Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009

"Imprisoned"


    Καθομαι διπλα στο παραθυρο και κοιταζω εξω...τα γκριζα κτιρια που στεκονται αγεροχα σ'ενα απολυτα γκριζο φοντο...Το εδαφος γκρι οπως και ο ουρανος εξισου.Χριστε μου ολο αυτο ειναι μια Αστικη παρανοια του Σημερα κι'απορω αν ειμαι ο μοναδικος που το βιωνω και το αντιλαμβανομαι.
Ολη αυτη η μονοχρωμια που επικρατει μ'ενοχλει αφανταστα.
   Τοση μοναξια.Νιωθω καποιες στιγμες τοσο μονος,σ'ενα πληθος ανθρωπων που ο καθενας ζει με το σκεπτικο "Ζησε και ασε τους αλλους να πεθανουν"...Κι'αν νομιζουν πως εισαι απλα ενα ακομη εμποδιο στα τοσο μεγαλεπηβολα σχεδια τους δεν θ'αργησουν να ξεκινησουν  να προσπαθουν να σε βγαλουν απο την μεση...Ειτε εχει να κανει με τον εργασιακο χωρο ειτε με Λυκοφιλιες (που δεν ειχες αντιληφθει οτι αναπτυσσονταν και παρασιτουσαν στην ζωη σου)...
   Εχεις προσεξει πως οι Ανθρωποι κυκλοφορουν εκει εξω?Μηχανικο περπατημα-ψυχρο βλεμα.Ανδροειδη οντοτητες του 2000+ ...Νιωθω οτι βρισκομαι στα συνορα  του "Stepford" και του "Twin Peaks"...
  Οι ερωτικες μας περιπτυξεις εχουν μικροτερη διαρκεια ζωης απ'οσο ειχαν καποτε,οι φιλιες μας φιλτραρονται μεσα απο το ψεμα και την διπλωματια και οι οικογενειακοι δεσμοι δεν ειναι τοσο δυνατοι και αρρηκτα δεμενοι  μεταξυ τους γιατι παραειμαστε "μπροστα" ωστε να κοιταξουμε πισω στην πηγη της ανιδιοτελειας και να θυσιασουμε τα ουτοπικα "Θελω" μας.
  Ανεκαθεν η μοναχικοτητα ηταν ο συντροφος μου,το "Doppelganger" μου.Ο αλτρουισμος μου εχει πεσει στο κενο απειρες φορες (και δεν εψαξα να τον βρω και να τον σωσω).
  Το "Εγω" μου με φροντιζει,μ'αγκαλιαζει στοργικα...Δεν προκειται να χαλασω την "σχεση" μου μαζι του...Ποιος θυσιασε κατι για 'μενα?Ποιος ρισκαρε σημαντικα πραγματα στην ζωη του για 'μενα? Φιλε αναγνωστη πριν προβεις στην δημοσιευση οποιουδηποτε σχολιου καθησε κι'αναθεωρησε καποια πραγματα.Δι'οτι ο Κυνισμος,ο Σαρκασμος και η αυξημενη Αυτοεκτιμηση δεν προερχονται απο το πουθενα....
  Το "Εγω" μου ειναι ο φυλακας Αγγελος μου.Τα τελευταια 30 χρονια με προστατευει...Και ποτε δεν με απογοητευσε (οπως αλλοι).
   Ετσι,αλλο ενα βραδυ αφηνω λεξεις να πεσουν στο Κενο...Ποιοι ειμαστε εξ'αλλου εμεις να αλλαξουμε ολη την διαφθορα και την μεταλλαξη του Ηθους του Πλησιον μας...???
   Ω!Ποσο πολυπλοκα γινονται τα πραγματα με το περασμα του Χρονου...Ακομα κι'αν νομιζεις πως ξερεις να παιζεις,βρισκεις τον εαυτο σου πισω,και οι κανονες του παιχνιδιου που ακολουθουσες (με τοση προσυλωση),βλεπεις να αναιρουνται ο ενας  μετα  τον αλλον...
  Ποιος  ειναι διπλα σου αν οχι ο εαυτος σου?Μην τον παραμελεις και μην του δινεις περισσοτερη αξια απ'οσο του χρειαζεται για να σε βοηθησει...χειραγωγησε τον.Ειναι ο φυλακας Αγγελος σου αλλα και ο χειροτερος εχθρος σου.

Ακομα κι'αν βγω εξω τα παντα εκτεινονται σε Μαυρο-Ασπρο...........Αλλα......Ειμαστε Μαχητες και δεν αφηνουμε τιποτα να μας νικησει....Ξερω να επιβιωνω και κανεις δεν μπορει να μου το αναιρεσει!!!Το κλειδι που θα μας καταστησει παλι ελευθερους ισως να κειτεται καπου χαμενο μεταξυ του Χωρου & του Χρονου........Kαπου στα συναισθηματα που θαβεις επειδη ειναι πολυ επιπονα για να τα διατηρεις ενεργα...
           

                            .................................To be continued...(someday).........................................

6 σχόλια:

Pacito είπε...

...Μοναξιά και απέραντο κενό αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι πάνω σε αυτήν τη γη, απλά κάποιοι συμβιβάζονται και απολαμβάνουν την δήθεν (και πάντα επιφανειακή) ασπίδα προστασίας κάποιου δήθεν πιστού φίλου... Αδυναμία χαρακτήρα και υπέρμετρη ανασφάλεια το ονομάζω αυτό. Προτιμώ λοιπόν την μοναξιά του σχοινοβάτη και ας πληγώνει, αλλά σε μικρότερο βαθμό από το ψέμα και την υποκρισία των καιρών που διανύουμε... Ο εαυτός μας είναι ο μόνος άσπονδος φίλος μας τελικά όσο κι αν το αρνούμαστε. Απλά πρέπει να βρούμε την χρυσή τομή για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε "αναίμακτα" μαζί του χωρίς καθημερινούς εμφυλίους, ψάχνοντας απεγνωσμένα για νικητή και ηττημένο...Εν κατακλείδι, το μυαλό μας, είναι ο χειρότερος εχθρός μας και όχι οι γύρω μας...!!!

Xristos_M. είπε...

Δεν ειχα ουτε μια αμφιβολια για το κατα ποσο θα με καταλαβεις... ;)
XXX

Greek Rose είπε...

Καλησπέρα Χρήστο
Επιλεγμένη μοιάζει η μοναξιά όταν γύρω μας συναντάμε αδιαφορία,υποκρισία,εγωισμό και αδιαλλαξία
Το κλειδί βρίσκεται στο υποσυνείδητο
και με κάποια αιτία που δεν μπορώ να υπολογίσω ποια θα μπορούσε να είναι θα αναδυθεί στο συνειδητό,στην λογική μας και θα μας απελευθερώσει.
Αναγκαστήκαμε να μάθουμε τον τρόπο να επιβιώνουμε
αλλά θα μπορούσαμε απλά να ζούμε χωρίς να μαχόμαστε για την επιβίωση μας και όλα θα ήταν καλύτερα κι απλούστερα για όλους
Έχει γίνει η ζωή περίπλοκη ενώ θα μπορούσαν όλα να είναι απλά

Xristos_M. είπε...

Greek Rose ετσι ακριβως οπως τα λες πιστευω πως ειναι.Τελικα συνειδητοποιησα πως οσο κοινωνικος και εξωστρεφης ειμαι (απο την φυση μου) δεν με βοηθησε να νιωσω Πληρης οσο αφορα τις διαπροσωπικες μου σχεσεις.Ολοι θελουν το δηθεν και το "ατσαλακωτο" ειτε γιατι παραειναι πολυ αδυναμοι ν'αντιμετωπισουν ολα τα κακως κειμενα στην ζωη τους ειτε επειδη οι κοινωνια που τους γαλουχισε τους εκανε Πεζους...I rest my case!
Το ανθρωπινο ειδος ειναι η μεγαλυτερη παρωδια που εχει ποτε υπαρξει.Λαθος στοχους,κακια,κομπλεξισμος.εγωισμος,κτητικοτητα,φιλαργυρια,πλεονεξια...(να συνεχισω?)...Ενω τα παντα θα μπορουσαν να ειναι πολυ διαφορετικα.
Και δεν ειμαι μισανθρωπος,απλα λυπαμαι που τους βλεπω να υποκρινονται και να ειναι ερμαιοι της υστεροβουλιας τους...(μαγαλωσα διαφορετικα-μεγαλωσα με αρχες και αγαπη)

Ανώνυμος είπε...

PAULGIO

Θα διαφωνήσω...κάθετα.Διαβάζοντας το άρθρο σου με βάζεις σε διαδικασία να σκεφτώ αν όλα αυτά που έχω ζήσει είναι μια αλήθεια η ένα τεράστιο ψέμα και δεν θα το κάνω.ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ οτι έχω ζήσει και δυνατές αληθινές φιλίες και δυνατούς έρωτες και οτι αυτά τα άτομα που εμπεριέχονται σε αυτές τις σχέσεις μου ήταν αληθινά απέναντι μου.Λες για το ΕΓΩ σου που δεν σε πληγώνει ποτέ... είσαι σίγουρος?Νομίζω όλοι πληγώνουμε τον εαυτό μας όπως κάνουν μερικές φορές και οι φίλοι μας.Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν μας αγαπούν η οτι κοιτούν να μας εκμεταλλευτούν.Επίσης διαφωνώ με τον Pacito.Αδυναμία χαρακτήρα και υπέρμετρη ανασφάλεια ο "συμβιβασμός" με τους γύρω μας?Γιατί δέν αντιλέγω,όντως περί συμβιβασμού πρόκειται.Αφού όμως πρώτα έχουμε συμβιβαστεί και αποδεχτεί τον ίδιο μας τον εαυτό.Στην πρώτη περίπτωση ο συμβιβασμός μεταφράζεται ώς "Φιλία" και στην δεύτερη ώς "Αυτογνωσία".Άν σας ενοχλούν οι λέξεις μπορούμε να το λέμε...ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ!

Υ.Γ. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να κάνω comment ώς paulgio γι αυτό έγραψα ώς ανώνυμος.

Xristos_M. είπε...

Αγαπητε φιλε paulgio με την αναρτηση μου και με τα σχολια που ακολουθησαν δεν ειχα καμια προθεση να απομυθοποιησω αξιολογα και ζωτικης σημασιας,για τους ανθρωπους,πραγματα και συναισθηματα.
Ο Ερωτας,η Αγαπη,η Φιλια ειναι αναποσπαστο μερος της ζωης μας και δεν μπορουμε να ζησουμε διχως αυτα.Δεν λεω οτι ολο αυτο που εζησες τα τελευταια 30 χρονια της ζωης σου ηταν ενα ψεμα,μια ψευδαισθηση,αλλα οτι με την παροδο του χρονου ο Εγωισμος και η Υστεροβουλια σκοτωνουν τον Αλτρουισμο μας.Καποτε οι ανθρωπινες σχεσεις ηταν πιο δυνατες και ο συμβιβασμος γινοταν με βαση την αγαπη.Πλεον στις περισσοτερες σχεσεις συμβιβαζομαστε για αλλους λογους...
Ο καθενας με βαση τα δικα του "Θελω".Με γνωριζεις 15 χρονια και ξερεις οτι ειμαι υπερμαχος της Αληθινης Αγαπης & Φιλιας και οτιδηποτε λιγοτερο αν οχι να μου προκαλει αποστροφη,τουλαχιστον το προσπερναω.