"Limbo"

    Eκει που η λογοτεχνια δεν μπορει να προφτασει την ιδια την ζωη και η μυθοπλασια δεν ειναι ανταξια να την ανταγωνιστει...μνημες απο ενα αμμεσο παρελθον δινουν το παρον τους...
  Η Αγαπη,ο Πονος,ο Θρηνος αντιστεκονταν μηνες τωρα στην ζωη μου και με αγκαλιαζαν στοργικα (θαρρεις) δειχνοντας μου τι μπορουσα να ειχα κανει...ή τι δεν θα επρεπε...
   Παντα μου αρεσε να γραφω,κι'εγραφα πριν ακομη μου μαθουν αναγνωση...Παντα μου αρεσε να διαβαζω....ακομη κι'αυτα που ηταν απαγορευμενα για την ηλικια μου...

   Βιβλια "σκοτεινου" ή ερωτικου περιεχομενου χανονταν στο μυαλο μου μεσω βεβιασμενων αναγνωσεων.

   "Αρλεκιν","Βιπερ" και τομοι απο την "βιβλιοθηκη του τρομου" που τοσο παθιασμενα συνελλεγα κατεληξαν στο Τωρα.Στο παρον μου.
   Ποσες φορες εν ωρα υποτιθεμενης μελετης δεν ειχε μπει η μητερα μου στο δωματιο...βρισκοντας με μ'ενα ακαταλληλο βιβλιο  κρυμμενο πισω απο ενα αντιστοιχο,αλλα σχολικο...Ο Μαρκησιος Ντε Σαντ,η αισθησιακη-μαχητικη Αναϊς Νιν,ο Stephen King,Clive Barker,O.Wilde αναζωογονουσαν το Εγω μου ...
Μπορουσαν να με πανε ενα βημα περα απο την λογοκρισια που πληττει την καθε οικογενεια.Περα απο τις αρχες που ηθελαν να μου περασουν......
Η διψα μου για εμπειριες ηταν ενας οργισμενος ποταμος!!!
  Μπορουσα να προσπερασω  και ν'αψηφησω ολα οσα η οικογενεια μου,μου διδαξε με τροπο που δεν μπορεσα ποτε να κατανοησω...
Τον Πονο που ελοχευε στο μελλον ...
Τον πονο που κανενας δεν καταφερε να με προειδοποιησει οτι θα βιωνα με τροπο τοσο αγριο.
Για τις νυχτες φρικης...που ακομη και μεσα απ'οσα ειχα διαβασει δεν ηταν αρκετα να προετοιμασουν το εδαφος...της Πτωσης.
  Tα (τελευταια) βραδια που ο Πατερας μου ηταν Σπιτι του.Που ακομη κι'αν ημουν κουρασμενος ακουγα πισω απο τις κλειστες πορτες τον επιθανατιο ρογχο (που θα ειχα την τιμη ν'ακουσω απο κοντα!!!)...
Τις δοσοληψιες με τους γιατρους και τα φακελλακια,τις αμετρητες διαδρομες με το μετρο και τους ξενους συνεπιβατες.Ενα MP3 που σ'εγκαταλειπει κι'εκεινο επειδη ξεχασες να'αλλαξεις μπαταριες.Τον πονο,την θλιψη που ελοχευε μεσα σε 4 τοιχους που ο καθενας αγνοει.
   Τους γιατρους που λενε την διαγνωση τους μ'ενα υφος τοσο αυταρεσκο που μονο η κολαση θα μπορουσε να τους αποδεχτει...
   Κι'επειτα η Καταβαση....
Ενα Domino ασθενειων και παθησεων.
   Ενα τελος προμελετημενο....
             
                                                             ****************************
       (αυτο το σημειο ισως το αναπτυξω καποια στιγμη μελλοντικα αν βρισκομαι σε αντιστοιχη ψυχολογικη κατασταση,οποτε το αφηνω κενο)
                                              ****************************************

  Κι'επειτα το τωρα!!!!!!!!!!!
Γραφω σαν να ζηταω εξιλεωση.Σαν να θελω να μιλησω...Χωρις να το θελω.Χωρις να θελω να κουρασω η να βαρυνω κανεναν με ολο  αυτον τον πενθιμο αερα.
    Βαρεθηκα/κουραστηκα να βιωνω την ζωη μου μεσα απο διαδρομους περιστοιχισμενους απο μαρμαρο και πλαστικα λουλουδια.
   Ενω απο την αλλη νιωθω σαν εκεινες τις ηλιθιες πεταλουδιτσες που ακολουθουν το Φως και "σβηνουν"...πεφτοντας σε κατι που λαμπει,που τις δελεαζει...κι'επειτα τις καιει...

........................................Καπου μεταξυ ωριμοτητας και προωρης αυτογνωσιας τα παντα φαινονται να "δενουν" μεταξυ τους...
Καπου μεταξυ σωματικου και ψυχικου πονου.
Καπου μεταξυ αναγνωσης και γραφης...
   Εσωστρεφειας κι'εξωστρεφειας....
  Το Φως και το Σκοταδι (ισως να μπορεσουν να ενωθουν) και το Λυκοφως να ειναι το εδαφος που θα χτισουμε οτι εμεις επιθυμουμε...
   Η απωλεια του Πατερα μου,η υπερβολικη αγαπη της Μητερας μου και η επιθυμια μου να βρισκομαι στην αφανεια ενω ο χαρακτηρας μου με αναδυει,με ωθουν να κρατω την πενα πιο σφιχτα.

 Καπου εδω τελειωνω ολο αυτο που προοριζοταν ως εξομολογηση...Χωρις να τα εχω καταφερει....Ισως στο μελλον να μπορεσω να 'ξορκισω το ΦΩΣ με λιγο ΣΚΟΤΑΔΙ οπως και το αντιθετο...και ισως αν καποια στιγμη καταφερω να ενωσω και τα δυο να μπορεσω να...κοιμηθω..............................................