"The Witch is Burned...Long Live The Witch"

     Tο βαθυ μπλε χρωμα της νυχτας φαινοταν πιο σκοτεινο λογο του καπνου....
Μιας φωτιας σχεδον απειλητικης.Ο καπνος της ομως ηταν αυτος που αποδεικνυοταν απειλητικοτερος καλυπτοντας τα παντα με το πενθιμο πεπλο του!!!Θολωνοντας οραση και σκεψη!!!
     Τα χερια της πονουσαν.Οπως και τα ποδια της.Ενιωθε βρωμικη.Η τεφρα κολλουσε στο ημιγυμνο,ιδρωμενο κορμι της.
Τους λυποταν ολους τους.Μικρα,φτηνα ανθρωπακια.Ερμαια της βλακειας και της αγνοιας τους!
     Ενιωθε ακομα ομορφη,επιθυμητη.Μπορουσε να διακρινει τα βλεμματα τους που  εισχωρουσαν μεσα απο καθε υφασμα που καλυπτε το υπεροχο,αψεγαδιαστο κορμι της....
Οσο εβλεπε τις φλογες να θηριευουν τοσο πιο πολυ εναρμονιζοταν με το "Ειναι" της.Δεν μετανιωνε για τιποτα!!!!!Παρα μονο που ο δρομος της ειχε διασταυρωθει με τον δικο τους.Αξιολυπητοι Θνητοι που φοβουνται το αγνωστο και το διαφορετικο.Παραδομενοι σ'ενα αβεβαιο μελλον,που ομως επνιγαν τα "Θελω" και τις επιθυμιες της.H εκλυτη ζωη που εκανε,η αρτια εμφανηση της,η ανεξαρτησια και η αυτοπεποιθηση της παντα τροφοδοτουσε τον φθονο τους...ποτε δεν θα μπορουσαν να βιωσουν ενα τοσο "αμαρτωλο" παρον...σαν εκεινο που βιωνε εκεινη...

      Τα μαλλια της ηταν ολογυρα απλωμενα στους ωμους της.Μπερδεμενα και νωτισμενα απο τον ιδρωτα και τα δακρυα.Δεν εκλαψε ομως.Αφησε απλα τα δακρυα της να κυλλησουν αναμμεσα στα καταλευκα,στητα (αξιοζηλευτα) στηθη της.
Τους κοιτουσε με αηδια.Το προσωπο τους ηταν ανεξιτηλα χαραγμενο απο ενα αηδιαστικο χαμογελο ικανοποιησης.Οι ρυτιδες εξαθλιωσης διαγραφονταν γυρω απο τα χειλη και τα βλεφαρα τους καθως γελουσαν βλασφημα.
Το "αγνωστο" παντα τους τρομαζε και την καθιστουσε αμμεσα σαν κατι αποκοσμο στον τροπο που την εβλεπαν.
Ποτε της δεν υπολογισε κανεναν και τιποτα,κανεναν Ηθικο φραγμο.Ερμαιη του Ερωτα,της Λαγνειας  και των πιο μοιχειων φαντασιωσεων και ενστικτων της,εξοργιζε τους παντες.Ο δυναμικος χαρακτηρας της,ευνουχιζε ηθικα,αισθητικα,πολιτικα ακομα και θρησκευτικα ολο της το Χωριο.Ηταν εναντια σε μια αγελη Λυκων.Επειδη δεν ακολουθησε ποτε τα Ηθη της κοινωνιας.Επειδη ηταν διαφορετικη...

           Ποσο τους εξοργιζε...!!!Ενας ακομα αποδιοπομπαιος τραγος.Αφου δεν μπορουσαν να την κανουν σαν εκεινους,θα επρεπε να την καταστρεψουν!Ω!Ποσο τους ενοχλουσε η διαφορετικοτητα της.Ποσο τους εξοργιζε η σταση που κρατουσε απεναντι στη ιδια την Ζωη...
      <<Αιρετικη!!!!!>>
...φωναξε λιγα μετρα μακρια της μια γυναικα ακαθοριστης ηλικιας.Θα μπορουσε να ειναι 30 ή 70 ετων.
Το στομα της ηταν πλεον ενας τυμβος.Περιστοιχισμενος απο σαπια δοντια,διχαλωτη γλωσσα και ανασα που βρωμουσε ψεμα και Ηθικο Διασυρμο...Πνευματικη Συψη....
       Τα χερια και τα ποδια της πονουσαν απιστευτα.Ενιωθε να μουδιαζουν,να παραλυουν καθε λεπτο που περναει.Μετα βιας μπορουσε να σταθει ορθια.
Ζεστη.Ο καπνος την επνιγε.Τα ουρλιαχτα και οι υβρεις των Θνητων ανθρωπακων πλεον ηταν σαν ενας βομβος στ'αυτια της.Ενα βουητο,μια συρροη ασυναρτησιων...Λεξεις διασπαρτες και χαμενες πισω απο τις αυθεντικες-προοδευτικες σκεψεις της...

        Ηδη ενιωθε τις φλογες να δυναμωνουν.Να τυλιγουν το κορμι της ακορεστα.
Τα χερια και τα ποδια της ηταν τοσο σφικτα δεμμενα που τα δεσμα της ειχαν διακοψει την κυκλοφορια στις φλεβες της. Δεν μπορουσε να νιωσει τιποτα πλεον,τα ακρα της ηταν νεκρα.
Το μονο που μπορουσε να βιωσει σωματικα ηταν ο καπνος που βιαζε τα πνευμονια της.Και οι απομακρες φωνες.Και οσο για την ψυχη της,εκεινη βιωνε μια αναδρομη στον  Χωρο και τον Χρονο πολυ ματαιη...δεν μπορουσε να βοηθησει κανεναν...Αναβιωνε την πραγματικη αληθεια...
         Η  οσμη καμμενης σαρκας δεν αργησε να εξαπλωθει σε ολη την πλατεια.Οι επευφησμοι του πληθους και τα ουρλιαχτα των σκυλων γινοντουσαν ΕΝΑ πισω απο τις φλογες που "εγλειφαν" το ημιγυμνο κορμι της.Οι θηλες της,απολυτα ερεθισμενες,απο τον παγωμενο αερα κι'απο την θερμη της πυρας δεν σταματησαν να προσελκυουν ολα τα αρσενικα βλεμματα επανω τους...Εκαιγαν οτι ποθουσαν ν'αποκτησουν και  δεν μπoρουσαν να καταταξουν στο υποθηκοφυλακειο της μαρασμενης τους ψυχης...
Οι φλογες συνεχιζαν ν'ανεβαινουν.Να διεκδικουν το φυλακισμενο της κορμι.Λες και αντιπροσωπευαν ολο το Μισος και τον Φθονο του εξοργισμενου πληθους.
        Οι φλογες αρχησαν να "γλειφουν" τους μηρους της,την ηβικη περιοχη της,τ'αλαβαστρινα εκεινα στηθη με τις υπεροχες σκουροχρωμες θηλες...τον καρπο του παθους τους...

Δεν λυγισε...
         Σωματικος και ψυχικος πονος κατεκλεισε το παρον της.Το κεντρο της θηλυκοτητας της φλεγοταν απο τον Φθονο του ανθρωπινου ειδους και αμετρητες καταρες θα μπορουσε να ριξει εναντιων τους,παρα σιωπησε....
Το βλεμα της ηταν εκεινο που εκανε το κοπαδι  να σιωπησει.Ψυχρο και αδιστακτο!
Δεν λυγιζε...εδειχνε πως ουτε ο φοβος ουτε ο πονος μπορουσαν να την τσακισουν την στιγμη που ψυχορραγουσε,εχοντας αγκαλιασει στοργικα  τον Σταυρο του μαρτυριου της...
            <<Καψτε την Μαγισσα.Καψτε τον σπορο του Διαβολου!!!>>
...ξανακουστηκε απο το αγριεμενο πληθος...
           Ενας αδαης θνητος τολμησε να ριξει μια πετρα εναντιων της....
Την πετυχε στο αριστερο στηθος.
Παραλησε απο τον πονο.Τον σωματικο τουλαχιστον....
    Ακολουθησαν κι'αλλες....πληθωρα λιθων προκειμενου να 'ξορκισουν τις φοβιες τους,τις αμαρτιες τους...
Οικτος.Τι αλλο μπορουσε να νιωσει για ολα αυτα τα ανθρωπακια....???
         <<Καλυτερα μια ζωη μιση....παρα μια ολοκληρη δοσμενη στην υποκρισια και το ψευτικο ηθος τριτων....>> ψιθυρησε...
Τα σχοινια που καποτε ηταν οι επιγειοι δεσμοι της,αποκοπηκαν απο την ακορεστη μανια της πυρας.Ηξερε πως δεν μπορουσε να ξεφυγει αλλα δεν την ενοιαζε...
Καποτε ισως οι "αδελφες" της να επαιρναν πισω ολο αυτο που εκεινη δωριζε....
Θα διεκδικουσαν οτι τους ανηκε...
    Οι φλογες ηταν σαν να υμνουσαν τον Ουρανο...
Νυχτα & Μερα ηταν πλεον δυσδιακριτα...
     Οσμη καμμενης σαρκας....
Οι αρουραιοι αφηναν τους υπονομους προς αναζητηση τροφης...ξεχυνοντουσαν αναμεσα στο οργισμενο πληθος...
     Καπνος-Τεφρα και Σιγη...

              Και οι "αδελφες" της συνεχισαν να γιορταζουν την Παραμονη Πρωτομαγιας,να χορευουν γυμνες κατω απο μια Πανσεληληνο  που ζηταει θυσιες...Να κρυβονται,να ζουν,να περιμενουν την καταλληλη χρονικη στιγμη  που η "Φωνη " τους θα ακουστει... 

    
                 Long Live The...Witch...!!!

"Fairytale Unleashed"

     Το δωματιο ηταν φωτισμενο απο τα κερια που ηταν τοποθετημενα σε καθε πιθανη γωνια του δωματιου,ενω το τζακι σιγοκαιγε ξεψυχωντας,αναζητωντας αλλο ενα μικρο ξυλο για να θρεψει την φλογα του.Οι πορφυρες λαμψεις επαιζαν κρυφτο με τις σκιες στους γκριζους τοιχους.
    Ανακαθησε στο κρεβατι της μαζευοντας προχειρα τα μαλλια της μ'ενα μολυβι.Η ματια της επεσε σ'ενα μικρο αντικειμενο που αντανακλουσε ολο το πορφυρο χρωμα του δωματιου.Ενας μικρος ξυλινος καθρεφτης.Εγειρε νωχελικα και τον επιασε επεξεργαζοντας τον.Με τ'ακροδαχτυλα της χαϊδεψε καθε πτυχη του.Μικρες σπιθες ακολουθησαν το αγγιγμα της.Ο ηχος του ξυλου στο τζακι,που αφηνε την τελικη πνοη του,απεσπασε για λιγο την προσοχη της απο αυτο το αντικειμενο που ηταν ο "ορισμος" της ματαιοδοξιας.Κι'επειτα μια γλυκεια μελωδια,πολυ αχνη για να την αντιλειφθει αμμεσως,χαϊδεψε τις αισθησεις τις.
Πολυ πιθανο να ερχοταν απο καποια παμπ κοντα της,απο καποια γιορτη σε διπλανο σπιτι,η εστω απο καποια εκδηλωση στην Κεντρικη πλατεια που ηταν μερικα μετρα μακρια της.Ισως να ηταν αποκυημα της φαντασιας της.Διότι αυτο που ακουγε ηταν τοσο γλυκο και διαφορετικο...σχεδον αποκοσμο...
Παγωσε καθε κινηση του κορμιου της προκειμενου ν'αφουγκραστει τις σκεψεις της.
Ισως τελικα να μπορουσε μονο εκεινη ν'ακουσει την μελωδια.Ισως ν'αναδυοταν απο την ψυχη της.
     Ισως να ηταν Τρελη!
   Σηκωθηκε απο το κρεβατι και πλησιασε το παραθυρο.Πριν προλαβει να παραμερισει τις κουρτινες ο ηχος της βροχης  παραβιασε την επτασφραγιστη ασφαλεια του δωματιου της.
    Κοιταξε κατω,στον νωτισμενο,λιθοστρωτο δρομο.Παρ'ολο που ηταν περασμενη η ωρα δεν επαψαν να περνουν τακτικα αμαξες.Θαρρεις βεβιασμενα.Οι οπλες των αλογων ηχουσαν δυνατα πανω στην ασμιλευτη πετρα .
     Κοιταξε πισω της,στο κρεβατι της.Τον μικρο καθρεφτη.Καθησε διπλα του,πανω απο τα κρυα σκεπασματα του κρεβατιου της.Κοιταξε το ειδωλο της μεσα του.

<<Αν η ματαιοδοξια μου καταρρακωνεται απο τα χτυπηματα αντιζηλων...Θα το δεχτω στοργικα και θα κανω τα Παντα να το αλλαξω...Θα δεχτω τον εαυτο μου...Δεν με νοιαζει αν η Ματαιοδοξια μου επισκιαζεται απο τη σοφια....>>   
     Χαϊδεψε περικυκλικα τον καθρεφτη με τις ρογες των δαχτυλων της...
Φτηνοβαμμενο αριστουργημα..."ξεφλουδιζε" το χρωμα του με τα νυχια της...
      Μικρα λευκα ροδοπεταλα αρχησαν να πεφτουν απο ψηλα.
    <<Η ικανοτητα σου να μπορεις να μετατρεπεις τις φοβιες μου & την ανασφαλεια μου σε εσωτερικη κι'εξωτερικη ομορφια ειναι το καλυτερο δωρο που θα μπορουσα να δεχτω.Χρονε,σοφε μου φιλε,ποσο εκτιμω την εγκαρδιοτητα σου....>>
       Τα ροδοπεταλα,στο κρεβατι,αρχησαν να ανυψωνονται...να στροβιλιζονται,σ'ενα δωματιο που ο αερας γινοταν ολο και γινοταν πιο ασφυκτικος...να δημιουργουν μια δινη μεσ'την πορφυρα των κεριων...Η μουσικη που ακουγε πριν,ενιωθε πως αναβλυζε πλεον απο το ιδιο το δωματιο της.Δεν  ηξερε αν επρεπε ν'αφησει τον εαυτο της να πανικοβληθει η να δεχτει αυτο που βιωνε...
       Ποιος Θεος ή Δαιμονας επαιζε μαζι της?
Τα παντα Ιριδιζαν στο δωματιο.Και το πορφυρο χρωμα που αναβλυζε απο τα κερια ετεινε να γινει η φλογα που θα καταπινε ολη της την υπαρξη.Και το παραδοξο ηταν πως υπηρχε μια αισιοδοξη αυρα.
Ενας οιωνος αστειρευτης ευτυχιας.
     Κοιταξε τον καθρεφτη χαμογελοντας.Τον ενιωθε να απομυζει καθε δυσαρεστο συναισθημα απο μεσα της,να το μεταμορφωνει σε αστειρευτη ομορφια και να το εξαπολυει γυρω της.
     Και τα παντα διακορευτηκαν απο μια εκτυφλωτικη λαμψη.Ενα φως πιο λευκο κι'απο την ιδια την "Αγνοτητα".Τα ματια της συνελλαβαν μια κινηση διπλα της.Τα λουλουδια που ειχε στο κομοδινο της,νεκρα πλεον απο δικο της λαθος,αρχησαν να παιρνουν χρωμα.Κινηση.Τα πεταλα τους αρχησαν να ανοιγουν ξανα.Να ομορφαινουν το αψυχο δωματιο της με την οσμη τους.
Πλεον το φως ηταν τοσο εκτυφλωτικο που μετα βιας καταφερνε ν'αντικρυσει τον καθρεφτη που αντανακλουσε το φως εις διπλουν.
Η μουσικη που ακουγε πριν διακατεχθηκε απο μια γυναικεια φωνη που  τραγουδουσε μια αρια.
 Νεραϊδα?
 Αγγελος?

Η' Δαιμονας που λυγισε μπροστα σε τοση ομορφια κι'αφησε το σκοταδι για να εναρμονιστει με το Φως?
      Κι'επειτα ολα επανηλθαν σε μια φυσιολογικη-ανθρωπινη κατασταση...
Διχως ροδοπεταλα να αιωρουνται,διχως τα παντα να ιριδιζουν στον χωρο γυρω της...και με την φωτια στο τζακι ν'αφηνει την τελικη του σπιθα πανω στις σταχτες των προηγουμενων νυχτων....
      Μονο ενα ισχνο φως που φαινοταν να βγαινει απο τον καθρεφτη.Το φεγγαρι και το αστερι που ηταν σκαλισμενα στο ξυλινο πλαισιο του καθρεφτη φαινοντουσαν τοσο χαρουμενα και τοσο αδιστακτα παραλληλα...
      Κι'επειτα το Κενο...
Λες και ο καθρεφτης ειχε κανει την κοπελα ενα "μερος" του.Επειδη τιποτα δεν χανεται,δεν εξαφανιζεται.Απλα γινεται μετατροπη της Υλης...Λες και ο καθρεφτης διεκδικησε το τροπαιο του.Αυτο που εδωσε το πηρε πισω με την ιδια ευκολια.

         (Απροσδιοριστη Χρονολογια)

      Ο καιρος φαινοταν να εκφραζει ενα μερος της οργης του Θεου,δεν ειχε σταματησει να βρεχει μερες τωρα.
Η κινηση στους δρομους ολο κι'αυξανοταν.Συνωστισμος,πληθος ανθρωπων.
Οργη.Αγχος.Απελπισια.Θλιψη.
     Σ'ενα πολυσυχναστο σταυροδρομι βρισκοταν ενα μαγαζακι που δεν ειχε δεχτει αναπαλαιωση,ουτε ανακαινηση.Οι διαβρωμενες απο τον Χρονο ταμπελες του μετα βιας σου επετρεπαν να διακρινεις την υπαρξη του.
Η βρωμικη βιτρινα του θα μπορουσε να ειναι ο ορισμος της εγκαταλειψης.Φαντασματα του παρελθοντος κοιτονταν εκει διασπαρτα.Παρελθον-Παρον-Μελλον ηταν ολα μπερδεμενα μεσα σ'ενα χρυσιζων ταφτα και καλυμμενα απο σκονη.
Εκτος απο καποιο αντικειμενο που αντανακλουσε το φως κι'εκανε τον κοσμο να σταθει και να περιεργαστει ολη αυτη την λησμονια πισω απο το ευθραυστο-βρωμικο γυαλι.
Ποσο φως αντανακλουσε αυτο το αντικειμενο.Κανεις δεν μπορουσε να πει πως ειναι απλα και μονο ενας καθρεφτης-αντικα.Φαινοταν να βρισκεται σε καποιου ειδους αναμονης.

Να ανυπομονει για καποιον να τον αποκτησει...και να γευτει τον απαγορευμενο καρπο...
       Περιμενει να δωσει Χαρα και αισιοδοξια...διχως να στερειται το δικαιωμα του να εχει καποιο τιμημα...

"Ηνιοχος"

   Ποσο μυστηρια πλασματα ειμαστε τελικα εμεις οι ανθρωποι?Ποσο αχαριστοι μπορουμε να γινουμε?
Τι ειναι τελικα αυτο που θα μας εκανε να νιωθουμε πληρεις?Αφιερωνουμε πολλες φορες ολη μας την ζωη αναζητωντας το ιδανικο,χτιζουμε ονειρα,εχουμε στοχους.Προσπαθουμε να πραγματοποιησουμε τα περισσοτερα απο αυτα.
   (α)Καποιοι δεν εχουν τα "εφοδια" για να εξελιχθουν και απλα καταφευγουν στην ζηλεια.Ανθρωποι κενοι και αδυναμοι που φθονουν τον πλησιον τους επειδη η ζωη του ακμαζει και φαινεται Ουτοπικη στα ματια τριτων.Τα "Προβατα" που ανεκαθεν σιχαινομουν κι'απευφευγα.
   (β)Καποιοι αλλοι εχουν ολα οσα χρειαζονται συν την Τυχη με το μερος τους ή καποιον που θα τους βοηθησει ν'ανεβουν σκαλοπατι αλλα δεν εκτιμουν τιποτα απ'ολα αυτα  ή τουλαχιστον δεν αρπαζουν τις ευκαιριες οταν τις βλεπουν.
   (γ)Και υπαρχουν κι'εκεινοι που μοχθουν για τα Πιστευω και τους στοχους τους,που ειναι διατεθημενοι να κανουν τα παντα προκειμενου ν'αναπτυχθουν.Αλλα δεν εχουν ουτε καποιον να στηριχθουν ουτε ευνοϊκες συγκυριες με το μερος τους...κι'απλα μενουν εγκλωβισμενοι στο Παρον,στασιμοι.Με την καψα για καταξιωση να σιγοκαιει μεσα τους...
Ποσο αδικο.Αλλα μερικες φορες ισως να ειναι και οι επιλογες που κανουμε.Αλλοτε σωστες κι'αλλοτε λανθασμενες.Ισως να μην υπαρχει καν Τυχη.Ισως εμεις να οριζουμε τον προορισμο μας αναλογα με το μονοπατι που διαλεγουμε.
  Εγω παλι δηλωνω οτι ανηκω στην δευτερη και χειροτερη κατηγορια΄ και δεν με τιμαει καθολου!!!
Διοτι στην πρωτη βρισκουμε ανθρωπους αδαεις και ηλιθιους (ετσι γεννηθηκαν και μεγαλωσαν-οποτε το μεριδιο ευθυνης τους ειναι μηδαμινο),ενω στην τριτη,ανθρωπους που αξιζουν (!!!) το καλυτερο αλλα δεν μπορουν να το χουν.Η αχαριστια που κατακλυζει την κατηγορια μου ειναι εξοργιστικη κι'αδικαιολογητη.Και το πιο τραγικο ειναι πως ουτε καν η αυτογνωσια δεν μπορει να βοηθησει.
  Αν εχεις "Αστρο" αξιοποιησε το,μην το κοιταζεις με τον τρομο και το δεος που θα κοιτουσες μια μαυρη τρυπα...Αν σου δωθει η ευκαιρια αδραξε την οσο κι'αν σε αγχωνει η προοπτικη της αποτυχιας.
Η στασιμοτητα ειναι το χειροτερο Κακο που θα μπορουσε να συμβει σε καποιον ανθρωπο.
Κι'ολα αυτα τα γραφω διοτι εχω πεταξει τα ονειρα μου στα σκουπιδια απειρες φορες (και συνεχιζω να το κανω).Ενω θα μπορουσα να εχω καταφερει με την μεγαλυτερη ευκολια να αγγιξω και να συλλαβω τα ονειρα μου (και μπορω ακομα,αν τιθασευσω τον Φοβο της αποτυχιας και της απογοητευσης).

   Γι'αλλη μια φορα ο Χρονος κυλαει απειλητικα προκαλοντας ολους μας να κυνηγησουμε την ζωη που ειχαμε φανταστει.Το θεμα ειναι κατα ποσο γερα μπορεις να κρατησεις τα Ηνια και να την οδηγησεις οπου θελεις εσυ...Κατα ποσο μπορεις να δαμασεις τις φοβιες σου και να ΖΗΣΕΙΣ...

"The Simple Truth"

 << O Γαλιλαιος καταδιωχθηκε επειδη αποκαλυψε τα μυστικα του ουρανου΄ αδαεις υπηρξαν οι Δημιοι του.Το ιδιο κι'εγω,επειδη τα μυστηρια της ανθρωπινης συνειδησης αποκαλυψα,απο ηλιθιους τυρρανιεμαι.Το πνευμα,η επιστημη και η φαντασια θα προξενουν παντα απογνωση σε ανθρωπους βλακες.>>

  (Χαρτοφυλακιο Μαρκησιου Ντε Σαντ)

"Imprisoned"

    Καθομαι διπλα στο παραθυρο και κοιταζω εξω...τα γκριζα κτιρια που στεκονται αγεροχα σ'ενα απολυτα γκριζο φοντο...Το εδαφος γκρι οπως και ο ουρανος εξισου.Χριστε μου ολο αυτο ειναι μια Αστικη παρανοια του Σημερα κι'απορω αν ειμαι ο μοναδικος που το βιωνω και το αντιλαμβανομαι.
Ολη αυτη η μονοχρωμια που επικρατει μ'ενοχλει αφανταστα.
   Τοση μοναξια.Νιωθω καποιες στιγμες τοσο μονος,σ'ενα πληθος ανθρωπων που ο καθενας ζει με το σκεπτικο "Ζησε και ασε τους αλλους να πεθανουν"...Κι'αν νομιζουν πως εισαι απλα ενα ακομη εμποδιο στα τοσο μεγαλεπηβολα σχεδια τους δεν θ'αργησουν να ξεκινησουν  να προσπαθουν να σε βγαλουν απο την μεση...Ειτε εχει να κανει με τον εργασιακο χωρο ειτε με Λυκοφιλιες (που δεν ειχες αντιληφθει οτι αναπτυσσονταν και παρασιτουσαν στην ζωη σου)...
   Εχεις προσεξει πως οι Ανθρωποι κυκλοφορουν εκει εξω?Μηχανικο περπατημα-ψυχρο βλεμα.Ανδροειδη οντοτητες του 2000+ ...Νιωθω οτι βρισκομαι στα συνορα  του "Stepford" και του "Twin Peaks"...
  Οι ερωτικες μας περιπτυξεις εχουν μικροτερη διαρκεια ζωης απ'οσο ειχαν καποτε,οι φιλιες μας φιλτραρονται μεσα απο το ψεμα και την διπλωματια και οι οικογενειακοι δεσμοι δεν ειναι τοσο δυνατοι και αρρηκτα δεμενοι  μεταξυ τους γιατι παραειμαστε "μπροστα" ωστε να κοιταξουμε πισω στην πηγη της ανιδιοτελειας και να θυσιασουμε τα ουτοπικα "Θελω" μας.
  Ανεκαθεν η μοναχικοτητα ηταν ο συντροφος μου,το "Doppelganger" μου.Ο αλτρουισμος μου εχει πεσει στο κενο απειρες φορες (και δεν εψαξα να τον βρω και να τον σωσω).
  Το "Εγω" μου με φροντιζει,μ'αγκαλιαζει στοργικα...Δεν προκειται να χαλασω την "σχεση" μου μαζι του...Ποιος θυσιασε κατι για 'μενα?Ποιος ρισκαρε σημαντικα πραγματα στην ζωη του για 'μενα? Φιλε αναγνωστη πριν προβεις στην δημοσιευση οποιουδηποτε σχολιου καθησε κι'αναθεωρησε καποια πραγματα.Δι'οτι ο Κυνισμος,ο Σαρκασμος και η αυξημενη Αυτοεκτιμηση δεν προερχονται απο το πουθενα....
  Το "Εγω" μου ειναι ο φυλακας Αγγελος μου.Τα τελευταια 30 χρονια με προστατευει...Και ποτε δεν με απογοητευσε (οπως αλλοι).
   Ετσι,αλλο ενα βραδυ αφηνω λεξεις να πεσουν στο Κενο...Ποιοι ειμαστε εξ'αλλου εμεις να αλλαξουμε ολη την διαφθορα και την μεταλλαξη του Ηθους του Πλησιον μας...???
   Ω!Ποσο πολυπλοκα γινονται τα πραγματα με το περασμα του Χρονου...Ακομα κι'αν νομιζεις πως ξερεις να παιζεις,βρισκεις τον εαυτο σου πισω,και οι κανονες του παιχνιδιου που ακολουθουσες (με τοση προσυλωση),βλεπεις να αναιρουνται ο ενας  μετα  τον αλλον...
  Ποιος  ειναι διπλα σου αν οχι ο εαυτος σου?Μην τον παραμελεις και μην του δινεις περισσοτερη αξια απ'οσο του χρειαζεται για να σε βοηθησει...χειραγωγησε τον.Ειναι ο φυλακας Αγγελος σου αλλα και ο χειροτερος εχθρος σου.

Ακομα κι'αν βγω εξω τα παντα εκτεινονται σε Μαυρο-Ασπρο...........Αλλα......Ειμαστε Μαχητες και δεν αφηνουμε τιποτα να μας νικησει....Ξερω να επιβιωνω και κανεις δεν μπορει να μου το αναιρεσει!!!Το κλειδι που θα μας καταστησει παλι ελευθερους ισως να κειτεται καπου χαμενο μεταξυ του Χωρου & του Χρονου........Kαπου στα συναισθηματα που θαβεις επειδη ειναι πολυ επιπονα για να τα διατηρεις ενεργα...
           

                            .................................To be continued...(someday).........................................