Το "Περασμα"

  Μαγεια!Γαληνη!Απατηλη αισθηση ελευθεριας...
Κατα την Δυση του Ηλιου ο ουρανος ειχε παρει εναν υπεροχο συνδιασμο χρωματων.Το ροζ και το γαλαζιο φλερταραν κι'αγκαλιαζονταν διχως να μπορεις να διακρινεις το καθ'ενα ξεχωριστα.Διασπαρτες μωβ πινελιες σ'εναν ονειρικο καμβα.Μια "παιχνιδιαρικη" μιξη χρωματων στην απεραντοσυνη του οριζοντα.Απαγορευμενο για οτιδηποτε περα απο μικρα αφρατα συννεφακια που ταξιδευαν μεσα σ'αυτον τον "πινακα" αστειρευτης ομορφιας,με ολη την βραδυτητα που χαρακτηριζει την κινηση τους.
  Το βλεμμα της χαθηκε σε ολη αυτη την μαγικη εικονα που ξεδιπλωνοταν μπροστα της,μεχρι τις κορυφες των βουνων (στις οποιες το χιονι δεν ειχε λιωσει ακομα).Κρατησε την αναπνοη της σε μια προσπαθεια να συλλαβει περισσοτερες εικονες,περισσοτερους ηχους απο το παρον που βιωνε...
Εκανε αλλο ενα βημα (διχως δισταγμο),προς το χειλος του γκρεμου που απλωνοταν μπροστα της...

  Ενιωθε το δροσερο αερακι να την τυλιγει σαν ενα σατεν υφασμα,τοσο απαλο,τοσο ψυχρο ταυτοχρονα...
Δεν μπορουσε παρα να δεχτει με χαρα την σωφρονιστικη επιδραση που ειχαν ολες αυτες οι εικονες στον Νου και το Σωμα της,αποκωδικοποιοντας τες σαν ανασταση του καθε κυτταρου της.Ναι!Ενιωθε πιο ζωντανη απο ποτε.Τοση ψυχικη και σωματικη ευεξια.
Ενα μικρο τσουξιμο στα ματια,μια ενοχληση απο τον κρυο αερα κι'επειτα ενα δακρυ της (δραπετευοντας ηρωικα απ'τις πυκνες,μακριες της βλεφαριδες) ξεκινησε το ταξιδι του στον Εξω Κοσμο.Και πριν προλαβει ν'αγγιξει το εδαφος παγωσε,εγινε ενα λιλιπουτειο κομματακι παγου σαν ακατεργαστο διαμαντι...πριν χαθει στο κενο.
  Απλωσε τα χερια της νιωθωντας τον Αιολο να παιζει με τ'ακροδαχτυλα της.
Με μια μικρη κλιση εμπρος καταφερε να φτασει την ματια της στα πιο αποκρυμνα,δυσβατα σημεια του γκρεμου που απλωνοταν απο κατω της.
Τοτε ηταν που παρ'ολιγου να χασει την ισορροπια της εξαιτιας ενος σμηνου πουλιων που περασε ξυστα διπλα της.Μερικων καταλευκων περιστεριων που το φτερουγισμα τους καλυπτε καθε αχνο ηχο της θνητης καρδιας της.
Ποσο ηθελε να συγχρονισει τους παλμους της με το τεμπο του φτερουγισματος τους.Ποσο ηθελε ν'ακολουθησει αυτα τα πλασματα στην πορεια τους (οποια κι'αν ηταν αυτη) ,εχοντας σφετεριστει αυτο που ποτε δεν ειχε γευτει ακορεστα.Αυτο που ανεκαθεν αναζητουσε,λιγη Ελευθερια!
  Επεσε εμπρος ανοιγοντας διαπλατα τα χερια,ισορροπησε στον αερα κανοντας μια κατακορυφη βουτια,ακολουθοντας την νεα της "οικογενεια" στην αδιακοπη αναζητηση της Αρετης που τοσο πασχιζε ν'αποκτησει.

Εκανε μερικους ελιγμους στον αερα οριοθετοντας επισιμα το "Ειναι" της σαν μερος του καμβα.Οι λεπτες δεσμες φωτος που περνουσαν απο τα συννεφα αγγιζαν με ερωτικη προσυλωση το καθε μελος του σωματος της,ανασταινοντας το με την θερμη τους.Κοβοντας καθε νοητα δεσμα με τον υλικο,ψευτικο κοσμο.Εικονες απο την ζωη που ειχε καποτε σαν θνητη αρχιζαν να την περικλειουν.Εικονες ευχαριστες αλλα και τρομαχτικες ταυτοχρονα.Απο μια ζωη που μονο πονο ειχε να της προσφερει ή σαν πονο εκεινη μετεφραζε τα παντα επειδη δεν μπορουσε να δεχτει ολα τα αυτα που διαδραματιζοντουσαν εμπρος της.Εκλεισε ορμητικα,καθε πιθανο περασμα των αναμνησεων κι'αρκεστηκε στο παραληρημα που βιωνε.
Ενας αποτομος ελιγμος-μειωση υψους-σταθεροποιηση πορειας και ξανα'γινε ενα με το σμηνος πουλιων που ακολουθουσε (με παιδικη αφελεια).
Πληθωρα δακρυων γλιστρουσαν απο τα ματια της,παγωναν και αντανακλουσαν το φως ολογυρα της.Πληθος Διαμαντιων.Και καπου εκει,στο απεραντο τιποτα,αιωρουμενη,απαλαχτηκε απο ολα της τα ρουχα.Τ'αφησε να χαθουν πισω της σε ενα ντελιριο αρνησης της υλικης υποστασης.
  Κολυμπησε αργα,σταθερα,αναμεσα στ'αστερια.Εσβησε καθε νοητο συνδεσμο με τον Πονο και την Θλιψη κι'ενιωσε να θεοποιειται,ν'αγγιζει τα υψηλοτερα επιπεδα του Νου και της Ψυχης.Καπου εκει περασε τα συνορα του υλικου κοσμου που γνωριζουμε και χαραξε την πορεια της προς τον κοσμο των Αγγελων.Μια διασταση που αποτελειται απο ενα απεραντο Κενο (που θα φθονουσε το ιδιο το συμπαν),ενδεδυμενο με Χαρα,Αγνοτητα,αποκλειοντας καθε τι υλικο ή ασχημο.Ενα Κενο οπου τα παντα εμοιαζαν να ειναι ακινητα (πληρης απουσια του Χρονου).
Ως φωτεινη,αμορφη φιγουρα (φλεγομενη λαιλαπα?) κολυμπησε-αιωρηθηκε στο απολυτο τιποτα παρακαμπτωντας αισθηματα,σχεδον αρχεγοννα που τωρα της φαινοντουσαν ακρως μαγικα και πρωτογνωρα.Συναισθηματα που την καλουσαν σαν Σειρηνες να τα πλησιασει και να τα ασπαστει.
Μεχρι που ειδε το Περασμα.Εκεινο το μεγαλειωδες,φωτεινο "μονοπατι" οπου ολοι μιλουσαν γι'αυτο στον Υλικο της Κοσμο.
  Κολυμπησε ταχυτερα φτανοντας στην Εισοδο (ή Εξοδο) του Περασματος.Διαδοχικες,σχεδον φαντασμαγορικες λαμψεις που πηγαζαν απο το εσωτερικο της Εισοδου επισκιαζαν τις δικες της, προκαλοντας της Δεος.
Κανοντας βουτια βρεθηκε ν'ακολουθει στοργικα την ροη ενος αιθεριου ποταμου,κατευθυνομενη (ελπιζοντας παντα) στην πληρη ελευθερια,καθαρση,που ζητουσε η Ψυχη της.
Εισχωρησε στον Πυρηνα νιωθοντας οτι γινεται "Ενα" με ολη αυτη την απεραντοσυνη που υπηρχε γυρω της.Ενιωθε οτι ειχε "διασπαστει" και βρισκοταν παντου...
Μπορουσει να κατανοησει τα παντα.Και ολα εδειχναν τοσο απλα (ΠΛΕΟΝ)...
  Εκει σταμητησε να υφισταται σαν οντοτητα.Το μονο που απεμεινε ηταν Φως και αστειρευτη Αγαπη...Γαληνη...

Μια νεκρικη σιγη που την ειχε κανει μερος της και την ειχε Θεοποιησει στα ιδια της τα ματια...Ελευθερια...-



   (Σαν) Επιλογος...

<< Μικρη και ταξιδιαρα μου λυπαμαι που επρεπε απο μονη σου να κανεις αυτο που ο Χρονος φερνει στο περασμα του.Ηταν επιλογη σου και ειχες το θαρρος να διαβεις το Περασμα (ή το θαρρος ν'αφησεις εμας?).Ηταν απλα αυτο που θελησες.Παντα θα σε σκεφτομαι με πικρεια για την αδυναμια σου να αντιμετωπισεις καταστασεις σκληρες  λογω της αγνης ψυχης σου.Εδω στον Υλικο μου Κοσμο ερχομαι αντιμετωπος συχνα με ολα αυτα που μου εγραφες,τις ευχητηριες καρτες σου,τις αναμνησεις μου.Η εφηβεια σου μπορει να ηταν δυσκολη αλλα οφειλες σ'αυτους που νοιαζονταν για 'σενα να φανεις δυνατη...Τουλαχιστον κατεκτησες την Ηρεμια και την Ελευθερια διχως να δεχεσαι τυχον παρεμβολες.
Καποια στιγμη θα σε δω.Οπως ολοι αυτοι που σ'αγαπησαμε.

Οσα χωριζει η αποσταση (ο Χρονος?-καποιος αλλος Κοσμος?) τα ενωνει η Μοιρα...
Φιλια μικρη μου "Π"...>>

Οι Αταξιες του Ερωτα

   Ερωτας ή Αγαπη?Τι ειναι αυτο που χαρακτηριζει αυτους τους ορους και τι τους κανει να διαφερουν μεταξυ τους?Βασικα ειναι τελειως ανουσιο που καταπιανομαι μ'ενα τετοιο θεμα που ποτε δεν ειχε Αρχη και ποτε δεν θα υπαρξει ενα Τελος...Ειναι ο Πυρηνας του Καλου & του Κακου.Μια μιξη αγνοτητας,ρομαντισμου,εκφυλισμου και αναγκης για συντροφικοτητα.Ειδικα η αγαπη δεν μπορει παρα να χαρακτηριστει σαν ενα πανισχυρο οπλο που δεν θα ηταν συνετο να πεσει σε ακαταλληλα χερια.
  Η οποια συνηθως κρυβεται πισω απο την κουρτινα της ανιδιοτελειας.Προσφερεις διχως ανταλλαγμα?Μπορεις να συγχωρησεις καποιον οσο πληγωμενος κι'αν εισαι ή οσο κι'αν νιωθεις οτι το δικαιο ειναι με το μερος σου?Παρακαμπτεις τα "Θελω" σου και υποκυπτεις σε συμβιβασμους προκειμενου να μην πληγωσεις (οχι να μην χασεις) καποιον?Ισως τοτε ν'αγαπας.
  Ερωτας ή αγαπη?...Οπως  δυο ανθρωποι (ανεξαρτητα αν ειναι απλα Εραστες η τους ενωνουν τα δεσμα του Γαμου) διχαζονται μεταξυ αυτων των δυο ορων και υποβαλλουν τον εαυτο τους στο ιδιο Αεναο τεστακι:Τι μας κανει να ειμαστε μαζι?Το υποκειμενικο "Ε"  ή  το αντικειμενικο "Α"?
 Ποσο μπορεις ν'αγαπησεις σαν ανθρωπος?Ποσες φορες εχεις προσπερασει ανθρωπους  που επεφταν για 'σενα συνεχεια στην Πυρα της Ανιδιοτελειας?Ποσες φορες εχεις σβησει την Φωτια της επειδη σ'ενοχλουσε ο Καπνος παρα για να σωσεις αυτους που ηταν υπο της φλογας της?
  Εγω απειρες.Και υποσυνειδητα συνεχιζω.Ανεξαρτητα απο το ποσο ξερω ν'αγαπαω...αλλα ξεχνω τον τροπο να το δειχνω οταν χρειαζεται.Ειτε εχει να κανει με τον Ερωτα ειτε με την Μεγαλειοτητα της Αγαπης.Παντα καποιος πληγωνεται στο τελος.Μπορεις να με κατηγορησεις που δεν μου αρεσει να παιζω με "οπλα"?Ποσο ευκολο ειναι να ριξεις τις αμυνες σου και να παραδοθεις ξανα σε ολο αυτο το παιχνιδι που η δραση του εξελισσεται πανω σε μια ζυγαρια?Θα με αποκαλουσες δειλο αν κρυβομουν στον Πυργο μου (Κυνισμο) και ημουν περιφραγμενος απο μια αβυσσαλαια ταφρο που θα με προστατευαν απο μια πιθανη επιθεση που πιθανον να μην μπορουσα να την αντιμετωπισω?
  Πιο τιμημα ειναι βαρυτερο?Εκεινο της Ανεξαρτησιας που σε καθιστα ελευθερο σαν ανθρωπο και σαν τροπο σκεψης,ζωης,επιλογων ή εκεινο του να ερωτευεσαι,ν'αγαπας και να καταλληγεις στο τελος μια καρικατουρα πεφτωντας σε τετριμμενες εκδηλωσεις απογοητευσης και θλιψης?
  Μπορει να κολλακευεσαι οταν νιωθεις οτι καποιος τρεφει αισθηματα για 'σενα η οτι σε αγαπαει ανευ ορων.Αλλα δεν σε τρομαζει καθολου η ιδεα του κατα ποσο θα μπορεσεις να ελενξεις τα συναισθηματα σου και να καταφερεις να φανεις/σταθεις αντ'αξιος ολων αυτων?Η ακομη χειροτερα...δεν εχεις θεωρησει ποτε ολα αυτα ως Δεδομενα,τα 'χεις παρακαμψει,θαψει ή εκμεταλευτει (με τον δικο σου-αυθεντικο τροπο)...???
  Εισαι πραγματικα σε  θεση να κρινεις την αποστασιοποιηση μου απο τον Ερωτα και τις Σχεσεις?Μπορεις να μου αναιρεσεις ολα τα παραπανω και οχι μονο λεκτικα?Μπορεις να κατηγορησεις τον Κυνισμο μου?Μπορεις ν'αποτρεψεις την θεληση μου να χειραγωγω ανθρωπους και καταστασεις απ'το να ειμαι υποχειριο τους?Ποσα επιχειρηματα μπορεις να μου θεσεις κ' κατα ποσο δυνατος/η εισαι για να με κανεις ν'αναιρεσω ολα τα παραπανω και να ξαναπεσω στο  μελλον σε Ληθη...?

  Σε Προκαλω........Σε Προκαλω Διπλά!!!

Η Γεφυρα

Δηλωση...Το χασμα των γεννεων υπαρχει.Εξαπλωνεται σαν ιος και προσβαλει τους παντες και τα παντα.Φιλικες,οικογενειακες η ερωτικες σχεσεις...Πολυ συχνα βρισκεις τον εαυτο σου χαμενο στην "μεταφραση".Μιλας...αλλα νιωθεις οτι καποιος κανει λαθος "μεταγλωτιση"...Φωναζεις για  να σε καταλαβουν και σε αποκαλουν νευρικο.Ανοιγεις την καρδια σου και λες πραγματα που μεχρι προτινος δεν μπορουσες να πεις και συνειδητοποιεις οτι ο ακροατης σου τ'αποκωδικοποιει με βαση τα δικα του βιωματα και τον δικο του τροπο σκεψης.Και συνεχιζεις να φωναζεις.Ελπιζεις οτι η ενταση της φωνης σου θα μεταβαλει τον τροπο σκεψης εκεινου που σε ακουει.Ποτε....!Μια τρυπα στο νερο...!Νιωθεις (και εισαι) ανημπορος να μεταδωσεις τις σκεψεις και τα συναισθηματα σου.Βιωνεις τον πονο του/της και προσπαθεις να τον απαλυνεις με καθε πιθανο τροπο.Προσπαθεις να ηρεμισεις και εξαπολυεις ξανα τις δυναμεις σου σε μια ανιση μαχη.Αλλα και παλι η φωνη σου κατανταει "ηχω" στο μυαλο σου.Δεν μπορεις να μεταδωσεις τιποτα απ'ολα αυτα που βιωνεις και αισθανεσαι.Ο χωρος που ζεις αρχιζει να συρρικνωνεται και να νιωθεις ασφυκτικα.Η εξοδος ειναι η μοναδικη λυση.Αλλα το εξω ειναι πολυ μεγαλο για να μπορεσεις να το δεχτεις.Δεν χωρας πουθενα.Η ριζα του Κακου βρισκεται στην ελειψη επικοινωνιας αλλα νιωθεις (και εισαι) ανημπορος να το αντιμετωπισεις...
  Θυμασαι τις στιγμες  που σου μιλουσαν για την διαφορα ηλικιας.Οταν ησουν μικρος κι'εσυ περιγελουσες τους παντες και συνεχιζες να ζεις... Νιωθεις ακομα Μαθητης μπροστα στους μεγαλυτερους και Δασκαλος στους μικροτερους.
  Ισως τελικα ο Χρονος και οι εμπειριες να ειναι σημαντικες εστω και μονο που κανουν τον καθενα μας ξεχωριστο,ακομα κι'αν νιωθουμε ανικανοι να επικοινωνησουμε με καποιους ανθρωπους ζωτικης σημασιας για 'μας.
  Και τελικα καταληγεις μονος να προσπαθεις να καταλαγιασεις την οργη και την θλιψη σου...οπου συνειδητοποιεις οτι και οι δυο σας εχετε καταρρακωθει απο τον ιδιο λογο.Οτι  πισω απο ολη την παρασταση Υψιφωνιας που δωσατε,και οι δυο σας πασχιζατε για τον ιδιο λογο.Για αποδοχη,κατανοηση,συμμαχια...Ω!Ποση ηρεμια,ωριμοτητα και ψυχικη νυμφαλιοτητα χρειαζεται για να διαπερασεις το Χασμα χωρις να ξανα-πεσεις στο κενο ενδιαμεσα..Ποση δυναμη χρειαζεται για να παραμερησεις το "Εγω " σου και να επαναπροσεγγισεις καποιον...

  Ο χρονος ξερει να δινει και να παιρνει ταυτοχρονα.Ισως ολη αυτη η διαμαχη μεταξυ ηλικιας και αποψεων να ειναι μερος ενος ανωτερου σχεδιου.Ισως να πρεπει να βιωνουμε τετοιες καταστασεις προκειμενου να δοκιμαζονται σχεσεις-χαρακτηρες-Ηθη-υπομονη-εγωισμος.
  Και ισως ολα αυτα να γινονται μεχρι να βρουμε ενα "μεσο" να περασουμε απεναντι...

Βουρτσες,Ψαλιδια &...Καυτες Πρεσσες

 Καλως ηρθες στον κοσμο μου.
Εκει που η πραγματικοτητα που βιωνεις μετατρεπεται σε σε μια sureal καθημερινοτητα.
Εκει που το Fight Club συγχωνευεται με το Λιτσα.com .Καλως ηρθες σ'εναν κοσμο αρμονικα καμουφλαρισμενο που ονομαζεται Κομμωτηριο.Συναδελφικοι διαξιφισμοι-Νευρωτικες & νευρικες πελατισσες που νομιζουν πως ειναι η μετενσαρκωση της Scarlett O'Hara και εργοδοτριες/ες που κρυβονται πισω απο το παραπετασμα του ημερησιου Τζιρου...
 Πιστολακια-ψαλιδια-βουρτσες κι'αλλα Σατανικα εργαλεια βρισκονται στην διαθεση σου για να "βγαλεις" αλλη μια μερα με αμφιβολο ωραριο...Παντα υπαρχουν ανθρωποι που σ'επισκεπτονται και σ'εμπιστευονται να περιποιηθεις τα μαλλια τους και ν'αυξησεις την αυτοεκτιμηση τους,οι οποιοι ειναι εκεινοι που σε βγαζουν ευχαριστα απο την ροη της δουλειας σου.Υπαρχουν ανθρωποι καταπληκτικοι που χαιρεσαι να τους εξυπηρετεις και απο καποια στιγμη κι'επειτα η σχεση σας αναβαθμιζεται.Μοιραζεσαι "προσωπικα" πραγματα μαζι τους (μοιραια-οσο αντιεπαγγελματικο κι'αν ειναι) και γινονται κομματι της ζωης σου.Αλλα........υπαρχουν και καποιοι Κακομοιριδες που επειδη εχουν λιγο ελευθερο χρονο νομιζουν πως μπορουν να χειραγωγησουν καθε ιδιωτικο υπαλληλο που θα πεσει στον δρομο τους.Κι'αυτοι ειναι οι χειροτεροι.Ειναι αδιστακτοι.Ανθρωποι που εχουν ξε-χασει πως να βρισκουν την εσωτερικη τους ισορροπια και απλα εξαπολυουν ολα τ'απωθημενα τους εναντιων σου.Τους αντιλαμβανεσαι απο μακρια...αρχιζεις να εισαι επιφυλλακτικος απο τα πρωτα ιχνη νευρικοτητας που θα δειξουν...αλλα...η καταβαση στον Αδη δεν αργει να 'ρθει.Συντομα ενας απο τους δυο σας θα χασει την ψυχραιμια του.Ειναι σαν Ρωσσικη Ρουλετα.Μονο μια σφαιρα-ενας στοχος...

 Καπως ετσι απλα παραιτηθηκα!Απο μια 50αρα που ειχε παθει ενα Ορμονικο κομφουζιο λογω εμμηνοπαυσης.Καπως ετσι...στο εμμεσο μελλον...οταν ανοιξω το δικο μου μαγαζι,θα ειναι Αντρικο-Παιδικο.Ακομα κι'αν ειμαι αναγκασμενος ν'ακουω καθημερινα για Πολιτικη-Αθλητικα & Γκομενες...

 Δεν μου αρεσει οταν μας θεωρουν δεδομενους καποιοι πελατες επειδη μετα θα φτασουν στο ταμειο.Δεν ειμαστε "αρκουδες" που τους πετας κερματα και χορευουμε.Δεν μπορουμε να βοηθησουμε κανεναν αν καποιος δεν ειναι φιλικος και δεκτικος ασχετα με τυχον επιφυλλαξεις που μπορει να εχει.Ολα λυνονται με υπομονη και καλη διαθεση.

 Κι'αν Πιστευεις οτι στον εργασιακο σου χωρο υπαρχουν κοντρες-ανταγωνισμος-κατινια-κουτσομπολια,απλα δοκιμασε να εργαστεις σε περιβαλλον που απασχολουνται ως επι το πληστον γυναικες και ο αριθμος των εργαζομενων δεν ξεπερναει τους 10...Η φτηνεια και η παρακμη γινονται ο #1 εχθρος σου ημερισιως και μαθαινεις οτι φιλια και συναδελφικοτητα δεν μπορουν να συνυπαρξουν για κανεναν λογο....Ποτε!!!!Καποια στιγμη θα βγουν στην επιφανεια απωθημενα.Και καμια φιλια μεταξυ συναδελφων δεν ειναι σε θεση να τα αντιμετωπισει οπως πρεπει.Κανενας συναδελφος σου δεν προκειται να τα "βαλει στο τραπεζι" και να τα επανεξετασει.Κι'αν το κανει...κι'αν εχεις εστω και λιγο δικαιο,απλα...το χανεις καπου στον Χωρο & στον Χρονο!

 Το κυριοτερο ειναι να μπορεις να διατηρησεις ακεραιο τον χαρακτηρα και τα πιστευω σου και να μην ενδωσεις σε καταστασεις που ειναι οικονομικοτερες απο ενα σακουλακι γαριδακια.

 Σκοπος μου δεν ειναι να απομυθοποιησω τον "χωρο" του κομμωτηριου αλλα μερικα ατομα   ανεξαρτητα απο την θεση που κατεχουν.Oπως εκεινη του υπαλληλου-του εργοδοτη η απλα του πελατη.
 Ατομα που παντα θα μεινουν πισω λογο φτηνειας-κακιας-κομπλεξισμου-ανταγωνισμου-φιλαργυρισμου-εξαπατησης....Δεν ξεπουλιεμαι για κανεναν.

As an...Editorial

     Καλησπερα...Παντα ηθελα να δημιουργησω ενα δικο μου Blog και παντα το ανεβαλα.
Ο Χρονος δεν σταματαει να κυλαει και να μας φερνει ευχαριστες ή δυσαρεστες στιγμες.Χαρα-Θλιψη,ευτυχια-δυστυχια...
Καποιες σχεσεις μας πεθαινουν και καποιες ξαναγεννιουνται...ή Δημιουργουνται απο 'κει που δεν το περιμενουμε...Καποιοι ανθρωποι στους οποιους βασιζομασταν μεχρι σημερα νιωθουμε πως μας εγκαταλειπουν και καποιοι αλλοι ειναι διπλα μας απο εκει που δεν το περιμεναμε...
 Καθε μερα που περναει μας μαθαινει να ειμαστε πιο Δυνατοι σαν χαρακτηρες.Να εχουμε Πιστη στον εαυτο μας και στην ροη των πραγματων.
 Μαθαινουμε να ειμαστε "ανοιχτοι" σε νεες εμπειριες,σε νεα ερεθισματα...τα οποια ισως ειναι "κρικοι" οπου θα προστεθουν στην Αλυσιδα της ζωης μας...
 Ανεξαρτητα απο την ηλικια μας παντα θα νιωθουμε "ωριμοτεροι" και παντα θα λειτουργουμε σαν εφηβοι αψηφωντας καθε νομο της "ενηλικιωσης"...
 Παρελθον-Παρον-Μελλον γινονται ενα...(to be continued...)

XXX