Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Ο Χρονος του "Πάντα"

      Ενας μεταλλικος κροτος εσπασε την νεκρικη σιγη που βασιλευε μεσ'το μυαλο μου.Κοιταξα ολογυρα μου και το μονο που μπορεσα να δω ηταν τοιχοι απο πετρα,νοτισμενοι με υγρασια.Στα δεξια μου υπηρχε μια σκοτεινη στοα που δεν σκεφτομουν καν να εισελθω.
      Η μεταλλικη,βαρια πορτα του κελιου ειχε κλεισει ορμητικα αφηνοντας με σ'εναν χωρο τοσο μικρο και ταυτοχρονα τοσο αχανες που με οδηγουσε κατευθειαν στην Τρελα!!!Εσφιξα δυνατα τις παλαμες μου στα καγκελα και τα ταρακουνησα.Ανωφελο.Ημουν ηδη εγκλειστος.Οποιαδηποτε αποπειρα διαφυγης φαινοταν ακαρπη.Η οσμη μουχλας και συψης,διαχυτη στον χωρο,ανακατευε τα σωθικα μου.Σκιες διαγραφονταν στους τοιχους στηνοντας το δικο τους Σατανικο γαϊτανακι,περικυκλωνοντας με.Περιγελοντας με.
      Γονατισα στο αγονο,τραχυ εδαφος και εκλεισα το προσωπο μου μεσ'τις παλαμες μου.
Εκλαψα γοερα.
Αιμα κυλησε απο τα ματια μου,που πλεον δεν μπορουσαν να δουν το Φως της Ημερας.
      Ηξερα πως ημουν φυλακισμενος μ'εναν αγνωστο,απροσδοκητο τροπο.Δεν υπηρχε καν κλειδαρια στην πορτα που με κρατουσε εντος...
      Βρισκομουν στον "Χρονο του Παντα"...Σ'αυτη την Αέναη φυλακη που καθε συναισθημα,καθε προσωπο υπαρκτο ή μη αιωρειται στο απολυτο κενο.Ειχα ακουσει καποτε γι'αυτη την συναισθηματικη "κολαση" που βιωνεις ενω ηδη τα πνευμονια σου εισπνεουν ακομη.Αλλα δεν μπορεσα ποτε να φανταστω οτι θα την βιωνα αμμεσα.Ηταν ο "σκουπιδοτοπος" της ψυχης μου.Βαθεια χωμενος στα πιο αβατα,σκοτεινα σημεια της υποστασης μου....Στιγματισμενος απο ενα αδοξο παρελθον κι'εχοντας κληρονομησει ενα αβεβαιο μελλον,χαμενος στις φαντασιωσεις και τους εφιαλτες μου ενιωθα ανυμπορος να ξεφυγω απ'αυτη την Φυλακη....
      <<Μην κλαις...>>  αποκριθηκε ενα μικρο αγορι διπλα μου.Ποσο χαμενος ημουν στις σκεψεις μου που δεν μπορεσα ν'αντιληφθω την παρουσια του....????
Απο που ηρθε?Ποση ωρα στεκοταν διπλα μου πριν μου μιλησει?Ποση ωρα κρυβοταν στις σκιες,βλεποντας με να λυγιζω?
       <<Ποιος εισαι?Τι κανεις εδω????>> ρωτησα σαστισμενος προσπαθοντας να παρω ενα προσχαρο υφος που δεν θα τον εδιωχνε...
<<Εδω μενω...πλεον...>> μου ειπε μ'ενα τροπο που με αφοπλησε.Το βλεμμα του ηταν τοσο ξεκαθαρο.Τοσο ωριμο.΄Κι'εκει ηταν η στιγμη που εχασα την πιστη στον εαυτο μου.Ο τροπος που αρθρωνε καθε απλη λεξη...η καθε του κινηση...ο τροπος που κοιτουσε...
Τι παραξενο παιδι...σκεφτηκα.
Πρεπει να ηταν 10-15 ετων...δεν μπορουσα να πω σιγουρα.Καστανα ματια και μαλλια,τα οποια ανεμισαν προς στιγμην σ'ενα μικρο ρευμα αερα (καπου θα υπηρχε διεξοδος...)
<<Εδω μενω...πλεον>>
Νευριασα.Ξεχασα για λιγο που ημουν και τι εκανα...<<Οταν λες εδω τι ενοεις?Δεν ειναι μερος για παιδια εδω!!!!Δεν ειναι καν μερος...>>
   Με κοιταξε με υφος που παρ'ολιγο να σκυψω το κεφαλι <<Εδω!!!!Μενω πολυ καιρο τωρα.Εχω πεθανει εδω και χρονια.Δεν με θυμασαι?Πεθανα την μερα που μου γυρισες την πλατη,απαρνηθηκες τα "θελω" μου και μπηκες στον κοσμο των Ενηλικων...>>
Οι κροταφοι μου αρχισαν να σφυροκοπουν μ'εναν τρελο ρυθμο,ο θυμος μου να γινεται η αξια που μ'εκφραζει και το βλεμα μου να βγαζει φλογες ...
<<Ωπα !!!Τι ενοεις?>>  του ειπα καθως το μονο που ηθελα ηταν να τον χτυπησω και να βρω μια διεξοδο απ'αυτη την υγρη τρυπα χαμενη στο πουθενα.
 Καθησε οκλαδον και αρχισε να τρωει τα ζαχαρωτα που καποτε αγαπησα.
<<Τοσο γρηγορα με ξεχασες?Δεν σου θυμιζω τιποτα...???Τιποτα...???>>
Ενιωθα το προσωπο μου να μελανιαζει,την θερμοκρασια του σωματος μου ν'ανεβαινει....
Κι'επειτα ειδα ενα δακρυ να κυλα απο τα ματια του.
Εμεινα σιωπηλος.Σεβαστηκα την θλιψη του.
      Τον  ελενξα απο την κορυφη μεχρι το ανιερο εδαφος που πατουσε...
<<Ασε με να σου δειξω κατι...>> μου ειπε αγγιζοντας το προσωπο μου...<<Ασε με να σου θυμισω...>>
Προσπαθησα να τον αποφυγω.<<Τι??????????>> του ειπα με ακουσιους σπασμους προκειμενου ν'αποφυγω το αγγιγμα του.
        Στιγμες τις παιδικης μου ηλικιας απιστευτα ευχαριστες/διαδεχονταν δυσαρεστες απο την εφηβικη/και το αντιθετο...
Εφιδρωση
Αλγη σε κεφαλι και στομαχι.
Ριγη...
Φοβος
Ανασφαλεια
Πανικος...........
         Ημουν Εγω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αυτο προσπαθουσε να μου πει το αγορακι.
Με το χερι μου (και με δυναμη που δεν πιστευα πως κατειχα) τον εσπρωξα μακρια μου...
<<Φτανουν πια οι γριφοι!!!!Λες οτι πεθανες και συναμα βρισκεσαι σ'αυτο το ψυχρο κελι.Δεν ξερω ποιος σ'εβαλε να παιξεις αυτο το παιχνιδι αλλα μεινε μακρια μου!!!!!!!!!!!!Και δεν με νοιαζει απο που εμαθες τοσα για 'μενα....>>
Οι αμυνες μου δεν μπορουσαν παρα να πεσουν εντελως και να δεχτω (αγκαλιασω) αυτο που με κλειδωσε εδω 'μεσα.
Κι'ετσι εκλαψα.Θρηνησα.Αφησα δακρυα απο το μελλον στον ωμο ενος παιδιου απο το παρελθον μου.
Πως ημουν τοσο αφελης που δεν μπορεσα εξ'αρχης να καταλαβω οτι αυτο το το αγορι ημουν...Εγω...???
Η μεγαλη μου εισοδος στον κοσμο των ενηλικων εγινε τοσο γρηγορα.Αφηνοντας τα παντα πισω μου...
Απλα και μονο για την εμπειρια,την ηδονη,την γνωση...
                           Συρθηκα εμπρος τα ποδια του με δακρυα που νοτιζαν το ανιερο χωμα που κυλιομουν....
<<Ποτε δεν σε ξεχασα!>> αλλα ενιωθα πως δεν μπορουσα να τον πεισω.
       Πηρε ενα αθωο υφος που με τρομαξε πιο πολυ κι'απο την Κολαση την ιδια.
Απλωσε τα χερια του για να μου προσφερει ενα δωρο.....................
Τα πνευμονια μου μετα βιας μπορουσαν να παρουν αερα μεσα απο αυτον τον υγρο ταφο που ημουν προωρα ενταφιασμενος.
Το πηρα στα χερια μου.Ενα κουτι ντυμενο με κοκκινο βελουδο.Αφεθηκα στην υφη του.Στην ομορφια του.Αγνοοντας/αψηφοντας το εσωτερικο του.
      Και το ανοιξα.............................
Επεσα στην παγιδα!
Ενα "κουτι της Πανδωρας"" μονο για 'μενα.Για τα χερια μου,που αποφασισαν να το ανοιξουν.

        Τοσο πολυ με μοχθουσε ο ιδιος μου ο εαυτος?Αντι να μου ανοιξει την αγκαλια του και να με δεχτει ?
Εικονες,προσωπα και καταστασεις με καταδιωκαν εκπροσωποντας το ιδιο το Σκοταδι!Κι'ομως ολα ηταν τοσο οικεια.Τοσο γνωριμα.Τα ειχα Ζησει.Τα ειχα αποδεχτει και...τα ειχα απορριψει...
        Το Παρελθον ηταν η Καταρα μου,το Μελλον μου ειχε κλεισει καταμουτρα την πορτα και το Παρον...ηταν η καταλληλη στιγμη να σπασω τα ανιερα δεσμα και ν'αποδρασω.........
Ετσι ετρεξα.Μπηκα στην Στοα δεξια μου αφηνοντας το αγορι πισω μου.Ετρεχα οσο πιο γρηγορα μπορουσα.Δεν ενιωθα πονο.Ετρεχα σ'ενα αγριο εδαφος ξυπολυτος.Το μονο που μ'ενοιαζε ηταν να δω το Φως της μερας...ξανα.
Εστριψα δεξια σ'εναν σκοτεινο,γεματο υγρασια διαδρομο.
        Σταματησα.Επεσα στα τεσσερα γελοντας με τον εαυτο μου!
Απο τι προσπαθουσα να ξεφυγω?Απο την ζωη που αφησα πισω μ'ενα αυταρεσκο χαμογελο και μια υπερλαμπρη δοση ματαιοδοξιας????
        Ποσο ανοητος ημουν.Τον ιδιο μου τον εαυτο θα απεφευγα?Και αν Ναι................Για ποσο ακομη???????????????????????????????????????????????????????????????
Ξαπλωσα ανασκελα μεσα στην βρωμια και την λασπη.
Τα ποδια μου χαλαρωσαν.Ενιωσα το μικρο αγορι να ξαπλωνει πανω μου.Οπου και να πηγαινα ηταν διπλα μου.Δεν μπορουσα να του ξεφυγω.Ακουμπησε  τα γονατα του πανω στους μηρους μου.Ο πονος ηταν αφορητος.Ενιωθα τους μυες μου να φλεγονται.Την υπεροψια μου να πνιγεται.
Εσκυψε και ακουμπησε τα χειλη του στα δικα μου.....Δεν ηξερα τι να νιωσω.Τα γονατα του που με ειχαν ακινητοποιησει...?Τα χειλη του που ηταν ετοιμα να μου προσφερουν ολα αυτα που φοβομουν...?Τις αναμνησεις μιας ζωης που πασχιζα να ξεχασω εκπνεοντας μεσα μου μεσω του Φιλιου του...???Εστρεψα το προσωπο μου δεξια.Δακρυα κυλησαν και ξεπλυναν ενα μερος απο τις αμαρτιες μου.
        <<Δεν μπορεις να καταλαβεις πως οτι κι'αν κανεις θα σ'αγαπω??????>> μου ειπε το αγορι με βουρκωμενα ματια....και συνεχισε...
  <<Δεν βλεπεις οτι η αποστροφη σου για 'μενα σ'εφερε εδω?Οτι κλειδωνεσαι σε μια φυλακη που ο ιδιος σχεδιασες...και φροντησες να μην εχει κλειδαρια...?????????>>

             
      <<Το καλο και το κακο συνυπαρχουν μεσα μου...δεν μπορω να τα ξεχωρισω.Ειμαι τοσο μπερδεμενος...>> απαντησα ξεσποντας σε ανουσιους (για εσας) λυγμους.
Μ'ενα χερι γεματο λασπη κι'αμαρτια ακουμπησα το στηθος του και τον εσπρωξα μακρια μου.
        <<Νιωθω να χανω τον εαυτο μου>>  ψιθυρισα.
<<Πότε με κατακρινω που επιλεγω το ΚΑΛΟ και πότε με καταδικαζω που πεφτω στο ΚΑΚΟ>>
Δεν πηρα καμια απαντηση.Παρα ενα αυταρεσκο χαμογελο.Τα παντα γυρω μου εγιναν δυσδιακριτα.Και η αισθηση του να φοβαμαι απλα εγινε μια υποσχεση μεσα απο ενα χαμογελο που μετα βιας ξεφυγε απο τα σαρκωδη χειλη του.
        Σηκωθηκε και πηγε προς την σιδερενια πορτα.Την ξεκλειδωσε (δεν ξερω πως) και με χτυπησε "συγκαταταβατικα" στον ωμο.
<<Θα τα ξαναπουμε εμεις.Εμπρος...πηγαινε...Φυγε!...Μην με ξεχασεις...>>
Και ετσι απλα με εναν μαγικο τροπο ανοιξε την μεταλλικη πορτα.
<<Φυγε τωρα...εισαι ελευθερος...>>
Το παιδικο του χαμογελο ηταν πιο κρυο κι'απο τον Χειμωνα,πιο απροσωπο κι'απο τον Θανατο.
        Την ωρα που ετρεχα ορκιζομουν ν'αγαπησω αυτο που ημουν,αυτο που ειμαι και αυτο που...προκειται να γινω!!!!!!!!!!Συνειδητοποιησα οτι για να βιωσω ενα Παρον μεσολαβησε ενα γλυκοπικρο παρελθον...και πως αν ημουν αρκετα ετοιμος θα μπορουσα να δεχτω ενα μελλον οπου θα με αφηνε ισως να..."γλυψω" τις πληγες μου και να κοιταξω να χτισω ενα "Αυριο" που μου ταιριαζει.Γυρισα πισω....κρατησα στην αγκαλια μου το μικρο αγορι.Τα χειλη μου εγιναν ενα με τα δικα του.Ενιωσα την ανασα του να εκπνεει αισιοδοξια στα πνευμονια μου.
      Τον αγαπησα.
Τον αγαπω ακομη.Ποτε δεν προκειται να τον εγκαταλειψω ξανα.
Ποτε...Ξανα...
Ποτε.........................................

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Δέν έχω λόγια...Ότι καλύτερο έχεις γράψει,νομίζω! Συγκλονιστικό,ανατριχιαστικό και οδυνηρά αληθινό για όλους μας...Μπράβο!!!

Pacito είπε...

...Μπράβο κι απο μένα !!! Ένα κείμενο που εκφράζει πολύ όλους μας, τον καθένα για τους δικούς του λόγους...!!! Απλά τέλειο...!!!

Xristos_M. είπε...

Paulgio & Pacito σας ευχαριστω παρα πολυ.Το συγκεκριμενο το εγραψα το 2002 και απλα τωρα εκανα μερικες διορθωσεις.Οταν το εγραφα δεν μπορουσα να φανταστω οτι 8 χρονια μετα θα με εξεφραζε τοσο πολυ...

Διαδρομές του νου και της ψυχής είπε...

Το βρήκα κι εγώ συγκλονιστικό!!!
Πολύ ωραίο κείμενο ένα ταρακούνημα για όλους μας!!!
Μπράβο σου ...

Nora είπε...

Eίναι το καλύτερο που έχεις γράψει ή μάλλον που εγώ έχω διαβάσει...
Μην το εγκαταλείψεις, να συνεχίζεις να γράφεις... Έχεις πολύ ωραίες ιδέες και ο λόγος σου είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Οι εικόνες σου είναι ένα ιδιόρρυθμος συνδυασμός ρεαλισμού και λυρικότητας... Δούλεψέ το κι' άλλο, μπορείς να το εξελίξεις περισσότερο...Πιστεύω πραγματικά σε σένα!