"Το Προσωπο του Φοβου"

   Ηταν ενα φαινομενικα ησυχο βραδυ του Ιανουαριου.Ο κοσμος επεστρεφε στην αχρωμη ρουτινα του ξεστολιζοντας σπιτι ή μπαλκονι απο καθε Χριστουγεννιατικο στολιδι ή φωτακια.Ο Δεκεμβριος ηδη ειχε πεσει σε λησμονια...
Αν εκλεινες τα ματια και προσπαθουσες ν'αφουγκραστεις τις σκεψεις του πληθους θ'ακουγες παραπονα για περιτα κιλα λογο γλυκων,λυγμους για υπερχρεωμενες πιστωτικες καρτες λογο δωρων και ανεξελεγκτης καταναλωτικης μανιας,θρηνους για την επανενταξη τους στο γκριζο "σημερα"...
   Ηταν ενα βραδυ που ο καιρος ηταν αναποφασιστος για το αν θα βρεξει ή αν θ'αφησει απλα τους παντες κατω απο εναν συννεφιασμενο ουρανο που εκρυβε ακομη και την μεγαλειοτητα της Σεληνης.
   Εκλεισε γρηγορα το παραθυρο καθως ο αερας τραβουσε εξω τις κουρτινες του.Ο καπνος απο τα τσιγαρα του που ηταν στασιμος για ωρες στο δωματιο,σχηματιζοντας ακαθοριστες οριζοντιες γραμμες ειχε πλεον φυγει...αφηνοντας πισω του την οσμη του θανατου....
   Καθησε στην αγαπημενη του πολυθρονα,ηπιε λιγο κρασι και αναψε αλλο ενα τσιγαρο εντελως ψυχαναγκαστικα.Το βλεμα του καρφωθηκε στην τηλεοραση,απεναντι του.Σ'ενα καναλι που το προγραμμα του ειχε ληξει ωρες τωρα,στις γκρι-ασπρες κουκκιδες που γεμιζαν την οθονη.
Τα παντα αλλαζαν στην ζωη του με ρυθμο που ουτε μπορουσε να κατανοησει αλλα ουτε να συμβαδισει.Χαμογελασε στην θλιψη που του εγνεφε και τον καλουσε.Χαμογελασε στους φοβους του,που επαιζαν με το ψυχικο του σθενος.
Σαν ολες οι ανεκπληρωτες επιθυμιες,ποταμια δακρυων,σαρκικοι ποθοι και μεταμελεια για την χρονια που περασε,να συσσωρευονταν σ'ενα και μοναδικο προσωπο.Σ'εκεινο που κανεις δεν γνωριζε την υποσταση του,αλλα Εκεινος το γνωριζε πολυ καλα.Ενα προσωπο φιλικο οσο και εχθρικο περα απο καθε λογικη.Ενα Alter Ego τοσο εγκαρδιο αλλα και τοσο ζηλοφθονο...Σαν να ηθελε ν'απομυζησει ολο του την υπαρξη...

 
   Αυτο ηταν το Προσωπο του Φοβου του...και τον περιμενε καθε μερα σπιτι του...Μπορουσε να κρυφτει σε καθε πιθανη γωνια του διαμερισματος.Κατω απο τα σκεπασματα του κρεβατιου του,μεσα στα επτασφραγιστα χαρτοκιβωτια στο παταρι του,σε καθε αλμπουμ φωτογραφιων που εκρυβε κατω απο Τομους εγκυκλοπαιδειας...
Αυτο το προσωπο διεκρινε στην οθονη με τις αμετρητες κουκκιδες.Και το κοιτουσε καταματα (σαν υπνωτισμενος) σε μια απεγνωσμενη προσπαθεια να συμμαχισει μαζι του ή να το εξορκισει για παντα (και το τελευταιο του φαινοταν ουσιαστικα αδυνατο).
   Τον ηχο της τηλεορασης (εκεινου που ειναι σαν βωμβος απο εντομα,οταν ενα καναλι δεν εκπεμπει) ηρθε να διαταραξει μια βροχη τοσο εντονη που θα παρακαλουσες να ξεπλυνει ο ιδιος ο Θεος τις σκεψεις σου,με το ιδιο μενος...
   Αναψε αλλο ενα τσιγαρο και φυσηξε (αναστεναζοντας) τον καπνο στην μικρη οθονη,στο Προσωπο που φοβοταν,αλλοιωνοντας το για δευτερολεπτα...
   Μια χιονοστοιβαδα σκεψεων ηταν ετοιμη να τον κανει μερος της....
Παιδικα βιωματα που τον πονουσαν επειδη παραηταν ευχαριστα ή δυσαρεστα...Ερωτικες σχεσεις αμφιβολης ποιοτητας εν συγκρισει με αυτα που αναζητουσε σαν τρελος...Αγαπη διχως ανταποκριση...Ανουσια φλερτ...Η ψυχικη αμυνα ηταν ενα απο τα μεγαλυτερα μειονεκτηματα του,απ'οσο μπορουσε να θυμηθει.Παιδικες φιλιες πεθαιναν για να τις διαδεχτουν νεες,εξ'ισου αμφιβολες...
    Σηκωθηκε και πηγε μεχρι την κουζινα για να ξαναγεμισει το ποτηρι του.Να πεταξει ενα κοκκινο φυτο που του ειχαν φερει τα Χριστουγεννα,του οποιου δεν ηξερε το ονομα αλλα ουτε και τον ενδιεφερε να το μαθει.Ανοιξε ενα απο τα ντουλαπια της κουζινας και πηρε ενα πακετο τσιγαρα (για να μην ξανασηκωνεται αργοτερα).Αδειασε το τασακι του,το οποιο ηταν μεχρι την επιφανεια του γεματο αποτεφρωμενες αναμνησεις.......και ξανακαθισε στον θρονο της Ηττας...Ενας οξυς πονος σαν μαχαιρι διαπερασε τον εγωισμο του καθως αναλογιζοταν ολα τα λαθη που ειχε διαπραξει στο παρελθον.Τα ατομα που ειχε εκθειασει διχως να το αξιζουν,τα φιλικα προσωπα που τον πλησιαζαν "αφιλοκερδως" κι'εκεινος τα παραγκωνιζε.
    Εισεπνευσε βεβιασμενα απο το τσιγαρο του λες και ο εισοφαγος του ειχε φραξει απο το αγχος του για το πως θα μπορουσε να διορθωσει ολα αυτα που τον πονουσαν,απο την αναγκη για λιγο σκεπτικισμο που θα μπορουσε να κανει την ζωη του σαν των Αλλων...
    Κι'αρχησε να γραφει....Βυθισε την πενα του σε χυμο λεμονιου κι'επειτα την εστρεψε επιθετικα στο λευκο φυλλο χαρτιου που βρισκοταν μπροστα του.Η Connie Francis και η Julie London συνεχιζαν να τον μεθουν με την μαγευτικη φωνη τους...Ισως αυτο που εγραφε να ειχε ειπωθει ξανα με αλλα λογια,ισως να το ειχε αλλαξει λιγο.Αλλα πιστευε πως καποια στιγμη καποιος θα εβρισκε τον τροπο να διαβασει τα παντα...Συνεχισε να γραφει σαν 3ο προσωπο...επειδη ετσι τον διδαξαν,επειδη καποιοι του ειπαν πως ειναι λογοτεχνικα ορθο...Επειδη ισως να θελει να ριξει τα βαρη σε εναν φανταστικο χαρακτηρα ωστε να ξεκουραστει για λιγο...
Το Εγω του νιωθει βιασμενο.Το Προσωπο του Φοβου του ομως τρεφεται ακορεστα με καθε λεξη,καθε προταση που αφηνει η πενα του.
    Εκεινος γνωριζει,αψηφει και συνεχιζει να γραφει...
Δακρυα,πονοςμεταμελεια,τυψεις χαρασονται σε μια σελιδα οπου λιγοι  θα μπορεσουν να την αποκωδικοποιησουν ...Τοσα χρονια ενιωθε τα ιδια συναισθηματα να διαγραφουν εναν πληρη κυκλο.Απο 'κει που ξεκινουσε,εκει κατεληγε.Σαν να βρισκεται αναμεσα σε δυο καθρεφτες,δημιουργοντας απειρα ειδωλα του εαυτου του ...
    Ο ηχος της μουσικης τον ωθει να γραψει περισσοτερα,ενω η λογικη,του προσταζει να σταματησει.
Νιωθει παραξενα.Εχει ηδη διανυσει το 1/3 της ζωης του αλλα αισθανεται σαν να βρισκεται πιο μακρια.
Αισθηματα και λεξεις απο το παρελθον μετουσιωνονται σε κατι τελειως δαφορετικο.
     Γραφει ακομη....και ισως αυτο να συνεχισει να κανει για το υπολοιπο της ζωης του.
Ισως η Ζωη του να ειναι ενα μεγαλο σκονισμενο βιβλιο,οπως ολων μας.Ισως οι λεξεις απ'το μελανι του να θελουν λιγο ΦΩΣ για να γινουν ορατες.Ισως να προσπαθει ν'ακουστει μεσα απο την απολυτη σιωπη που τον περιβαλλει....

     Κι'ενω το μελανι απο χυμο Λεμονιου θα σταματησει παρακατω,η σκεψη του θα συνεχισει να πλανιεται,ν'ανταποκρινεται σε οτι την "βεβηλωνει" ...
Να ελπιζει,να ελπιζει,να ελπιζει............και ισως καποια στιγμη να ξεχασει............................

                            (Τελος ?)