κι'αν ειναι...Και για σενα ο Χρονος κυλαει λιγο πιο αργα απ'οτι αντιλαμβανονται οι υπολοιποι...
Δεν εχεις την δυναμη να τους ακολουθησεις στον φρενηρη ρυθμο τους.Και ουτε εχεις κανενα κινητρο ή διαθεση για να το προσπαθησεις.Ποσο θα ηθελες να εχεις ενα μαγικο τηλεχειριστηριο και να πατησεις την ΠΑΥΣΗ στην ακατασχετη ροη των πραγματων που σε πνιγει....Στη ροη του Χρονου που σε υποχρεωνει να γινεσαι ρομποτακι με βαση τα "Θελω" των Αλλων...
Χαμενος σ'εναν τροπο σκεψης που ο περιγυρος σου ειναι ανικανος να κατανοησει,καταφευγεις σε δραστηριοτητες και "δικαιολογιες" για να χαραξεις μια πορεια που δεν αφηνει ιχνη πισω της...
  Το προβλημα ειναι στους τριτους.Το ξερεις.Τα ψεματα που λες για να επισκιασεις την τεμπελια,την ανασφαλεια και την αναβλητικοτητα σου,τα εχεις πιστεψει και ασπαστει σε σημειο που εχουν γινει μερος της ζωης σου.Τα επεξεργαζεσαι διαρκως και προσπαθεις να βρεις επιχειρηματα για να θεσεις, όποτε νιωσεις στριμωγμενος....( προκειμενου να τα υποστηριξεις )
Οι Αλλοι φταινε!!!!Οχι Εσυ!!!!!Κοιτα γυρω σου...παντου ανθρωπακια πνιγμενα στον συμβιβασμο,στην δουλεία και την εξαθλιωση που μισεις!!!Τοσο "τρεξιμο" και τοσος κοπος σου φαινονται ματαια.
Κοιταζεις καθημερινα με οικτο ολους εκεινους που τρεχουν για να συντηρησουν την οικογενεια τους.
Ποσο χαιρεσαι που εισαι αγαμος κι'ελευθερος να μπορεις να προσφερεις και να στερεις πραγματα στον εαυτο σου διχως να 'χεις να απολογηθεις σε κανεναν...Τους κοιταζεις και βλεπεις μονο παρανοια.Ενα διαρκες τρεξιμο...
  Απο την αλλη,κοιταζεις ολους εκεινους που παρ'ολο δεν εχουν βερα στο δεξι,ουτε δανεια,ουτε υποχρεωσεις...τρεχουν καθημερινα...εργαζονται πυρετοδως....

Ακομη πιο ματαιο στα ματια σου!!!!!
Ο ελευθερος χρονος σου ανεκαθεν ηταν ζωτικης σημασιας για 'σενα.
 Θεωρεις τελειως ανουσιο και χαζο ν'απολογηθεις για ολα εκεινα που θα επρεπε να κανεις,αλλα...δεν ειχες την ορεξη...
Ενα τμημα του εαυτου σου ειναι σε θεση να κρινει το Σωστο και το Λαθος,που εχεις αφομοιωσει στην τοσο,μα τοσο εναρετη και πολυασχολη ρουτινα σου...
Κι'αν κανείς/κάποτε σε ρωτησει με τι ασχολεισαι...απλα απαντησε ..."Εισοδηματιας""....(αφου ξερεις να τρως διχως να κοπιαζεις....)

    (Ξερω...βαριεσαι να διαβασεις κι'αυτο το γαμημενο κειμενο που σκιαγραφει την...δυσαρεσκεια σου για καθε μορφη δραστηριοτητας που θα σε καθιστουσε αμμεσα αποδεκτο στην "Αγελη" σου...)

 Quotes:
"Η οκνηρία είναι η κόρη του πλούτου και η μητέρα της φτώχιας" (Π. Ντε Κουρσέλ)

"Η εργασία σε κάνει αναίσθητο απέναντι στις στενοχώριες" (Κικέρων

"Η δουλειά απαλλάσσει τον άνθρωπο από τα τρία βασικότερα κακά απ' την ανία, απ' τα ελαττώματα και την ανάγκη" (Βολτέρος)

"Η άνεση και η ανάπαυση αποχαυνώνουν και χαλαρώνουν την δύναμη της ψυχης" (Φώτιος Μεγάλος

"Η δουλειά είναι το δρεπάνι του χρόνου" (Ναπολέων)

"Η δουλειά και η δημιουργία επιβραδύνουν τον ερχομό του γεράσματος και του μαραζώματος" (Σ. Κονενκόφ)

"Εργάσου και φύλαγε τον Παράδεισο" (Δύο πρώτες εντολές του Θεού για τον Αδάμ τον πρωτόπλαστο) 

"Ύπνος , μνήμα της νυκτός" (Αριστοτέλης)


Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

7 Deadly Sins:WRATH

   Νιωθεις τις φλεβες στο κορμι σου να παλλονται...τους κροταφους σου ετοιμους να εκραγουν...
το εσωτερικο των αγκωνων σου να φλεγεται...ενω η βαση του αυχενα σου ειναι μουδιασμενη και πολιορκημενη,απο εναν διαολεμενο πονο που κανενα παυσιπονο δεν μπορει να τον παρει μακρια σου...
  Αυτη η Γαμημενη Ζυγαρια του Καλου και του Κακου νιωθεις οτι εχει χαλασει......Ανεβαινεις στην δικη σου και νιωθεις οτι εισαι λιγο παραπανω απο το Οριο...(Το αποτελεσμα ειναι ικανοποιητικο)...Ανεβαινεις σε μια ξενη και βλεπεις τον δεικτη της να υπερβαινει οχι μονο το αποτελεσμα που βολευε την αυταρεσκεια σου,αλλα σε κανει να αμφισβητεις ολη σου την υπαρξη...Ν'αναιρει καθε τι που σε Θεοποιουσε στα ματια σου...να σε κανει να νιωθεις απλα ΚΑΚΟΣ!!!!ΑΔΙΚΟΣ!!!!....ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟΣ (με βαση τα λεγομενα τριτων)....
   Εμπιστευεσαι καποιους ανθρωπους και τους λες το "σχεδιο εξοντωσης του εχθρου" σου.
Απλα βγαινεις και παλι Κακος!Παλι Υπερβολικος!
   Θελεις να εγκαταλειψεις καθε ιχνος μνησικακιας που σιγοκαιει μεσα σου αλλα η φλογα της αναζωπυρωνεται καθε φορα που καποιος προσπαθει να σ'εμποδισει απ'το να κανεις Κακο σ'εκεινους που σε πληγωσαν....
   Ζεις,Αγαπας,Προσφερεις... και .............................
Εισπρατεις....κακια,ζηλοφθονεια,περιφρονηση,αδιαφορια...(ολα καλυμμενα απο ενα διαφανο πεπλο αδιαλλαξιας τριτων).
   Προδοθηκες....
Ενιωσες να κρεμεσαι σ'εναν Σταυρό οπου (παρα την αδυναμια σου ν'αντιδρασεις,σε χλευαζαν και σε περιγελουσαν)....Ενιωσες το Σωμα σου σου να βαραινει,αλλα να μην μπορει ουτε καν ν'αγγιξει το εδαφος,απο το μεταλλο που σε κρατουσε στασιμο...Απο τα καρφια που κρατουσαν δεσμια την γηινη σαρκα σου....
   Ξερεις οτι θ'ΑΝΑΣΤΗΘΕΙΣ  μονο οταν λυτρωσεις την ψυχη σου απο το μενος που σιγοκαιει μεσα της...
   Εχεις ηδη επιλεξει τα ατομα που θα βυθισεις σε μια κολαση διχως επιστροφη,που θα τα κανεις να νιωσουν τι σημαινει ΠΟΝΟΣ!!! 
  
   Λυπαμαι!!!Συμπεριφερομαι ανοητα,(θαρρεις) αλλα η φλογα Κακίας στην ψυχη μου...θεριευει οσο "φυσουν" για να την σβησουν... 

    Θα ισοπεδωσω ολους οσους μου εκαναν Κακο συνειδητα και αποχωρησαν με αυταρεσκο χαμογελο...
    Θα ειμαι το "Χερι του ΘΕΟΥ" που θα αλλαξει την μοιρα της τοσο προσχεδιασμενης ζωης τους.... 
    Παραδεισος,Κολαση και Καθαρτηριο θα ειναι απλα ΟΥΤΟΠΙΑ σε σχεση με το μερος που θα στειλω οσους με πονεσαν,οσους δεν μπορεσα ποτε να συγχωρησω...και ακομη σιγοκαινε μεσα στην τοσο ανεκτικη-ανθεκτικη(?) Ψυχη μου...
     Ισως η "Οργη" να ειναι αυτο που μ'εκφραζει...
     Ισως η "Οργη" να ειναι η καταστροφη μου (αφου εχω παρει κι'αλλους μαζι μου)....
...............ισως να ειμαι τελείως ανωριμος...................
         
     Ισως...να μην με νοιαζει τιποτα...και κανενας...
Και παρα την "Χριστιανοσυνη" που τοσο ενθερμα ασπαζομαι,η ψυχη μου ανυπομονει να δει μελλοντικα μερικες ψυχες να βουλιαζουν στην Ταφρο που οι ιδιες εσκαβαν για τους εχθρους τους............

 Dog Eat Dog...maybe...afterall.........................

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

7 Deadly Sins:GREED


   Σ'εναν κοσμο Ουτοπικο,οπου οι πραγματικες αξιες της ζωης καλυπτονται πισω ενα διαφανο πεπλο απατης και διαφθορας,δινεις την μαχη σου για να ζησεις σ'ενα ανετο Παρον και να εξασφαλισεις ενα Μελλον που θα σε βοηθησει να πραγματοποιησεις τα Θελω σου.Η οικονομικη ανεση που τοσο αποζητας σε κανει να πιστευεις πως η ποιοτητα της ζωης σου θ'αναβαθμιστει.Πως το κενο που τοσα χρονια νιωθεις μεσα σου θα γεμισει.Πως δεν θα χρειαζεται να αγχωνεσαι για το πως θ'ανταπεξελθεις σε ολα αυτα που θελεις να γινουν δικα σου.Στο πως θ'ακολουθησεις τον τροπο ζωης που σου πλασαρουν τα ΜΜΕ και ο περιγυρος σου...Την λυση την ξερεις.Το χρημα θα σε κανει ευτυχισμενο.Θα σε τραβηξει απο την μιζερη στασιμοτητα σου και θα σου ανοιξει της πορτες για ενα καλυτερο αυριο.Εισαι ενθερμος υποστηρικτης της ιδεας οτι το "χρημα" φερνει την ευτυχια και εχεις ακραδαντα επιχειρηματα να θεσεις,προκειμενου να υποστηριξεις την αποψη σου και να συνεχισεις να ζεις μεσα σε εναν φαυλο κυκλο,που σε βοηθαει να εκπληρωσεις με μεγαλυτερη ευκολια τα υπολοιπα 6 θανασιμα αμαρτηματα...
Εκτος κι'αν εισαι αυτοδημιουργητος οικονομικα ή ωριμος αρκετα για να μπορεσεις να διαχειριστεις το χρημα ουτως ωστε πραγματικα να σε βοηθησει.
   Αυτο που παραβλεπουμε ειναι πως οτιδηποτε υλικο δεν μπορει παντα να μας φερει την ευτυχια.Αν εστιαζαμε λιγο στην κατακτηση της αυτογνωσιας μας,στο αρτιο χτισιμο των διαπροσωπικων μας σχεσεων και την επιστροφη μας στην απλοτητα,δεν θ'απλωναμε την παλαμη μας για 30 αργυρια.
Προς αποφυγη παρεξηγησεων,δεν ειμαι κατα του Πλουτου.Δεν αναφερομαι σε μια οικονομικη κατασταση που σου επιτρεπει να ζεις με αξιοπρεπεια σου προσφερει πραγματα ή να σε βοηθαει να εχεις καλυτερη αντιμετωπιση οσο αφορα το συστημα υγειας,μορφωσης κ.τ.λ. Σε καμια περιπτωση δεν ειμαι υπερ της οικονομικης αναπηριας που σε καθιστα ανυμπορο να ακολουθησεις τις μικρες επιγειες απολαυσεις...Αναφερομαι αποκλειστικα και μονο στην μεριδα των ανθρωπων που το "ταξιδι" τους για ενα ευοιωνο "Αυριο" καταληγει στην απληστια και τους διαφθειρει.Τους κανει να ζητουν ολο και περισσοτερα διχως να νοιαζονται τον τροπο που θα τα αποκτησουν ή ακομη χειροτερα...απο ποιους...!!!
Αναφερομαι στην εκφυλιστικη αυτη Νοσο που σε μετατρεπει σ'ενα ψυχρο,αχρωμο και κυνικο Ον που σε κανει να κοβεις βολτες στον αερα μεχρι να δεις στο εδαφος κατι που γυαλιζει.
Την τσιγγουνια πολλοι την αγαπησαν...τον τσιγγουνη ουδεις.Ουτε καν οι ομοιοι του.

    Αυτοι οι ζωντανοι-νεκροι κυκλοφορουν εκει εξω εχοντας παντελη απουσια συναισθηματων προς τριτους και παντα σκεφτονται το πως θα επωφεληθουν υλικα και αϋλα απο τους συνανθρωπους τους.
Η απληστια τους κανει να παιρνουν και σπανια να δινουν.Να ζητουν και να δεχονται την βοηθεια σου σε οποιονδηποτε τομεα αλλα οποτε εχεις εσυ την αναγκη για στηριξη (δεν μιλαω για οικονομικη) να αποτραβιουνται απο φοβο μηπως χρειαστει να σε βοηθησουν.Διοτι δεν υπαρχει γι'αυτους κανενα οφελος.Δεν εχουν κινητρο να ειναι διπλα σου.Ειναι ολοι εκεινοι που κλαιγονται καθημερινα για την ελειψη χρηματων,για την ακριβεια στα παντα,για ολα τα δεινα που συμβαινουν στην τοσο ρηχη και αθλια ζωη τους.Ανθρωποι μιζεροι που καταστρεφουν φιλικες και ερωτικες σχεσεις με την τσιγγουνια και την κλαψα τους,ενω η τσεπη τους ειναι τοσο γεματη που θα μπορουσε να τους παρεχει τουλαχιστον τα βασικα ωστε να σταματησουν να ζουν σαν...φτωχοι!!!Κι'επειτα πιανεις τον εαυτο σου να δυσανασχετει απο την διαρκη μεμψιμοιρια τους και αναποφεκτα βλεπεις οτι ενω εσυ εισαι κατωτερος οικονομικα,μπορεις και ζεις φυσιολογικα,μπορεις και προσφερεις στον εαυτο σου και σε τριτους.Σε θεωρουν ανεξελεγκτα σπαταλο και σε κατηγορουν (σε ζηλευουν σε περιπτωση που δεν το εχεις συνειδητοποιησει ακομη).

    Αν βαλεις στο μικροσκοπιο τον εαυτο σου θα δεις οτι εισαι ανθρωπος σχετικα εξωστρεφης,που σου αρεσει να μοιραζεσαι αυτα που νιωθεις και βιωνεις καθημερινα,χαιρεσαι οταν απλωνεις το χερι σου να "σηκωσεις" καποιον και εισαι ικανος να ξοδεψεις ολα σου τα χρηματα προκειμενου να περασεις ομορφα ακομα και με κοστος να μην μπορεις ν'ανταπεξελθεις οικονομικα στο αμμεσο μελλον.Ποτε δεν υπολογισες το κοστος.Κι'αν το 'κανες ηταν επειδη πραγματικα το χερι σου δεν εφτανε τοσο ψηλα ωστε να φτασεις κατι.Παντα γνωριζες οτι δεν μπορεις να προσφερεις στον εαυτο σου ολα αυτα που ποθει και εδινες βαρος σ'αυτα που ηταν ζωτικης σημασιας.Ακομη και οταν χρειαζοταν να κανεις δωρο σε καποιον το 'κανες με την καρδια σου και ανυπομονουσες να του το δωσεις για να τον ευχαριστησεις...Ω,ποσο διαφορετικος εισαι απ'ολους εκεινους τους απληστους,τους μολυσμενους.Ολα εκεινα τα απεχθη οντα που οτι αγορασουν ή οτι κανουν το κρυβουν γιατι φοβουνται την ζηλεια και την γλωσσοφαγια.Που σε καθε σας εξοδο δυσανασχετεις απο τις υπερμετρες "γυφτιες" τους και οταν επιστρεφεις σπιτι σου νιωθεις στραγγισμενος ψυχικα και την σπιθα της οργης να σιγοκαιει στο στηθος σου...
   Απληστια και Ζηλοφθονια τα θεωρω ταυτοσημα.Δεν μπορεις να εισαι ερμαιος του ενος διχως να ενδωσεις και στο αλλο...

   Η ζωη ειναι τοσο συντομη,παραξενη,πολυπλοκη φαινομενικα.Ισως να μην υπαρχει Τυχη.Ισως η ευτυχια μας να εξαρταται αποκλειστικα απο τον τροπο σκεψης μας και τις επιλογες που κανουμε.Απο το ηθος μας και το βαθος του χαρακτηρα μας.

   Κι'αν τοσο πολυ ζηλευεις τον Μιδα,να ξερεις πως οτι αγγιζεις θα σαπιζει και θα φθειρεται πριν το χαρεις.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

7 Deadly Sins:PRIDE

                                                 "Beauty makes the World go 'round"



 {{Μια συνηθισμενη Κυριακη...ενα ακομη πιο συνηθισμενο πρωινο...μιας διαφορετικης κοπελας.
Στεκοταν παγωμενη μπροστα απο τον καθρεφτη του μπανιου της.Το προσωπο της πλαισιωνε μια ωχρη επιδερμιδα με ροδαλα μαγουλα,ροζ λεπτα χειλη (παντα σφιγμενα),μαυρα ματια (που ηταν παραθυρο στην Αβυσσο) και μαλλια μακρυα σγουρα και μαυρα σαν τον εβενο.
Περιεργαστηκε καθε ιντσα του προσωπου της τελετουργικα...Εξορκιζοντας καθε πιθανη ρυτιδα που εμφανιζε το φως...
  Παντα ηταν ομορφη,ετοιμολογη,με κορμοστασια που της εδινε αρχοντικη υποσταση...
Αλλα...........
Απο την εφηβεια της,απο τα πρωιμα χρονια της ως γυναικα ηταν χαμενη μεσα στην ανασφαλεια και το σκοταδι.Ο Σταυρός που προσκυνουσε ηταν το ειδωλο της...Μοναδικη της φιλοδοξια η αιωνια νιοτη.Επρεπε να ειναι "ατσαλακωτη".Ανωτερη απο καθε βδελυρο Ον που ανεπνεε και κυκλοφορουσε διπλα της.Ενιωθε τελειως διαφορετικη απο τους αλλους...Ηταν προικισμενη.Ηξερε πως να φερθει οταν συναναστρεφοταν με κοσμο,γνωριζε το "Savoir-Vivre" και το ασπαζοταν σαν την Βιβλο.
Χαμενη παντα στις σκεψεις της,στις φιλοδοξιες της,στην αναγκη της να ειναι αρεστη και στα 2 φυλλα προκειμενου να τρεφει την υπεροψια της...<<Παντα θα ειναι καποια κατωτερη μου...>> σκεφτηκε και αντλησε δυναμη......<<αλλα θα υπαρχει παντα καποια ανωτερη,πιο αδιστακτη,πιο νεα που δεν φοβαται να χρησιμοποιησει τα νιατα της προκειμενου να ανεβει σε καθε τομεα της ζωης της...>>.
  Νιοτη,ομορφια,πλουτος...ηταν τα συστατικα ολης της υπαρξης της.
Ενεπνεε εμπιστοσυνη,εδειχνε βαθος χαρακτηρα ,ευαισθησια προς τριτους,καλυμμενα ολα πισω απο ενα χαμογελο που εκρυβε την πραγματικη υποσταση της,ολα εκεινα που θα την εκαναν ομοια με ολους τους υπολοιπους.Εκρυβε ολα οσα θα την απομυθοποιουσαν.
  Ποτε δεν πιστεψε πραγματικα στον εαυτο της!!!Παντα ο χαρακτηρας της ηταν ενα "κολαζ" απο κομματια που μαζευε μεχρι σημερα.Εμπειριες,αναμνησεις,ατακες,χομπυ,μοτιβα συμπεριφορας απο αλλους...Ταινιες και βιβλια τα "καταβροχθιζε" ακορρεστα προκειμενου να χτισει ενα μελλον αξιο σεβασμου.Καλπικο οσο και ο τροπος που υφαινε ολον αυτον τον ιστο ψευδους στον οποιο βασιζοταν.

    Ενα κοριτσι χαμενο στις ιδιες του τις σκεψεις.Βασιλισσα σ'εναν τοπο απατης & υποκρισιας.Καλπικη εσωτερικα κι'εξωτερικα.Ακριβες αντιγραφο της εικονας που εξεπεμπε.Η Ζηλεια μαστιγωνε το "Εγω" της καθημερινα θελοντας να ειναι πρωτοπορος σε ολα.Η ανωτερη υπαρξη της επρεπε να γινεται αντιληπτη παντου.

   Η Προσωποποιηση της Υποκρισιας αφησε οτιδηποτε γηινο καλυπτε το κορμι της να πεσει στο πατωμα.Θαυμασε το στητο στηθος της στον καθρεφτη,πενθησε το γεγονος 
οτι δεν μπορουσε να εχει μια πληρη εικονα του και "γλυστρησε" στο καυτο νερο της μπανιερας της....
Η Ομορφια επρεπε να ειναι το Στεμμα της ...και το Κυρος,το Σκυπτρο της...
   Ειχε επιγνωση του καθε λεπτου που προσπερνουσε την αθλια,καλπικη ζωη της.Γνωριζε πως ο Χρονος εφθειρε τα παντα γυρω της.Επαιρνε τ'αγαπημενα της προσωπα,μαστιγωνε την ψυχη της με αγχος και τρομο...Ως ποτε θα φλερταρε διχως να φαινεται "αστεια"...(???).Ο μισθος της μετα βιας μπορουσε να της παρεχει τα βασικα.Η αυτοεκτιμηση της βυθιζοταν σ'ενα απεραντο σκοταδι....Οι "παγκοι" με τα καλλυντικα μετατρεπονταν σ'ενα μπαλλονι  που ανεβαινει...διχως να καταφερνει εκεινη να πιασει το σχοινι του...
   Ενας "Ντοριαν Γκρεϊ" με αιδοιο.Με ανασφαλειες και ψυχαναγκασμους....που εβλεπε το πορτραιτο της να γερναει και να φθειρεται...

    Το νερο ηταν τοσο καυτο που μετα βιας το ανεχοταν στο κορμι της.Το εσωτερικο της θυλυκοτητας της,το Κεντρο της γυναικειας της υποστασης,μπορουσε να το νιωσει ως κατι το επιγειο.Να το κανει ν'ανθισει,ν'ανοιξει τα πεταλλα του... ενω το Εγω της αργοπεθαινε....εσβηνε....
   Σηκωθηκε ορθια,βλεποντας το νερο να σταζει απο τα (τοσο ποθητα) στηθη της.Τις ερεθισμενες θηλες της που σηματοδοτουσαν την γηινη υποσταση της.Το φτηνο ξυραφακι που επεσε και "κρυφτηκε " πισω απο την μοιρα που την ηθελε ζωντανη-ηττημενη...μιζερη...Τις διπλες λεπιδες του ξυραφιου που αντανακλουσαν το Φως και το Σκοταδι...
    Θετοντας υψηλοτερους στοχους (απ'οσους πιστευε πως θα πετυχει) ξεκινησε να ζει σε ενα Παρον στρωμενο με μοναξια,αποξενωση και υπεροψια.
    Να βαδιζει προς ενα  μελλον που αντανακλουσε χαμενες αξιες σε καθε αιχμηρη επιφανεια....}}

  (Μην με μισησεις αγαπητε,ματαιοδοξε αναγνωστη...Η υπεροψια σου σε κανει να τα βλεπεις ολα απο την δικη σου οπτικη γωνια,ζωντας αποστασιοποιημενος και θεωροντας τα παντα
δικα σου...Λυπαμαι που το λεω αλλα τα χερια σου θα κουραστουν να σφιγγουν το σκυπτρο σου τοσο σφιχτα...Το "Εγω" σου δεν μπορει να ειναι για παντα στο ζενιθ του...κι'αν συνεχισεις με το ιδιο μοτιβο συμπεριφορας...θα καταλληξεις να μαζευεις περισσοτερα συντριμια απο την ζωη σου απ'οσο πιστευες ποτε!!!Οι ανθρωποι γυρω σου καποια στιγμη θα σταματησουν να παρατηρουν οτι ζεις και αναπνεεις διπλα τους...και μοναδικοι σου φιλοι θα μεινουν οι τεραστιες στιβες με καλυντικα που βρισκονται παραταγμενες σαν στρατιωτακια και σε περιμενουν στωικα...)

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

7 Deadly Sins:GLUTTONY

   Μου φαινεται σαν χθες!!!!!Καποτε,πισω στο ....παρελθον,περασε απο την ζωη μου η προσωποποιηση της "Λαιμαργιας"...
  Ενα φαινομενικα ανθρωπινο "Ον" με ακορεστη ορεξη..........
Ενας frenemie με 2πλο στομαχι....και ερμαιος 5 θανασιμων αμαρτιων...
Ενας φιλος που δεν δισταζε να φτασει στον "καννιβαλισμο" προκειμενου να φτασει εκει που ηθελε!!!
  Μπορουσε να σε κολακεψει τοσο πολυ,και να κλαφτει ακομη περισσοτερο....προκειμενου να του ριξεις ενα "κοκκαλακι"...
Μπορουσε να κερδισει περισσοτερα απ'οσα πιστευες πως θα μπορουσε...Ηταν σαν εκεινα τα ψαρια που καθαριζουν τα ενυδρεια.Συγγνωμη που δεν θυμαμαι τ'ονομα τους/του.................................................

   Ποσο η ζωη μπορει να γινει ενας ασφυκτικος κλοιος που σε πνιγει?
Ποσο η πιεση που βιωνεις μπορει να σε οδηγησει σε ακροτητες....
Φαγητο,Ποτο,Καπνος,....και αλλες ουσιες παιρνουν Σαρκα και Οστα απο την στιγμη που τα διαλεξες για να 'ξορκισεις αυτα που καινε την ψυχη σου!
Μετατρεπεις το παρελθον σου σε μια  πανδαισια θερμιδων ,αιθυλικης αλκοολης,νικοτινης ....ανυμπορος (φαινομενικα) να ξεφυγεις.
  Τοσος λιγος Χρονος...τοσες γευσεις που σε δελεαζουν......σε καλουν...
Η υπερβολη σου κλεβει το στεμμα κι'εσυ απλα...παρακολουθεις τα παντα πισω απο ενα πεπλο....
   Το στομαχι σου θα γεμιζε με λιγοτερη ποσοτητα τροφης,οι πνευμονες σου ανετα θα μπορουσαν να χορτασουν με λιγοτερη πισσα........και το Παρον θα ηταν πολυ καλυτερο αν μπορουσαμε να το αντιμετωπισουμε με τον τροπο που συμβουλευουμε τους αλλους!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   Τι μπορει ν'αντεξει το σωμα σου????
Μεχρι που μπορεις να φτασεις για να καταλαβεις τις λαθος επιλλογες σου?
   Ως ποτε θα καταναλλωνεις περισσοτερα απ'οσα πραγματικα αντεχεις,διχως στο τελος να σε φθειρουν????
   Καποιοι θεοποιησαν τα καθαρτικα για να παραμεινουν .....κομψοι......
Καποιοι αλλοι επελεξαν να ξερνανε οτι τους προκαλουσε ηδονη...προκειμενου να ηρεμισει το στομαχι τους απο το γαστρονομικο τους ντελιριο!!!!!!!!!Τοσοι πειρασμοι...!!!Τοσος λιγος χρονος...!!!Τοσες πολλες επιπτωσεις...
Τοσο........μα τοσο εφημερο.......!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
 
   Και σε περιπτωση που δεν το 'χεις προσεξει...η αναγκη σου για κατι "περισσοτερο" σε κανει πιο κτητικο απ'οτι σε ειχαν συνηθισει!Πιο ανασφαλη με τον εαυτο σου!"Αδιστακτο" θα μπορουσα να πω...
Διοτι κανεις δεν μπορει (και δεν θελεις) να σου στερησει τις μικρες επιγειες ηδονες που σε κρατουν (οπως νομιζεις) ζωντανο!!!!!!
Χαρουμενο..................πληρες!!!

Rewind........................

Σκεψου....

Αναθεωρησε.....

Ζησε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

......διχως να "γευτεις" περισσοτερο απ'οσο η η θνητη σου υποσταση  μπορει ν'αντεξει.....